JEŻ KAZIMIERA, nauczycielka w Gimnazjum Polskim
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Jeż Kazimiera.JPG|thumb|Kazimiera Jeż]] | [[File: Jeż Kazimiera.JPG|thumb|Kazimiera Jeż]] | ||
| − | '''KAZIMIERA JEŻ''' (Jeżowa) z Paszkowskich (18 IX 1884 Dakowy Mokre koło Grodziska Wielkopolskiego – 10 XI 1957 Gdynia), nauczycielka, działaczka społeczna. W latach 1920–1924 studiowała geografię i historię na uniwersytecie w Poznaniu. | + | '''KAZIMIERA JEŻ''' (Jeżowa) z Paszkowskich (18 IX 1884 Dakowy Mokre koło Grodziska Wielkopolskiego – 10 XI 1957 Gdynia), nauczycielka [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskiego]], działaczka społeczna. W latach 1920–1924 studiowała geografię i historię na uniwersytecie w Poznaniu. Od 1924 urlopowania z Państwowego Gimnazjum w Starogardzie do pracy w gdańskim Gimnazjum Polskim, nauczycielka geografii i historii. Od 1925 doktor (w Poznaniu, na podstawie pracy ''Geografia ruin w Polsce''). Prowadziła działalność oświatową w polskich organizacjach w [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]] (WMG), działała w [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ NAUKI I SZTUKI | Towarzystwie Przyjaciół Nauki i Sztuki]] (od 1938 członkini honorowa), publikowała po polsku (między innymi ''Przyczynek do historii szlachty kaszubskiej'' w Sprawozdaniach Gimnazjum Polskiego za rok 1928/1929) i niemiecku, także prace naukowo-publicystyczne o germanizacji Pomorza Wschodniego. W 1933 opublikowała pracę ''Die Bevölkerungs- und Wirtschaftsverhältnisse im westlichen Polen (1772–1932)'', w której polemizowała z głośną książką [[RAUSCHNING HERMANN | Hermanna Rauschninga]] ''Die Entdeutschung Westpreußens und Posens''. Pod naciskiem władz oświatowych II WMG 31 III 1931 zmuszona została do przejścia w stan spoczynku. <br/><br/> |
Od 1938 z mężem w Warszawie, podczas okupacji przebywała we Lwowie i w Kielcach. W 1945 powróciła na Wybrzeże. Pracowała w [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytucie Bałtyckim]] (z siedzibą w Gdyni), w latach 1947–1953 (do emerytury) w dziale kartografii Archiwum Państwowego ([[ARCHIWA | archiwa]]), gdzie między innymi współpracowała w 1948 ze Stefanem Hrabecem przy nadawaniu polskich nazw w Gdańsku.<br/><br/> | Od 1938 z mężem w Warszawie, podczas okupacji przebywała we Lwowie i w Kielcach. W 1945 powróciła na Wybrzeże. Pracowała w [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytucie Bałtyckim]] (z siedzibą w Gdyni), w latach 1947–1953 (do emerytury) w dziale kartografii Archiwum Państwowego ([[ARCHIWA | archiwa]]), gdzie między innymi współpracowała w 1948 ze Stefanem Hrabecem przy nadawaniu polskich nazw w Gdańsku.<br/><br/> | ||
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. Od 1925 żona [[JEŻ PIOTR | Piotra Jeża]], matka Macieja. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. Od 1925 żona [[JEŻ PIOTR | Piotra Jeża]], matka Macieja. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 13:57, 5 gru 2021
KAZIMIERA JEŻ (Jeżowa) z Paszkowskich (18 IX 1884 Dakowy Mokre koło Grodziska Wielkopolskiego – 10 XI 1957 Gdynia), nauczycielka Gimnazjum Polskiego, działaczka społeczna. W latach 1920–1924 studiowała geografię i historię na uniwersytecie w Poznaniu. Od 1924 urlopowania z Państwowego Gimnazjum w Starogardzie do pracy w gdańskim Gimnazjum Polskim, nauczycielka geografii i historii. Od 1925 doktor (w Poznaniu, na podstawie pracy Geografia ruin w Polsce). Prowadziła działalność oświatową w polskich organizacjach w II Wolnym Mieście Gdańsku (WMG), działała w Towarzystwie Przyjaciół Nauki i Sztuki (od 1938 członkini honorowa), publikowała po polsku (między innymi Przyczynek do historii szlachty kaszubskiej w Sprawozdaniach Gimnazjum Polskiego za rok 1928/1929) i niemiecku, także prace naukowo-publicystyczne o germanizacji Pomorza Wschodniego. W 1933 opublikowała pracę Die Bevölkerungs- und Wirtschaftsverhältnisse im westlichen Polen (1772–1932), w której polemizowała z głośną książką Hermanna Rauschninga Die Entdeutschung Westpreußens und Posens. Pod naciskiem władz oświatowych II WMG 31 III 1931 zmuszona została do przejścia w stan spoczynku.
Od 1938 z mężem w Warszawie, podczas okupacji przebywała we Lwowie i w Kielcach. W 1945 powróciła na Wybrzeże. Pracowała w Instytucie Bałtyckim (z siedzibą w Gdyni), w latach 1947–1953 (do emerytury) w dziale kartografii Archiwum Państwowego ( archiwa), gdzie między innymi współpracowała w 1948 ze Stefanem Hrabecem przy nadawaniu polskich nazw w Gdańsku.
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. Od 1925 żona Piotra Jeża, matka Macieja.
