EHRHARDT BRUNO, architekt
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''BRUNO EHRHARDT''' (28 V 1826 Eilenburg, Saksonia – 29 VII 1905 Sopot?), architekt. Do | + | '''BRUNO EHRHARDT''' (28 V 1826 Eilenburg, Saksonia – 29 VII 1905 Sopot?), architekt. Do 1850 studiował w Królewskim Instytucie Przemysłowym w Berlinie, w 1854 uzyskał uprawnienia w zakresie budownictwa lądowego, w 1859 budownictwa wodnego i kolejowego. Pracował przy budowie linii kolejowych w Brandenburgii i na Pomorzu. Od 1861 inspektor budowlany w Koszalinie, w latach 1868–1895 nadinspektor budowlany rejencji gdańskiej. W 1888 otrzymał tytuł tajnego radcy. Nadzorował prace budowlane na podległym terenie, w tym prace rekonstrukcyjne przy kościele na zamku w Malborku.<br/><br/> |
| − | Żonaty z Laurą Hildebrandt. Miał synów [[EHRHARDT ALBRECHT | Albrechta]], Brunona Paula (1857 Kwidzyn – 9 XII 1893 Gdańsk) oraz Walthera, który po maturze w 1876 | + | W Gdańsku nadzorował prace przy budowie w latach 1881–1886 [[BUDYNEK ZGROMADZENIA LUDOWEGO (VOLKSTAGU) | gmachu dla sejmiku prowincji]] |
| + | oraz [[BUDYNEK SENATU II WOLNEGO MIASTA GDAŃSKA | gmachu nadprezytentury]] przy Neugarten (ul. Nowe Ogrody). Zaprojektował i zbudował na zlecenie między innymi: w latach 1873–1875 pierwszy budynek [[SZPITAL DIAKONIS EWANGELICKICH | szpitala diakonis ewangelickich]] przy Neugarten, 1881–1883 kompleks obiektów Provinzial-Erziehungsanstalt Tempelburg ([[PAŃSTWOWY ZAKŁAD WYCHOWAWCZY | Państwowy Zakład Wychowawczy]]) przy Karthäuser Straße 243/245 (ul. Kartuska). Od 1873 kierował Königliche Provinzial-Kunst- und Gewerbeschule ([[KRÓLEWSKA SZKOŁA SZTUK PIĘKNYCH | Królewska Szkoła Sztuk Pięknych]]) w budynku dawnego klasztoru [[FRANCISZKANIE | franciszkanów]] przy Fleischergasse (ul. Rzeźnicka). Przez 34 lata członek zwyczajny, przez 12 lat członek honorowy Westpreußischer Architekten- und Ingenieur-Verein. W 1874 roku mieszkał przy ul. Lastadia 33, w 1892 przy Krebsmarkt 4/5 (Targ Rakowy), po 1895 w Sopocie. Od 1 X 1895 na emeryturze. <br/><br/> | ||
| + | Żonaty z Laurą Hildebrandt. Miał synów [[EHRHARDT ALBRECHT | Albrechta]], Brunona Paula (1857 Kwidzyn – 9 XII 1893 Gdańsk) oraz Walthera, który po maturze w 1876 w [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskim]] i po studiach prawniczych został urzędnikiem – w 1908 pracował w rejencji bydgoskiej, następnie w gdańskiej. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 19:31, 21 lip 2022
BRUNO EHRHARDT (28 V 1826 Eilenburg, Saksonia – 29 VII 1905 Sopot?), architekt. Do 1850 studiował w Królewskim Instytucie Przemysłowym w Berlinie, w 1854 uzyskał uprawnienia w zakresie budownictwa lądowego, w 1859 budownictwa wodnego i kolejowego. Pracował przy budowie linii kolejowych w Brandenburgii i na Pomorzu. Od 1861 inspektor budowlany w Koszalinie, w latach 1868–1895 nadinspektor budowlany rejencji gdańskiej. W 1888 otrzymał tytuł tajnego radcy. Nadzorował prace budowlane na podległym terenie, w tym prace rekonstrukcyjne przy kościele na zamku w Malborku.
W Gdańsku nadzorował prace przy budowie w latach 1881–1886 gmachu dla sejmiku prowincji
oraz gmachu nadprezytentury przy Neugarten (ul. Nowe Ogrody). Zaprojektował i zbudował na zlecenie między innymi: w latach 1873–1875 pierwszy budynek szpitala diakonis ewangelickich przy Neugarten, 1881–1883 kompleks obiektów Provinzial-Erziehungsanstalt Tempelburg ( Państwowy Zakład Wychowawczy) przy Karthäuser Straße 243/245 (ul. Kartuska). Od 1873 kierował Königliche Provinzial-Kunst- und Gewerbeschule ( Królewska Szkoła Sztuk Pięknych) w budynku dawnego klasztoru franciszkanów przy Fleischergasse (ul. Rzeźnicka). Przez 34 lata członek zwyczajny, przez 12 lat członek honorowy Westpreußischer Architekten- und Ingenieur-Verein. W 1874 roku mieszkał przy ul. Lastadia 33, w 1892 przy Krebsmarkt 4/5 (Targ Rakowy), po 1895 w Sopocie. Od 1 X 1895 na emeryturze.
Żonaty z Laurą Hildebrandt. Miał synów Albrechta, Brunona Paula (1857 Kwidzyn – 9 XII 1893 Gdańsk) oraz Walthera, który po maturze w 1876 w Gimnazjum Miejskim i po studiach prawniczych został urzędnikiem – w 1908 pracował w rejencji bydgoskiej, następnie w gdańskiej.
