SCHARMER FRANZ, proboszcz kościołów św. Ignacego i św. Mikołaja, były patron ulicy
| (Nie pokazano 7 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Scharmer Franz.JPG|thumb|Franz Scharmer]] | [[File:Scharmer Franz.JPG|thumb|Franz Scharmer]] | ||
| − | '''FRANZ SCHARMER''' (4 X 1849 Człuchów – 23 VI 1917 Pelplin), proboszcz [[KOŚCIÓŁ ŚW. IGNACEGO | kościoła św. Ignacego]] i [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA | kościoła św. Mikołaja]]. | + | '''FRANZ SCHARMER''' (4 X 1849 Człuchów – 23 VI 1917 Pelplin), proboszcz [[KOŚCIÓŁ ŚW. IGNACEGO | kościoła św. Ignacego]] i [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA | kościoła św. Mikołaja]]. Syn mistrza piekarskiego Michaela Scharmera i Justyny z domu Schnas. W latach 1860–1868 uczył się w gimnazjum w Chojnicach. W latach 1868–1870 i 1873–1874 studiował teologię w seminarium duchownym w Pelplinie, przebywał także na studiach w Münster i Würzburgu. 11 V 1873 w Pelplinie przyjął święcenia kapłańskie. W Gdańsku wikariusz w kościołach św. Ignacego w Gdańsku–[[STARE SZKOTY |Starych Szkotach]], [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY | św. Brygidy]] i [[KOŚCIÓŁ ŚW. JÓZEFA (Stare Miasto) | św. Józefa]], po zakazie pracy w charakterze duszpasterza w latach 1874–1881 był redaktorem wydawanej w Gdańsku katolickiej [[PRASA | gazety]] „Westpreußische Volksblätter”. Od 24 IX 1881 proboszcz kościoła św. Ignacego, od 20 V 1891 kościoła św. Mikołaja. W latach 1898–1905 był dziekanem. <br/><br/> |
| − | Od 18 XI 1905 | + | Od 18 XI 1905 kanonik chełmińskiej kapituły katedralnej; od 22 IV 1909 wikariusz generalny diecezji chełmińskiej. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Toruńskiego. Działał w stowarzyszeniach katolickich zajmujących się robotnikami i ludźmi biednymi. Doprowadził do zbudowania ze składek społecznych w 1894 przy Radauneufer (ul. Brzegi, Stare Szkoty) samodzielnego [[DOM DZIECKA / KATOLICKI SIEROCINIEC DLA CHŁOPCÓW | domu dziecka – katolickiego sierocińca dla chłopców]]. W 1904 organizował nową parafię katolicką przy powstałym w 1906 [[KOŚCIÓŁ ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU | kościele św. Franciszka]] w [[EMAUS | Emaus]]. W latach 1898–1905 prezes zarządu [[SZPITAL NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY | Szpitala Najświętszej Marii Panny]]. Nastawiony antypolsko, mimo nakazów biskupa chełmińskiego [[REDNER LEO, proboszcz Kaplicy Królewskiej | Leona Rednera]] odmawiał odprawiania niedzielnych nabożeństw w języku polskim, słał nawet w tej sprawie skargi do Watykanu. <br/><br/> |
| − | Pochowany na cmentarzu św. Mikołaja przy Wielkiej Alei ([[CMENTARZE WE WRZESZCZU (Z ANIOŁKAMI). PRZY WIELKIEJ ALEI | cmentarze we Wrzeszczu]]). {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Pochowany na cmentarzu św. Mikołaja przy Wielkiej Alei ([[CMENTARZE WE WRZESZCZU (Z ANIOŁKAMI). PRZY WIELKIEJ ALEI | cmentarze we Wrzeszczu]]). Do 1945 patron ulicy we Wrzeszczu (później ul. Bolesława Prusa). {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 11:58, 9 lip 2023
FRANZ SCHARMER (4 X 1849 Człuchów – 23 VI 1917 Pelplin), proboszcz kościoła św. Ignacego i kościoła św. Mikołaja. Syn mistrza piekarskiego Michaela Scharmera i Justyny z domu Schnas. W latach 1860–1868 uczył się w gimnazjum w Chojnicach. W latach 1868–1870 i 1873–1874 studiował teologię w seminarium duchownym w Pelplinie, przebywał także na studiach w Münster i Würzburgu. 11 V 1873 w Pelplinie przyjął święcenia kapłańskie. W Gdańsku wikariusz w kościołach św. Ignacego w Gdańsku–Starych Szkotach, św. Brygidy i św. Józefa, po zakazie pracy w charakterze duszpasterza w latach 1874–1881 był redaktorem wydawanej w Gdańsku katolickiej gazety „Westpreußische Volksblätter”. Od 24 IX 1881 proboszcz kościoła św. Ignacego, od 20 V 1891 kościoła św. Mikołaja. W latach 1898–1905 był dziekanem.
Od 18 XI 1905 kanonik chełmińskiej kapituły katedralnej; od 22 IV 1909 wikariusz generalny diecezji chełmińskiej. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Toruńskiego. Działał w stowarzyszeniach katolickich zajmujących się robotnikami i ludźmi biednymi. Doprowadził do zbudowania ze składek społecznych w 1894 przy Radauneufer (ul. Brzegi, Stare Szkoty) samodzielnego domu dziecka – katolickiego sierocińca dla chłopców. W 1904 organizował nową parafię katolicką przy powstałym w 1906 kościele św. Franciszka w Emaus. W latach 1898–1905 prezes zarządu Szpitala Najświętszej Marii Panny. Nastawiony antypolsko, mimo nakazów biskupa chełmińskiego Leona Rednera odmawiał odprawiania niedzielnych nabożeństw w języku polskim, słał nawet w tej sprawie skargi do Watykanu.
Pochowany na cmentarzu św. Mikołaja przy Wielkiej Alei ( cmentarze we Wrzeszczu). Do 1945 patron ulicy we Wrzeszczu (później ul. Bolesława Prusa).
