ROCZNIK GDAŃSKI
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Rocznik_Gdański_biblioteka-Pracownia.jpg|thumb|Okładka „Rocznika Gdańskiego” (2006)]] | [[File:Rocznik_Gdański_biblioteka-Pracownia.jpg|thumb|Okładka „Rocznika Gdańskiego” (2006)]] | ||
| − | '''„ROCZNIK GDAŃSKI”''', czasopismo naukowe wydawane od 1927 przez [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ NAUKI I SZTUKI | Towarzystwo Przyjaciół Nauki i Sztuki]] (TPNiS). Jego poprzednikiem było [[POMORZE | „Pomorze”]]. Do 1939 ukazało się 12 numerów w ośmiu tomach. W latach 1927–1939 w skład komitetu redakcyjnego wchodzili: [[CZARTKOWSKI ADAM | Adam Czartkowski]], [[DRAGAN MARCIN, dyrektor Archiwum Państwowego, patron ulicy gdańskiej | Marcin Dragan]] i [[PNIEWSKI WŁADYSŁAW, nauczyciel w Gimnazjum Polskim | Władysław Pniewski]]. W periodyku zamieszczano najczęściej artykuły o historii, kulturze Gdańska i Pomorza Wschodniego oraz recenzje. Najwięcej miejsca zajmowała historia nowożytna, mająca prezentować polski punkt widzenia na przeszłość Gdańska oraz Pomorza. Odegrał poważną rolę w powstaniu w Gdańsku polskiego środowiska historycznego. <br/><br/> Po wojnie wydawanie „Rocznika Gdańskiego” wznowiono w 1954. Pod względem edytorskim nawiązywano do okresu przedwojennego. Pismo nadal było firmowane przez TPNiS, które w 1956 zostało przekształcone w [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskie Towarzystwo Naukowe]]. Pierwsze numery (tomy 13–15/16) redagowali: [[PELCZAR | + | '''„ROCZNIK GDAŃSKI”''', czasopismo naukowe wydawane od 1927 przez [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ NAUKI I SZTUKI | Towarzystwo Przyjaciół Nauki i Sztuki]] (TPNiS). Jego poprzednikiem było [[POMORZE, dodatek literacki | „Pomorze”]]. Do 1939 ukazało się 12 numerów w ośmiu tomach. W latach 1927–1939 w skład komitetu redakcyjnego wchodzili: [[CZARTKOWSKI ADAM, nauczyciel w Gimnazjum Polskim | Adam Czartkowski]], [[DRAGAN MARCIN, dyrektor Archiwum Państwowego, patron ulicy gdańskiej | Marcin Dragan]] i [[PNIEWSKI WŁADYSŁAW, nauczyciel w Gimnazjum Polskim | Władysław Pniewski]]. W periodyku zamieszczano najczęściej artykuły o historii, kulturze Gdańska i Pomorza Wschodniego oraz recenzje. Najwięcej miejsca zajmowała historia nowożytna, mająca prezentować polski punkt widzenia na przeszłość Gdańska oraz Pomorza. Odegrał poważną rolę w powstaniu w Gdańsku polskiego środowiska historycznego. <br/><br/> Po wojnie wydawanie „Rocznika Gdańskiego” wznowiono w 1954. Pod względem edytorskim nawiązywano do okresu przedwojennego. Pismo nadal było firmowane przez TPNiS, które w 1956 zostało przekształcone w [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskie Towarzystwo Naukowe]]. Pierwsze numery (tomy 13–15/16) redagowali: [[PELCZAR MARIAN, dyrektor Biblioteki Gdańskiej PAN, patron ulicy | Marian Pelczar]], [[FABIANI-MADEYSKA IRENA ZOFIA, historyk, bibliotekarka | Irena Fabiani-Madeyska]], [[LOGES MARIAN des, dyrektor Biblioteki Głównej Politechniki Gdańskiej | Marian des Loges]] (tom 13) i Alina Szafranowa (tomy 14 i 15/16). Dzięki redaktorowi naczelnemu z lat 1957–1991 [[BUKOWSKI ANDRZEJ, profesor Uniwersytetu Gdańskiego | Andrzejowi Bukowskiemu]] rocznik należał do liczących się naukowych czasopism regionalnych w Polsce. Od 1992 redaktor naczelny [[BREZA EDWARD, profesor Uniwersytetu Gdańskiego | Edward Breza]] położył większy nacisk na językoznawstwo, tematykę kaszubską, mniejszy – na tematykę historyczną i związaną z Gdańskiem. W 2008 redaktorem naczelnym został historyk Edmund Kizik, od 1 I 2016 był nim [[WŁODARSKI JÓZEF ARNO, prorektor Uniwersytetu Gdańskiego | Józef Arno Włodarski]], od 2017 [[MENDEL MARIA TERESA, prorektor Uniwersytetu Gdańskiego | Maria Mendel]]. Do 2021 ukazało się 81 tomów, jednorazowy nakład wynosi od 500 do 1000 egzemplarzy. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] |
Aktualna wersja na dzień 16:18, 31 mar 2023
„ROCZNIK GDAŃSKI”, czasopismo naukowe wydawane od 1927 przez Towarzystwo Przyjaciół Nauki i Sztuki (TPNiS). Jego poprzednikiem było „Pomorze”. Do 1939 ukazało się 12 numerów w ośmiu tomach. W latach 1927–1939 w skład komitetu redakcyjnego wchodzili: Adam Czartkowski, Marcin Dragan i Władysław Pniewski. W periodyku zamieszczano najczęściej artykuły o historii, kulturze Gdańska i Pomorza Wschodniego oraz recenzje. Najwięcej miejsca zajmowała historia nowożytna, mająca prezentować polski punkt widzenia na przeszłość Gdańska oraz Pomorza. Odegrał poważną rolę w powstaniu w Gdańsku polskiego środowiska historycznego.
Po wojnie wydawanie „Rocznika Gdańskiego” wznowiono w 1954. Pod względem edytorskim nawiązywano do okresu przedwojennego. Pismo nadal było firmowane przez TPNiS, które w 1956 zostało przekształcone w Gdańskie Towarzystwo Naukowe. Pierwsze numery (tomy 13–15/16) redagowali: Marian Pelczar, Irena Fabiani-Madeyska, Marian des Loges (tom 13) i Alina Szafranowa (tomy 14 i 15/16). Dzięki redaktorowi naczelnemu z lat 1957–1991 Andrzejowi Bukowskiemu rocznik należał do liczących się naukowych czasopism regionalnych w Polsce. Od 1992 redaktor naczelny Edward Breza położył większy nacisk na językoznawstwo, tematykę kaszubską, mniejszy – na tematykę historyczną i związaną z Gdańskiem. W 2008 redaktorem naczelnym został historyk Edmund Kizik, od 1 I 2016 był nim Józef Arno Włodarski, od 2017 Maria Mendel. Do 2021 ukazało się 81 tomów, jednorazowy nakład wynosi od 500 do 1000 egzemplarzy.
