FISCHER FRIEDRICH, profesor Technische Hochschule Danzig
| < Poprzednie | Następne > |
FRIEDRICH WILHELM HEINRICH FISCHER (27 III 1879 Elbląg – 19 VI 1944 Hanower), architekt, malarz, rzeźbiarz, profesor Technische Hochschule Danzig (THD). Syn Friedricha, inżyniera budowy okrętów, i Jadwigi z domu Fechter. Absolwent gimnazjum w Elblągu, studiował architekturę w Monachium. Karlsruhe i Berlinie, gdzie w 1905 uzyskał dyplom architekta. Podczas studiów członek Korporacji Akademickiej „Motiv“.
W Gdańsku od 1906 ze stopniem rządowego kierownika budowy (Regierungsbauführer) jako referendarz w państwowym biurze projektów. W 1910 uzyskał doktorat w THD i jako docent prywatny prowadził zajęcia z architektury budowli ceglanych na Wydziale Architektury. Złożył też państwowy egzamin budowlany (budowniczego rządowego - Regierungsbaumeister) i w 1911 założył w Gdańsku własną pracownię projektową. W latach 1914-1918 w wojsku. Od 1918 kierownik rozbudowy miasta Gdańska, od 1919 profesor honorowy (tytularny) THD. W 1921 został też konserwatorem zabytków II Wolnego Miasta Gdańska z tytułem nadradcy budowlanego (Oberbaurat) i kierownikiem miejskiego urzędu budowlanego.
Na THD prowadził zajęcia z architektury, ze szczególnym uwzględnieniem architektury budowli z wypalanych cegieł. Autor między innymi
niezrealizowanego projektu szkoły im. Pestalozziego we Wrzeszczu, zabudowy i terenów zielonych obecnej al. Hallera, osiedli domów („Osterzeile” i „Westerzeile”) przy obecnych ul. Zbyszka z Bogdańca i Stanisława Dubois (1919), budynków administracyjnych na cmentarzu Srebrzysko (1921), projektu kościoła św. Antoniego Padewskiego w Brzeźnie (budowanego w okresie 1922–1923), kościoła Matki Boskiej Bolesnej w Gdańsku- Rudnie i Chrystusa Króla w Pieckel (Piekło koło Sztumu), dokonał restauracji zachodniego szczytu kościoła św. Trójcy, zainicjował projekt przekształcenia obwodu nowożytnych fortyfikacji Gdańska w zagospodarowane zielenią tereny rekreacyjne (rozwinięty następnie przez Hugona Althoffa), był współautorem projektu konserwatorskiego uporządkowania fasad domów położonych przy głównych ulicach gdańskiego Głównego Miasta. Zaprojektował też willę, w której zamieszkał, w Sopocie przy obecnej ul. Stefana Żeromskiego 30. Jako rzeźbiarz był autorem między innymi Pomników Poległych w I Wojnie Światowej: (nieistniejącego) przed ewangelickim kościołem Wniebowstąpienia (obecnie: kościół Niepokalanego Serca Maryi) w Gdańsku- Nowym Porcie, (nieistniejącego) w kościele św. Katarzyny(przed 1924), na cmentarzu garnizonowym w Magdeburgu i tamże w kościele norbertanek św. Trójcy.
Po uzyskaniu w marcu 1925 profesury nadzwyczajnej w zakresie architektury średniowiecza na TH w Hanowerze wyjechał z Gdańska. Od 1929 także konsystorialny radca budowlany hamburskiego ewangelicko-luterańskiego kościoła krajowego. W listopadzie 1933 podpisał deklarację wierności niemieckich profesorów Adolfowi Hitlerowi (Bekenntnis der deutschen Professoren zu Adolf Hitler).
