ELSTER ERWIN, artysta-malarz, profesor Politechniki Gdańskiej
| Linia 6: | Linia 6: | ||
[[File:Elster_Erwin.jpg|thumb|Erwin Elster, ''Brama Wyżynna'', 1963]] | [[File:Elster_Erwin.jpg|thumb|Erwin Elster, ''Brama Wyżynna'', 1963]] | ||
| − | '''ERWIN ELSTER''' (8 V 1887 Korszów, województwo stanisławowskie – 16 IV 1977 Gdańsk), artysta-malarz, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej (PG)]]. W latach 1907–1912 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem prof. Wojciecha Weissa, Józefa Unierzyskiego, Juliana Fałata i Józefa Pankiewicza. Naukę uzupełniał w Paryżu (1913–1914) w Académie de la Grande Chaumière. Pod wpływem sztuki Paula Cézanne’a i umiarkowanej odmiany kubizmu tworzył zwarte kompozycje zbudowane ze zgeometryzowanych i uproszczonych form. Podczas I wojny światowej w Bystrej koło Bielska, gdzie znalazł się pod wpływem Juliana Fałata. Z tego okresu pochodzą pejzaże miejscowości podgórskich, kościółki i kapliczki drewniane, zwłaszcza w akwareli. W 1919 | + | '''ERWIN ELSTER''' (8 V 1887 Korszów, województwo stanisławowskie – 16 IV 1977 Gdańsk), artysta-malarz, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej (PG)]]. W latach 1907–1912 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem prof. Wojciecha Weissa, Józefa Unierzyskiego, Juliana Fałata i Józefa Pankiewicza. Naukę uzupełniał w Paryżu (1913–1914) w Académie de la Grande Chaumière. Pod wpływem sztuki Paula Cézanne’a i umiarkowanej odmiany kubizmu tworzył zwarte kompozycje zbudowane ze zgeometryzowanych i uproszczonych form. Podczas I wojny światowej w Bystrej koło Bielska, gdzie znalazł się pod wpływem Juliana Fałata. Z tego okresu pochodzą pejzaże miejscowości podgórskich, kościółki i kapliczki drewniane, zwłaszcza w akwareli. W 1919 przeniósł się do Poznania, gdzie w 1921 z grupą przyjaciół założył Towarzystwo Artystów Poznańskich „Świt”, należał jednocześnie do grup Plastyka, Sztuka oraz krakowskich Jednoróg i Awangarda. Prowadził zajęcia z rysunku odręcznego w Szkole Sztuki Zdobniczej i Przemysłu Artystycznego oraz Państwowej Szkole Budownictwa. Po II wojnie światowej profesor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu, także szef katedry rysunku odręcznego na Wydziale Budownictwa Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu. Od 1954 w Gdańsku, na [[WYDZIAŁ ARCHITEKTURY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Architektury PG]] wykładał w katedrze malarstwa, rysunku i rzeźby. W 1960 jako profesor tytularny przeszedł na emeryturę. <br/><br/> |
Największe sukcesy artystyczne odnosił w latach 20. XX wieku. Namalował między innymi cykl kilkudziesięciu akwarel z Saint-Tropez (po podróży do Francji w 1925), pejzaże z Podola, studia krajobrazu i architektury z Buczacza, Krzemieńca, Kazimierza nad Wisłą i Biecza. Po II wojnie światowej cykle akwarel z tzw. ziem odzyskanych (Kłodzka, Paczkowa, Bystrzycy Kłodzkiej, Świdnicy), Krakowa. Częstym motywem jego obrazów jest architektura [[GŁÓWNE MIASTO | Głównego Miasta]]. W technice olejnej powstały kompozycje figuralno-rodzajowe (''Żeńcy'', ''Robotnicy fabryczni'', ''Drwale'', ''Huśtawka'', ''Wesele huculskie'', ''Gra w karty''), martwe natury, akty i portrety (w tym zdobiące salę Senatu PG portrety jej pierwszych rektorów: prof. Stanisława Łukaszewicza, [[TURSKI STANISŁAW, rektor Politechniki Gdańskiej | prof. Stanisława Turskiego]], [[SZULKIN PAWEŁ, rektor Politechniki Gdańskiej | prof. Pawła Szulkina]]). Jego obrazy znajdują się w Muzeum Narodowym w Poznaniu, Gdańsku, Bydgoszczy, Katowicach. Pierwsza indywidualna wystawa jego prac (pośmiertna, ze zbiorów muzealnych i prywatnych): 5 XII 2010 – 28 II 2011 w salach gdańskiego [[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowego]], w [[PAŁAC OPATÓW | Pałacu Opatów w Oliwie]]. {{author: EEG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Największe sukcesy artystyczne odnosił w latach 20. XX wieku. Namalował między innymi cykl kilkudziesięciu akwarel z Saint-Tropez (po podróży do Francji w 1925), pejzaże z Podola, studia krajobrazu i architektury z Buczacza, Krzemieńca, Kazimierza nad Wisłą i Biecza. Po II wojnie światowej cykle akwarel z tzw. ziem odzyskanych (Kłodzka, Paczkowa, Bystrzycy Kłodzkiej, Świdnicy), Krakowa. Częstym motywem jego obrazów jest architektura [[GŁÓWNE MIASTO | Głównego Miasta]]. W technice olejnej powstały kompozycje figuralno-rodzajowe (''Żeńcy'', ''Robotnicy fabryczni'', ''Drwale'', ''Huśtawka'', ''Wesele huculskie'', ''Gra w karty''), martwe natury, akty i portrety (w tym zdobiące salę Senatu PG portrety jej pierwszych rektorów: prof. Stanisława Łukaszewicza, [[TURSKI STANISŁAW, rektor Politechniki Gdańskiej | prof. Stanisława Turskiego]], [[SZULKIN PAWEŁ, rektor Politechniki Gdańskiej | prof. Pawła Szulkina]]). Jego obrazy znajdują się w Muzeum Narodowym w Poznaniu, Gdańsku, Bydgoszczy, Katowicach. Pierwsza indywidualna wystawa jego prac (pośmiertna, ze zbiorów muzealnych i prywatnych): 5 XII 2010 – 28 II 2011 w salach gdańskiego [[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowego]], w [[PAŁAC OPATÓW | Pałacu Opatów w Oliwie]]. {{author: EEG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 18:24, 15 gru 2022
XX wieku
ERWIN ELSTER (8 V 1887 Korszów, województwo stanisławowskie – 16 IV 1977 Gdańsk), artysta-malarz, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). W latach 1907–1912 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem prof. Wojciecha Weissa, Józefa Unierzyskiego, Juliana Fałata i Józefa Pankiewicza. Naukę uzupełniał w Paryżu (1913–1914) w Académie de la Grande Chaumière. Pod wpływem sztuki Paula Cézanne’a i umiarkowanej odmiany kubizmu tworzył zwarte kompozycje zbudowane ze zgeometryzowanych i uproszczonych form. Podczas I wojny światowej w Bystrej koło Bielska, gdzie znalazł się pod wpływem Juliana Fałata. Z tego okresu pochodzą pejzaże miejscowości podgórskich, kościółki i kapliczki drewniane, zwłaszcza w akwareli. W 1919 przeniósł się do Poznania, gdzie w 1921 z grupą przyjaciół założył Towarzystwo Artystów Poznańskich „Świt”, należał jednocześnie do grup Plastyka, Sztuka oraz krakowskich Jednoróg i Awangarda. Prowadził zajęcia z rysunku odręcznego w Szkole Sztuki Zdobniczej i Przemysłu Artystycznego oraz Państwowej Szkole Budownictwa. Po II wojnie światowej profesor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu, także szef katedry rysunku odręcznego na Wydziale Budownictwa Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu. Od 1954 w Gdańsku, na Wydziale Architektury PG wykładał w katedrze malarstwa, rysunku i rzeźby. W 1960 jako profesor tytularny przeszedł na emeryturę.
Największe sukcesy artystyczne odnosił w latach 20. XX wieku. Namalował między innymi cykl kilkudziesięciu akwarel z Saint-Tropez (po podróży do Francji w 1925), pejzaże z Podola, studia krajobrazu i architektury z Buczacza, Krzemieńca, Kazimierza nad Wisłą i Biecza. Po II wojnie światowej cykle akwarel z tzw. ziem odzyskanych (Kłodzka, Paczkowa, Bystrzycy Kłodzkiej, Świdnicy), Krakowa. Częstym motywem jego obrazów jest architektura Głównego Miasta. W technice olejnej powstały kompozycje figuralno-rodzajowe (Żeńcy, Robotnicy fabryczni, Drwale, Huśtawka, Wesele huculskie, Gra w karty), martwe natury, akty i portrety (w tym zdobiące salę Senatu PG portrety jej pierwszych rektorów: prof. Stanisława Łukaszewicza, prof. Stanisława Turskiego, prof. Pawła Szulkina). Jego obrazy znajdują się w Muzeum Narodowym w Poznaniu, Gdańsku, Bydgoszczy, Katowicach. Pierwsza indywidualna wystawa jego prac (pośmiertna, ze zbiorów muzealnych i prywatnych): 5 XII 2010 – 28 II 2011 w salach gdańskiego Muzeum Narodowego, w Pałacu Opatów w Oliwie.
