FISCHER FRIEDRICH, profesor Technische Hochschule Danzig
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| + | [[File: Pomik_Poległych_w_kościele_św._Katarzyny.jpg |thumb| Pomnik Poległych w kościele św. Katarzyny w Gdańsku]] | ||
| + | [[File: Pomnik_Poleglych_w_Gdańsku-Nowym_Porcie.jpg |thumb| Pomnik Poległych w Gdańsku-Nowym Porcie]] | ||
'''FRIEDRICH WILHELM HEINRICH FISCHER''' (27 III 1879 Elbląg – 19 VI 1944 Hanower), architekt, malarz, rzeźbiarz, profesor [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD). Syn Friedricha, inżyniera budowy okrętów, i Jadwigi z domu Fechter. Absolwent gimnazjum w Elblągu, studiował architekturę w Monachium. Karlsruhe i Berlinie, gdzie w 1905 uzyskał dyplom architekta. Podczas studiów członek Korporacji Akademickiej „Motiv“. <br/><br/> | '''FRIEDRICH WILHELM HEINRICH FISCHER''' (27 III 1879 Elbląg – 19 VI 1944 Hanower), architekt, malarz, rzeźbiarz, profesor [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD). Syn Friedricha, inżyniera budowy okrętów, i Jadwigi z domu Fechter. Absolwent gimnazjum w Elblągu, studiował architekturę w Monachium. Karlsruhe i Berlinie, gdzie w 1905 uzyskał dyplom architekta. Podczas studiów członek Korporacji Akademickiej „Motiv“. <br/><br/> | ||
W Gdańsku od 1906 ze stopniem rządowego kierownika budowy (Regierungsbauführer) jako referendarz w państwowym biurze projektów. W 1910 uzyskał doktorat w THD i jako docent prywatny prowadził zajęcia z architektury budowli ceglanych na Wydziale Architektury. Złożył też państwowy egzamin budowlany (budowniczego rządowego - Regierungsbaumeister) i w 1911 założył w Gdańsku własną pracownię projektową. W latach 1914-1918 w wojsku. Od 1918 kierownik rozbudowy miasta Gdańska, od 1919 profesor honorowy (tytularny) THD. W 1921 został też konserwatorem zabytków [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] z tytułem nadradcy budowlanego (Oberbaurat) i kierownikiem miejskiego urzędu budowlanego. <br/><br/> | W Gdańsku od 1906 ze stopniem rządowego kierownika budowy (Regierungsbauführer) jako referendarz w państwowym biurze projektów. W 1910 uzyskał doktorat w THD i jako docent prywatny prowadził zajęcia z architektury budowli ceglanych na Wydziale Architektury. Złożył też państwowy egzamin budowlany (budowniczego rządowego - Regierungsbaumeister) i w 1911 założył w Gdańsku własną pracownię projektową. W latach 1914-1918 w wojsku. Od 1918 kierownik rozbudowy miasta Gdańska, od 1919 profesor honorowy (tytularny) THD. W 1921 został też konserwatorem zabytków [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] z tytułem nadradcy budowlanego (Oberbaurat) i kierownikiem miejskiego urzędu budowlanego. <br/><br/> | ||
Na THD prowadził zajęcia z architektury, ze szczególnym uwzględnieniem architektury budowli z wypalanych cegieł. Autor między innymi | Na THD prowadził zajęcia z architektury, ze szczególnym uwzględnieniem architektury budowli z wypalanych cegieł. Autor między innymi | ||
| − | niezrealizowanego projektu szkoły im. Pestalozziego we Wrzeszczu, zabudowy i terenów zielonych obecnej al. Hallera, osiedli domów („Osterzeile” i „Westerzeile”) przy obecnych ul. Zbyszka z Bogdańca i Stanisława Dubois (1919), budynków administracyjnych na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] (1921), projektu [[KOŚCIÓŁ ŚW. ANTONIEGO PADEWSKIEGO (Brzeźno) | kościoła św. Antoniego Padewskiego w Brzeźnie]] (budowanego w okresie 1922–1923), [[KOŚCIÓŁ MATKI BOSKIEJ BOLESNEJ | kościoła Matki Boskiej Bolesnej]] w Gdańsku-[[RUDNO | Rudnie]] i Chrystusa Króla w Pieckel (Piekło koło Sztumu), dokonał restauracji zachodniego szczytu [[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościoła św. Trójcy]], zainicjował projekt przekształcenia obwodu nowożytnych fortyfikacji Gdańska w zagospodarowane zielenią tereny rekreacyjne (rozwinięty następnie przez [[ALTHOFF HUGO| Hugona Althoffa]]), był współautorem projektu konserwatorskiego uporządkowania fasad domów położonych przy głównych ulicach gdańskiego [[GŁÓWNE MIASTO | Głównego Miasta]]. Zaprojektował też willę, w której zamieszkał, w Sopocie przy obecnej ul. Stefana Żeromskiego 30. Jako rzeźbiarz był autorem między innymi Pomników Poległych w I Wojnie Światowej: (nieistniejącego) przed ewangelickim kościołem Wniebowstąpienia ( | + | niezrealizowanego projektu szkoły im. Pestalozziego we Wrzeszczu, zabudowy i terenów zielonych obecnej al. Hallera, osiedli domów („Osterzeile” i „Westerzeile”) przy obecnych ul. Zbyszka z Bogdańca i Stanisława Dubois (1919), budynków administracyjnych na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] (1921), projektu [[KOŚCIÓŁ ŚW. ANTONIEGO PADEWSKIEGO (Brzeźno) | kościoła św. Antoniego Padewskiego w Brzeźnie]] (budowanego w okresie 1922–1923), [[KOŚCIÓŁ MATKI BOSKIEJ BOLESNEJ | kościoła Matki Boskiej Bolesnej]] w Gdańsku-[[RUDNO | Rudnie]] i Chrystusa Króla w Pieckel (Piekło koło Sztumu), dokonał restauracji zachodniego szczytu [[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościoła św. Trójcy]], zainicjował projekt przekształcenia obwodu nowożytnych fortyfikacji Gdańska w zagospodarowane zielenią tereny rekreacyjne (rozwinięty następnie przez [[ALTHOFF HUGO| Hugona Althoffa]]), był współautorem projektu konserwatorskiego uporządkowania fasad domów położonych przy głównych ulicach gdańskiego [[GŁÓWNE MIASTO | Głównego Miasta]]. Zaprojektował też willę, w której zamieszkał, w Sopocie przy obecnej ul. Stefana Żeromskiego 30. Jako rzeźbiarz był autorem między innymi Pomników Poległych w I Wojnie Światowej: (nieistniejącego) przed ewangelickim kościołem Wniebowstąpienia ([[KOŚCIÓŁ NIEPOKALANEGO SERCA MARYI | kościół Niepokalanego Serca Maryi]]) w Gdańsku-[[NOWY PORT | Nowym Porcie]], (nieistniejącego) w [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościele św. Katarzyny]](przed 1924), na cmentarzu garnizonowym w Magdeburgu i tamże w kościele norbertanek św. Trójcy.<br/><br/> |
Po uzyskaniu w marcu 1925 profesury nadzwyczajnej w zakresie architektury średniowiecza na TH w Hanowerze wyjechał z Gdańska. Od 1929 także konsystorialny radca budowlany hamburskiego ewangelicko-luterańskiego kościoła krajowego. W listopadzie 1933 podpisał deklarację wierności niemieckich profesorów Adolfowi Hitlerowi (Bekenntnis der deutschen Professoren zu Adolf Hitler). {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Po uzyskaniu w marcu 1925 profesury nadzwyczajnej w zakresie architektury średniowiecza na TH w Hanowerze wyjechał z Gdańska. Od 1929 także konsystorialny radca budowlany hamburskiego ewangelicko-luterańskiego kościoła krajowego. W listopadzie 1933 podpisał deklarację wierności niemieckich profesorów Adolfowi Hitlerowi (Bekenntnis der deutschen Professoren zu Adolf Hitler). {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 13:35, 29 sty 2022
FRIEDRICH WILHELM HEINRICH FISCHER (27 III 1879 Elbląg – 19 VI 1944 Hanower), architekt, malarz, rzeźbiarz, profesor Technische Hochschule Danzig (THD). Syn Friedricha, inżyniera budowy okrętów, i Jadwigi z domu Fechter. Absolwent gimnazjum w Elblągu, studiował architekturę w Monachium. Karlsruhe i Berlinie, gdzie w 1905 uzyskał dyplom architekta. Podczas studiów członek Korporacji Akademickiej „Motiv“.
W Gdańsku od 1906 ze stopniem rządowego kierownika budowy (Regierungsbauführer) jako referendarz w państwowym biurze projektów. W 1910 uzyskał doktorat w THD i jako docent prywatny prowadził zajęcia z architektury budowli ceglanych na Wydziale Architektury. Złożył też państwowy egzamin budowlany (budowniczego rządowego - Regierungsbaumeister) i w 1911 założył w Gdańsku własną pracownię projektową. W latach 1914-1918 w wojsku. Od 1918 kierownik rozbudowy miasta Gdańska, od 1919 profesor honorowy (tytularny) THD. W 1921 został też konserwatorem zabytków II Wolnego Miasta Gdańska z tytułem nadradcy budowlanego (Oberbaurat) i kierownikiem miejskiego urzędu budowlanego.
Na THD prowadził zajęcia z architektury, ze szczególnym uwzględnieniem architektury budowli z wypalanych cegieł. Autor między innymi
niezrealizowanego projektu szkoły im. Pestalozziego we Wrzeszczu, zabudowy i terenów zielonych obecnej al. Hallera, osiedli domów („Osterzeile” i „Westerzeile”) przy obecnych ul. Zbyszka z Bogdańca i Stanisława Dubois (1919), budynków administracyjnych na cmentarzu Srebrzysko (1921), projektu kościoła św. Antoniego Padewskiego w Brzeźnie (budowanego w okresie 1922–1923), kościoła Matki Boskiej Bolesnej w Gdańsku- Rudnie i Chrystusa Króla w Pieckel (Piekło koło Sztumu), dokonał restauracji zachodniego szczytu kościoła św. Trójcy, zainicjował projekt przekształcenia obwodu nowożytnych fortyfikacji Gdańska w zagospodarowane zielenią tereny rekreacyjne (rozwinięty następnie przez Hugona Althoffa), był współautorem projektu konserwatorskiego uporządkowania fasad domów położonych przy głównych ulicach gdańskiego Głównego Miasta. Zaprojektował też willę, w której zamieszkał, w Sopocie przy obecnej ul. Stefana Żeromskiego 30. Jako rzeźbiarz był autorem między innymi Pomników Poległych w I Wojnie Światowej: (nieistniejącego) przed ewangelickim kościołem Wniebowstąpienia ( kościół Niepokalanego Serca Maryi) w Gdańsku- Nowym Porcie, (nieistniejącego) w kościele św. Katarzyny(przed 1924), na cmentarzu garnizonowym w Magdeburgu i tamże w kościele norbertanek św. Trójcy.
Po uzyskaniu w marcu 1925 profesury nadzwyczajnej w zakresie architektury średniowiecza na TH w Hanowerze wyjechał z Gdańska. Od 1929 także konsystorialny radca budowlany hamburskiego ewangelicko-luterańskiego kościoła krajowego. W listopadzie 1933 podpisał deklarację wierności niemieckich profesorów Adolfowi Hitlerowi (Bekenntnis der deutschen Professoren zu Adolf Hitler).
