NOWAK URSZULA, pielęgniarka, urzędniczka

Aktualna wersja na dzień 08:24, 27 lut 2024

Urszula Nowak, 1978

URSZULA NOWAK (1 I 1936 Wygoda, pow. doliński, woj. stanisławowskie – 12 III 2009 Gdańsk?), pielęgniarka, urzędniczka. Córka urzędnika pocztowego Michała Mincewicza (zabity przez Niemców 13 II 1944) i Adeli z domu Muszyńskiej; miała brata. W 1946 wraz z matką i bratem ekspatriowana do Świebodzina. W 1950 ukończyła tam szkołę podstawową, po której uczęszczała do świeckiej szkoły ogólnokształcącej Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Wałbrzychu (naukę przerwała w połowie IX klasy w styczniu 1952). Następnie w latach 1952–1954 uczyła się w Państwowej Szkole Pielęgniarstwa w Krakowie. W latach 1946–1951 była członkiem Związku Harcerstwa Polskiego (ZHP), a 1952–1956 Związku Młodzieży Polskiej (ZMP).

Od 1 IV 1954 do 31 XII 1957 pracowała jako instruktorka w Państwowej Szkole Pielęgniarstwa w Żaganiu (z przerwą na naukę w szkole instruktorek pielęgniarstwa przy Ministerstwie Zdrowia w okresie od września 1954 do lutego 1955). W związku ze służbowym przeniesieniem jej męża w latach 1958–1959 mieszkała w Lęborku, od 1959 w Gdańsku.

Od 25 VI 1959 do 31 X 1990 pracowała w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (PWRN), a od 1973 Urzędzie Wojewódzkim (UW) w Gdańsku, początkowo jako starszy referent administracyjny w Oddziale Pomocy Społecznej w Wydziale Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (później Wydziale Zdrowia i Opieki Społecznej), a od 15 X 1961 do 29 II 1990 w Wydziale do Spraw Wyznań (WdSW), w którym zajmowała kolejne stanowiska: inspektora (od 15 X 1961), starszego inspektora (od 1 VIII 1967), starszego inspektora wojewódzkiego (od 1 VIII 1976), inspektora wojewódzkiego (od 1 VIII 1977), starszego inspektora wojewódzkiego (od 1 IX 1982). Po śmierci dyrektora Wydziału Jana Szewczyka została upoważniona do kierowania jednostką (13 XII 1977 – 31 I 1978). Po likwidacji WdSW, od 1 III 1990 pracowała w Wydziale Geodezji i Gospodarki Gruntami na tym samym stanowisku), po czym przeszła na emeryturę.

W WdSW początkowo odpowiadała za prowadzenie sekretariatu, z czasem otrzymywała dodatkowe zadania, m.in. dokonywanie wizytacji żeńskich domów zakonnych, prowadzenie rozmów z osobami duchownymi, współdziałanie z pionem Spraw Wewnętrznych (Społeczno-Administracyjnym) w sprawach zgromadzeń publicznych, stowarzyszeń wyznaniowych (była likwidatorką m.in. Klub Inteligencji Katolickiej w Gdańsku), stając się pracownikiem merytorycznym i nieformalnym zastępcą dyrektora.

W trakcie pracy w PWRN/UW uzupełniła swoje wykształcenie, najpierw w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących przy PWRN (matura 1962), następnie w Zawodowym Studium Administracji na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego (magister administracji 1978).

Od 25 IX 1961 była członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), najpewniej do jej rozwiązania w styczniu 1990. Należała do Oddziałowej Organizacji Partyjnej nr 2 w PWRN/UW (pełniła funkcję jej II sekretarza i wchodziła w skład egzekutywy) i Komitetu Zakładowego PZPR w UW. Ponadto od 1952 należała do Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, a w latach 1954–1981 do Związku Zawodowego Pracowników Państwowych i Społecznych; była też członkiem Polskiego Związku Motorowego.

Odznaczona Brązowym (1969) i Złotym (1975) Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej (1974), odznakami „Zasłużony pracownik państwowy” (1977) i „Zasłużonym ziemi gdańskiej” (1983). W latach 1955–1962 zamężna z oficerem zawodowym Ludowego Wojska Polskiego Wojciechem Nowakiem, matka Alicji (22 IX 1951) i Bożeny (5 III 1956). Pochowana na Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim. DG

Bibliografia:
Archiwum Państwowe w Gdańsku (depozyt w Oddziale w Gdyni), Komitet Dzielnicowy Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Gdańsk-Śródmieście, sygn. 2685/3866, Akta osobowe Urszuli Nowak.
Archiwum Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku, sygn. 5/1512, Akta osobowe Urszuli Nowak.
Gucewicz Daniel, Gdańscy wyznaniowcy. Kadry administracji wyznaniowej w województwie gdańskim w latach 1950–1990, w: Gdańsk 1945–1990. Materiały–studia–analizy, t. 2, red. Sylwia Bykowska, Mirosław Golon, Gdańsk–Warszawa 2021.
Gucewicz Daniel, Kalwaryjska rebelia. Z historii wybranych sanktuariów Pomorza Gdańskiego w okresie Polski Ludowej, Gdańsk–Warszawa 2020.
Gucewicz Daniel, „Przestrzeń wolności” w Trójmieście. Dzieje gdańskiego Klubu Inteligencji Katolickiej (do 1990 r.), w: Kluby Inteligencji Katolickiej jako przestrzeń działań niezależnych w latach osiemdziesiątych XX wieku, red. Konrad Białecki, Warszawa–Poznań 2014.
Gucewicz Daniel, Wydział ds. Wyznań w Gdańsku (1950–1990). Wybrane zagadnienia, w: Urząd do spraw Wyznań. Struktury, działalność, ludzie, t. 1: Struktury wojewódzkie i wybrane aspekty działalności, red. Rafał Łatka, Warszawa 2020.
Wołos Ryszard, Nocny Waldemar, 25 lat parafii św. Wojciecha. Gdańsk-Świbno 1981–2006, Gdańsk 2006, s. 29.