PICHGEL CHRISTIAN I, złotnik
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
[[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | [[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| − | '''CHRISTIAN PICHGEL I''' (Pichiel, Pichell; 1652 Lublin – 29 IX 1700 Gdańsk), złotnik. Zapewne syn lubelskiego złotnika Marcina Pichela, działającego w latach 50. XVII wieku. Jego stryjem i nauczycielem był gdański złotnik [[PICHGEL MATTHIAS I| Matthias Pichgel I]]. Pracę mistrzowską wykonał w 1681 | + | '''CHRISTIAN PICHGEL I''' (Pichiel, Pichell; 1652 Lublin – 29 IX 1700 Gdańsk), złotnik. Zapewne syn lubelskiego złotnika Marcina Pichela, działającego w latach 50. XVII wieku. Jego stryjem i nauczycielem był gdański złotnik [[PICHGEL MATTHIAS I, złotnik| Matthias Pichgel I]]. Pracę mistrzowską wykonał w 1681 w warsztacie [[EDEL HIERONYMUS, złotnik | Hieronymusa Edela]]. 31 I 1682 otrzymał [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE| obywatelstwo miejskie Gdańska]]. Funkcję kompana (podstarszego) tutejszego [[CECHY, XIV–XVIII wiek| cechu złotników]] pełnił w latach 1691, 1696 i 1700, starszego cechu – w 1692 i 1697. Prace mistrzowskie w jego pracowni wykonali Johann Caspar Stiebeling (Stiebling, Stöbling; 1673 – 31 I 1739), [[BERENDT BENIAMIN I, złotnik | Beniamin Berendt I]], [[PICHGEL MATHIAS II, złotnik| Matthias Pichgel II]], Georg Jantzen (1669 Peterszawa ([[ZAROŚLAK | Zaroślak]]) – 11 XI 1701), Johann Christoph Wonnecker I (Wunnicker; 2 VII 1696 – 17 V 1758). Naukę rzemiosła pod jego kierunkiem ukończyli: zapisany w 1682 [[WINHOLD GOTTFRIED, złotnik | Gottfried Winhold]], Peter Eckholt (1683), Ephraim Pewes (1686; czynny w Gdańsku 1698–1699), Nathanael Langclauß (1688), Gottfried Baur (1692), Christian Ephraim Kechau (1693), Ephraim Dießen (1697) oraz bliżej nieznany Lehnohart (1699).<br/><br/> |
| − | Miał czterech synów: Johanna, Daniela i Christiana, których w 1689 | + | Miał czterech synów: Johanna, Daniela i Christiana, których w 1689 zapisał na dziesięć lat nauki zawodu (dwóch pierwszych jej nie ukończyło), oraz Emmanuela, który zapisany w 1693 naukę ukończył. Pochowany został w kaplicy Złotników w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY| kościele Najświętszej Marii Panny]]. Wdowa po nim, z domu Biett (7 IV 1666 – 1 XII 1716), prowadziła warsztat jeszcze w 1713, zapewne aż do 1715 , kiedy warsztat przejął ich syn Christian (1684 – 26 V 1724), od 9 I 1716 posiadający obywatelstwo Gdańska (jako tzw. Bürger-Kind, dziecko gdańskich obywateli), dzień później (10 I 1715) mistrz.<br/><br/> |
Używał znaku warsztatowego z monogramem PCG w trójliściu. Duży i długo działający warsztat pozostawił dorobek liczący dziś kilkadziesiąt przedmiotów. Są to sprzęty sakralne: kielich mszalny (dawniej [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY| kościół św. Brygidy w Gdańsku]]), puszka eucharystyczna (Kończewice), kadzielnica (Pelplin), aplikacja na obraz (kościół Marianów w Grudziądzu). Dużą część oeuvre stanowią przedmioty świeckie, na przykład monumentalna puklowana taca ([[MUZEUM NARODOWE| Muzeum Narodowe w Gdańsku]]), kaseta na przybory piśmienne (Kunstgewerbemuseum w Berlinie), ponadto liczne kubki, paterki, czarki, flasze, łyżki oraz ponad trzydzieści kufli, w większości dekorowanych scenami biblijnymi.<br/><br/> | Używał znaku warsztatowego z monogramem PCG w trójliściu. Duży i długo działający warsztat pozostawił dorobek liczący dziś kilkadziesiąt przedmiotów. Są to sprzęty sakralne: kielich mszalny (dawniej [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY| kościół św. Brygidy w Gdańsku]]), puszka eucharystyczna (Kończewice), kadzielnica (Pelplin), aplikacja na obraz (kościół Marianów w Grudziądzu). Dużą część oeuvre stanowią przedmioty świeckie, na przykład monumentalna puklowana taca ([[MUZEUM NARODOWE| Muzeum Narodowe w Gdańsku]]), kaseta na przybory piśmienne (Kunstgewerbemuseum w Berlinie), ponadto liczne kubki, paterki, czarki, flasze, łyżki oraz ponad trzydzieści kufli, w większości dekorowanych scenami biblijnymi.<br/><br/> | ||
Zob. też [[ZŁOTNICTWO| złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Zob. też [[ZŁOTNICTWO| złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 15:52, 19 wrz 2023
CHRISTIAN PICHGEL I (Pichiel, Pichell; 1652 Lublin – 29 IX 1700 Gdańsk), złotnik. Zapewne syn lubelskiego złotnika Marcina Pichela, działającego w latach 50. XVII wieku. Jego stryjem i nauczycielem był gdański złotnik Matthias Pichgel I. Pracę mistrzowską wykonał w 1681 w warsztacie Hieronymusa Edela. 31 I 1682 otrzymał obywatelstwo miejskie Gdańska. Funkcję kompana (podstarszego) tutejszego cechu złotników pełnił w latach 1691, 1696 i 1700, starszego cechu – w 1692 i 1697. Prace mistrzowskie w jego pracowni wykonali Johann Caspar Stiebeling (Stiebling, Stöbling; 1673 – 31 I 1739), Beniamin Berendt I, Matthias Pichgel II, Georg Jantzen (1669 Peterszawa ( Zaroślak) – 11 XI 1701), Johann Christoph Wonnecker I (Wunnicker; 2 VII 1696 – 17 V 1758). Naukę rzemiosła pod jego kierunkiem ukończyli: zapisany w 1682 Gottfried Winhold, Peter Eckholt (1683), Ephraim Pewes (1686; czynny w Gdańsku 1698–1699), Nathanael Langclauß (1688), Gottfried Baur (1692), Christian Ephraim Kechau (1693), Ephraim Dießen (1697) oraz bliżej nieznany Lehnohart (1699).
Miał czterech synów: Johanna, Daniela i Christiana, których w 1689 zapisał na dziesięć lat nauki zawodu (dwóch pierwszych jej nie ukończyło), oraz Emmanuela, który zapisany w 1693 naukę ukończył. Pochowany został w kaplicy Złotników w kościele Najświętszej Marii Panny. Wdowa po nim, z domu Biett (7 IV 1666 – 1 XII 1716), prowadziła warsztat jeszcze w 1713, zapewne aż do 1715 , kiedy warsztat przejął ich syn Christian (1684 – 26 V 1724), od 9 I 1716 posiadający obywatelstwo Gdańska (jako tzw. Bürger-Kind, dziecko gdańskich obywateli), dzień później (10 I 1715) mistrz.
Używał znaku warsztatowego z monogramem PCG w trójliściu. Duży i długo działający warsztat pozostawił dorobek liczący dziś kilkadziesiąt przedmiotów. Są to sprzęty sakralne: kielich mszalny (dawniej kościół św. Brygidy w Gdańsku), puszka eucharystyczna (Kończewice), kadzielnica (Pelplin), aplikacja na obraz (kościół Marianów w Grudziądzu). Dużą część oeuvre stanowią przedmioty świeckie, na przykład monumentalna puklowana taca ( Muzeum Narodowe w Gdańsku), kaseta na przybory piśmienne (Kunstgewerbemuseum w Berlinie), ponadto liczne kubki, paterki, czarki, flasze, łyżki oraz ponad trzydzieści kufli, w większości dekorowanych scenami biblijnymi.
Zob. też złotnictwo.
