JEŻ KAZIMIERA, nauczycielka w Gimnazjum Polskim
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''KAZIMIERA JEŻ''' (Jeżowa) z Paszkowskich (18 IX 1884 Dakowy Mokre koło Grodziska Wielkopolskiego – 10 XI 1957 Gdynia), nauczycielka [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskiego]], działaczka społeczna. Córka nauczyciela Leona i Marii z domu Wentzel. Ukończyła niemieckie gimnazjum w Poznaniu, pracowała jako nauczycielka w Baworówku koło Szamotuł , następnie w szkole w rodzinnej wsi. W 1918 podjęła studia geograficzne i historyczne na uniwersytecie w Poznaniu, które przerwała angażując się w działania związane z plebiscytem na Śląsku, była redaktorką "Głosu Polek", prowadziła kursy z języka polskiego i śpiewu. W latach 1922–1924 ponownie studiowała w Poznaniu.<br/><br/> | '''KAZIMIERA JEŻ''' (Jeżowa) z Paszkowskich (18 IX 1884 Dakowy Mokre koło Grodziska Wielkopolskiego – 10 XI 1957 Gdynia), nauczycielka [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskiego]], działaczka społeczna. Córka nauczyciela Leona i Marii z domu Wentzel. Ukończyła niemieckie gimnazjum w Poznaniu, pracowała jako nauczycielka w Baworówku koło Szamotuł , następnie w szkole w rodzinnej wsi. W 1918 podjęła studia geograficzne i historyczne na uniwersytecie w Poznaniu, które przerwała angażując się w działania związane z plebiscytem na Śląsku, była redaktorką "Głosu Polek", prowadziła kursy z języka polskiego i śpiewu. W latach 1922–1924 ponownie studiowała w Poznaniu.<br/><br/> | ||
| − | Od sierpnia 1924 urlopowania z Państwowego Gimnazjum w Starogardzie do pracy w gdańskim Gimnazjum Polskim, nauczycielka geografii i historii. Od 1925 doktor (w Poznaniu, na podstawie pracy ''Geografia ruin w Polsce''). Prowadziła działalność oświatową w polskich organizacjach w [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]] (WMG), działała w [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ NAUKI I SZTUKI | Towarzystwie Przyjaciół Nauki i Sztuki]] (od 1938 członkini honorowa), publikowała po polsku (między innymi ''Przyczynek do historii szlachty kaszubskiej'' w Sprawozdaniach Gimnazjum Polskiego za rok 1928/1929) i niemiecku, także prace naukowo-publicystyczne o germanizacji Pomorza Wschodniego. W 1933 opublikowała pracę ''Die Bevölkerungs- und Wirtschaftsverhältnisse im westlichen Polen (1772–1932)'', w której polemizowała z głośną książką [[RAUSCHNING HERMANN | Hermanna Rauschninga]] ''Die Entdeutschung Westpreußens und Posens''. Pod naciskiem władz oświatowych II WMG i pod pretekstem złego stanu zdrowia 31 III 1931 zmuszona została do przejścia w stan spoczynku. <br/><br/> | + | Od sierpnia 1924 urlopowania z Państwowego Gimnazjum w Starogardzie do pracy w gdańskim Gimnazjum Polskim, nauczycielka geografii i historii. Od 1925 doktor (w Poznaniu, na podstawie pracy ''Geografia ruin w Polsce''). Prowadziła działalność oświatową w polskich organizacjach w [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]] (WMG), działała w [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ NAUKI I SZTUKI | Towarzystwie Przyjaciół Nauki i Sztuki]] (od 1938 członkini honorowa), publikowała po polsku (między innymi ''Przyczynek do historii szlachty kaszubskiej'' w Sprawozdaniach Gimnazjum Polskiego za rok 1928/1929, ''Agitacja antypolska w geografii niemieckiej'' w [[ROCZNIK GDAŃSKI | „Roczniku Gdańskim” 1928/1929]]) i niemiecku, także prace naukowo-publicystyczne o germanizacji Pomorza Wschodniego. W 1933 opublikowała pracę ''Die Bevölkerungs- und Wirtschaftsverhältnisse im westlichen Polen (1772–1932)'', w której polemizowała z głośną książką [[RAUSCHNING HERMANN | Hermanna Rauschninga]] ''Die Entdeutschung Westpreußens und Posens''. Pod naciskiem władz oświatowych II WMG i pod pretekstem złego stanu zdrowia 31 III 1931 zmuszona została do przejścia w stan spoczynku. <br/><br/> |
Od 1938 z mężem w Warszawie, podczas okupacji przebywała we Lwowie i w Kielcach. W 1945 powróciła na Wybrzeże. Pracowała w [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytucie Bałtyckim]] (z siedzibą w Gdyni), od 15 X 1947 do emerytury jesienią w 1953 w dziale kartografii Archiwum Państwowego ([[ARCHIWA | archiwa]]), gdzie między innymi współpracowała w 1948 ze Stefanem Hrabecem przy nadawaniu polskich nazw w Gdańsku.<br/><br/> | Od 1938 z mężem w Warszawie, podczas okupacji przebywała we Lwowie i w Kielcach. W 1945 powróciła na Wybrzeże. Pracowała w [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytucie Bałtyckim]] (z siedzibą w Gdyni), od 15 X 1947 do emerytury jesienią w 1953 w dziale kartografii Archiwum Państwowego ([[ARCHIWA | archiwa]]), gdzie między innymi współpracowała w 1948 ze Stefanem Hrabecem przy nadawaniu polskich nazw w Gdańsku.<br/><br/> | ||
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1935). Od 1925 żona [[JEŻ PIOTR | Piotra Jeża]], matka Macieja. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1935). Od 1925 żona [[JEŻ PIOTR | Piotra Jeża]], matka Macieja. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
Wersja z 15:23, 19 gru 2021
KAZIMIERA JEŻ (Jeżowa) z Paszkowskich (18 IX 1884 Dakowy Mokre koło Grodziska Wielkopolskiego – 10 XI 1957 Gdynia), nauczycielka Gimnazjum Polskiego, działaczka społeczna. Córka nauczyciela Leona i Marii z domu Wentzel. Ukończyła niemieckie gimnazjum w Poznaniu, pracowała jako nauczycielka w Baworówku koło Szamotuł , następnie w szkole w rodzinnej wsi. W 1918 podjęła studia geograficzne i historyczne na uniwersytecie w Poznaniu, które przerwała angażując się w działania związane z plebiscytem na Śląsku, była redaktorką "Głosu Polek", prowadziła kursy z języka polskiego i śpiewu. W latach 1922–1924 ponownie studiowała w Poznaniu.
Od sierpnia 1924 urlopowania z Państwowego Gimnazjum w Starogardzie do pracy w gdańskim Gimnazjum Polskim, nauczycielka geografii i historii. Od 1925 doktor (w Poznaniu, na podstawie pracy Geografia ruin w Polsce). Prowadziła działalność oświatową w polskich organizacjach w II Wolnym Mieście Gdańsku (WMG), działała w Towarzystwie Przyjaciół Nauki i Sztuki (od 1938 członkini honorowa), publikowała po polsku (między innymi Przyczynek do historii szlachty kaszubskiej w Sprawozdaniach Gimnazjum Polskiego za rok 1928/1929, Agitacja antypolska w geografii niemieckiej w „Roczniku Gdańskim” 1928/1929) i niemiecku, także prace naukowo-publicystyczne o germanizacji Pomorza Wschodniego. W 1933 opublikowała pracę Die Bevölkerungs- und Wirtschaftsverhältnisse im westlichen Polen (1772–1932), w której polemizowała z głośną książką Hermanna Rauschninga Die Entdeutschung Westpreußens und Posens. Pod naciskiem władz oświatowych II WMG i pod pretekstem złego stanu zdrowia 31 III 1931 zmuszona została do przejścia w stan spoczynku.
Od 1938 z mężem w Warszawie, podczas okupacji przebywała we Lwowie i w Kielcach. W 1945 powróciła na Wybrzeże. Pracowała w Instytucie Bałtyckim (z siedzibą w Gdyni), od 15 X 1947 do emerytury jesienią w 1953 w dziale kartografii Archiwum Państwowego ( archiwa), gdzie między innymi współpracowała w 1948 ze Stefanem Hrabecem przy nadawaniu polskich nazw w Gdańsku.
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1935). Od 1925 żona Piotra Jeża, matka Macieja.
Bibliografia:
Groth Paweł, Jeżowa Kazimiera, w:Polski Słownik Biograficzny, 11, 1964-1965, s. 225-226.
Janik Bernard, Życiorysy pracowników Gimnazjum Polskiego w Gdańsku, w: Gimnazjum Polskie Macierzy Szkolnej w Gdańsku 1922–1939. Księga pamiątkowa, Gdańsk 1976, s. 163-164.
Sroczyńska-Wyczańska Krystyna, Nauczyciele Gimnazjum, w: Gimnazjum Polskie Macierzy Szkolnej w Gdańsku 1922–1939. Księga pamiątkowa, Gdańsk 1989, s. 307-308.
Stępniak Henryk, Jeżowa Kazimiera, w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. 2, Gdańsk 1994, s. 318-319.
