INSTYTUT MORSKI
| (Nie pokazano 7 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| + | [[File: Instytut_Morski_szyld.png |thumb| Instytut Morski, szyld na budynku siedziby, lata 60. XX wieku]] | ||
[[File:Badania flory Zalewu Wiślanego.JPG|thumb|Badania flory Zalewu Wiślanego]] | [[File:Badania flory Zalewu Wiślanego.JPG|thumb|Badania flory Zalewu Wiślanego]] | ||
| − | '''INSTYTUT MORSKI''' (IM), | + | '''INSTYTUT MORSKI''' (IM), od 1952 z siedzibą w Gdańsku przy Długim Targu 41–42 (w [[ZŁOTA KAMIENICZKA | Złotej Kamieniczce]]). Powstał 3 III 1950 jako Morski Instytut Techniczny, od 1 XII 1954 do 2 X 2019 Instytut Morski. Placówka naukowo-badawcza, podległa początkowo Ministerstwu Żeglugi, do prowadzenia prac badawczych na użytek polityki gospodarczej państwa w zakresie budownictwa okrętowego oraz eksploatacji i rozbudowy (ukierunkowanie techniczne). W 1951 poszerzono działalność o aspekty prawne i ekonomiczne (włączono komórki [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytutu Bałtyckiego]]). 23 X 1952 powołano radę naukową, w latach 70. XX wieku mocno rozwinięto badania ekonomiczne, organizacyjne i informatyczne dotyczące rozwoju gospodarki morskiej, w latach 90. pojawiła się ekologia i ochrona środowiska, zmniejszył udział badań dotyczących eksploatacji i remontu statków. <br/><br/> |
| − | Badania | + | Badania wspomagały liczne pracownie i laboratoria (m.in. do lat 80. XX wieku dwie hale na terenie [[STOCZNIA REMONTOWA | Stoczni Remontowej]] na [[OSTRÓW | Ostrowiu]], gdzie opracowywano modelowe wejścia do portów w Gdańsku, Gdyni, Kołobrzegu, Helu, Władysławowie, badano odporność kadłubów, boczne wodowania i stateczność statków), Zakład Techniczno-Doświadczalny (1964–1991) oraz statki badawcze: w latach 1958–1987 „Imor” (przerobiony z kadłuba kutra rybackiego, zatopiony koło Florydy w ramach programu budowy sztucznych raf), 1987–2005 „Doktor Lubecki” (również zbudowany na bazie kutra), od 2006 katamaran badawczy z pływającym laboratorium „Imor”. Dwa laboratoria: Elektroniki Morskiej oraz Zakładu Ochrony Środowiska, posiadały Certyfikaty Akredytacji PCA.<br/><br/> |
| − | + | Wniósł duży wkład w badania modelowe okrętów, stateczności, zapoczątkował w Polsce badania nad korozją morską. Zajmował czołową pozycję w kraju w zakresie hydrotechniki morskiej i badań brzegowych; badał rynek frachtowy, efektywność inwestycji w transporcie morskim, cywilne prawo morskie i problemy unifikacji międzynarodowego prawa morza; w środowisku naukowym Wybrzeża prekursor prac przedinwestycyjnych, m.in. nad nowymi typami statków (lata 60.–80. XX wieku); prowadził studia poprzedzające budowę [[PORT PÓŁNOCNY | Portu Północnego]], opracowywał prognozy i analizy rozwoju morskiego systemu kontenerowego w Polsce.<br/><br/> | |
| − | + | Prowadził innowacyjne badania związane z bezpieczeństwem i ochroną środowiska, przedinwestycyjne morskich farm wiatrowych, układania podmorskich kabli i rurociągów, kolektorów sanitarnych, sztucznych raf, badania ekologiczne morskich akwenów chronionych. Publikował wyniki własnych badań („Prace Instytutu Morskiego”, „Materiały Instytutu Morskiego”, „Gospodarka Morska – Przegląd Statystyczny”, początkowo „Morski Rocznik Statystyczny”). W 2011 w skład IM wchodziły zakłady naukowe: Oceanografii Operacyjnej, Hydrotechniki Morskiej, Ochrony Środowiska, Ekonomiki i Prawa, Samodzielna Pracownia Ekologii. Od 2 X 2019 włączony do Uniwersytetu Morskiego w Gdyni. {{author: MJ}} <br/><br/> | |
{| class="tableGda" | {| class="tableGda" | ||
|- | |- | ||
| − | |+ Dyrektorzy Instytutu Morskiego | + | |+ Dyrektorzy Instytutu Morskiego 1950–2019 |
|- | |- | ||
| 1950–1951 | | 1950–1951 | ||
| − | | [[URBANOWICZ WITOLD JAN | Witold Urbanowicz]] (p.o.) | + | | [[URBANOWICZ WITOLD JAN, profesor Politechniki Gdańskiej | Witold Urbanowicz]] (p.o.) |
|- | |- | ||
| 1951–1957 | | 1951–1957 | ||
| Linia 17: | Linia 18: | ||
|- | |- | ||
| 1957–1970 | | 1957–1970 | ||
| − | | [[ZAORSKI REMIGIUSZ | Remigiusz Zaorski]] | + | | [[ZAORSKI REMIGIUSZ, dyrektor Instytutu Morskiego | Remigiusz Zaorski]] |
|- | |- | ||
| 1970–1982 | | 1970–1982 | ||
| Linia 40: | Linia 41: | ||
| Kazimierz Szefler | | Kazimierz Szefler | ||
|- | |- | ||
| − | | | + | | 2019 |
| Maciej Matczak | | Maciej Matczak | ||
|- | |- | ||
| class="authorEgTab" | {{author: MJ}} | | class="authorEgTab" | {{author: MJ}} | ||
|} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | |} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 13:19, 19 sie 2023
INSTYTUT MORSKI (IM), od 1952 z siedzibą w Gdańsku przy Długim Targu 41–42 (w Złotej Kamieniczce). Powstał 3 III 1950 jako Morski Instytut Techniczny, od 1 XII 1954 do 2 X 2019 Instytut Morski. Placówka naukowo-badawcza, podległa początkowo Ministerstwu Żeglugi, do prowadzenia prac badawczych na użytek polityki gospodarczej państwa w zakresie budownictwa okrętowego oraz eksploatacji i rozbudowy (ukierunkowanie techniczne). W 1951 poszerzono działalność o aspekty prawne i ekonomiczne (włączono komórki Instytutu Bałtyckiego). 23 X 1952 powołano radę naukową, w latach 70. XX wieku mocno rozwinięto badania ekonomiczne, organizacyjne i informatyczne dotyczące rozwoju gospodarki morskiej, w latach 90. pojawiła się ekologia i ochrona środowiska, zmniejszył udział badań dotyczących eksploatacji i remontu statków.
Badania wspomagały liczne pracownie i laboratoria (m.in. do lat 80. XX wieku dwie hale na terenie Stoczni Remontowej na Ostrowiu, gdzie opracowywano modelowe wejścia do portów w Gdańsku, Gdyni, Kołobrzegu, Helu, Władysławowie, badano odporność kadłubów, boczne wodowania i stateczność statków), Zakład Techniczno-Doświadczalny (1964–1991) oraz statki badawcze: w latach 1958–1987 „Imor” (przerobiony z kadłuba kutra rybackiego, zatopiony koło Florydy w ramach programu budowy sztucznych raf), 1987–2005 „Doktor Lubecki” (również zbudowany na bazie kutra), od 2006 katamaran badawczy z pływającym laboratorium „Imor”. Dwa laboratoria: Elektroniki Morskiej oraz Zakładu Ochrony Środowiska, posiadały Certyfikaty Akredytacji PCA.
Wniósł duży wkład w badania modelowe okrętów, stateczności, zapoczątkował w Polsce badania nad korozją morską. Zajmował czołową pozycję w kraju w zakresie hydrotechniki morskiej i badań brzegowych; badał rynek frachtowy, efektywność inwestycji w transporcie morskim, cywilne prawo morskie i problemy unifikacji międzynarodowego prawa morza; w środowisku naukowym Wybrzeża prekursor prac przedinwestycyjnych, m.in. nad nowymi typami statków (lata 60.–80. XX wieku); prowadził studia poprzedzające budowę Portu Północnego, opracowywał prognozy i analizy rozwoju morskiego systemu kontenerowego w Polsce.
Prowadził innowacyjne badania związane z bezpieczeństwem i ochroną środowiska, przedinwestycyjne morskich farm wiatrowych, układania podmorskich kabli i rurociągów, kolektorów sanitarnych, sztucznych raf, badania ekologiczne morskich akwenów chronionych. Publikował wyniki własnych badań („Prace Instytutu Morskiego”, „Materiały Instytutu Morskiego”, „Gospodarka Morska – Przegląd Statystyczny”, początkowo „Morski Rocznik Statystyczny”). W 2011 w skład IM wchodziły zakłady naukowe: Oceanografii Operacyjnej, Hydrotechniki Morskiej, Ochrony Środowiska, Ekonomiki i Prawa, Samodzielna Pracownia Ekologii. Od 2 X 2019 włączony do Uniwersytetu Morskiego w Gdyni.
| 1950–1951 | Witold Urbanowicz (p.o.) |
| 1951–1957 | Zdzisław Ćwiek |
| 1957–1970 | Remigiusz Zaorski |
| 1970–1982 | Tadeusz Jednorał |
| 1982–1988 | Jerzy Młynarczyk |
| 1989–1991 | Witold Kuszewski |
| 1991–2003 | Jan Curzytek |
| 2003 | Maciej Werno (kierownik) |
| 2004–2010 | Krzysztof Ossowski |
| 2010–2019 | Kazimierz Szefler |
| 2019 | Maciej Matczak |
