DĘBICKI KAZIMIERZ, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Dębicki Kazimierz.JPG|thumb|Kazimierz Dębicki]] | [[File:Dębicki Kazimierz.JPG|thumb|Kazimierz Dębicki]] | ||
| − | '''KAZIMIERZ DĘBICKI''' (28 X 1900 Iwaszkowice | + | '''KAZIMIERZ DĘBICKI''' (28 X 1900 Iwaszkowice, Podole – 18 VIII 1977 Gdańsk), chirurg, profesor [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]] (AMG). W 1926 ukończył studia i uzyskał doktorat na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (UW). W latach 1926–1934 pracował w Oddziale Chirurgicznym Szpitala Przemienienia Pańskiego w Warszawie, w 1933–1939 w Klinice Chirurgicznej UW. Przebywał na stażach w klinikach we Francji, Szwajcarii, Niemiec, Anglii i Szwecji. W kampanii wrześniowej 1939 był starszym ordynatorem chirurgii 21. Szpitala Ewakuacyjnego. Internowany w Rumunii, przedostał się do armii polskiej we Francji, w kampanii 1940 stał na czele szpitala w Wersalu i szpitala wojskowym w Dieuze, w grupie chirurgicznej przy I Dywizji Grenadierów. Po upadku Francji przez Hiszpanię i Portugalię przedostał się do Wielkiej Brytanii. W latach 1941–1946 był ordynatorem chirurgii w szpitalach wojennych nr 1, 4 11. <br/><br/> |
| − | W Polsce od | + | W Polsce od czerwca 1947, objął stanowisko ordynatora oddziałów chirurgicznych w zespole Sanatoriów Przeciwgruźliczych Ubezpieczalni Społecznej w Bukowcu i w Kamiennej Górze. Od 1 X 1948 do 1970 (do przejścia na emeryturę) pracował w Akademii Lekarskiej w Gdańsku (od 1950 AMG) jako profesor nadzwyczajny i kierownik II Katedry i Kliniki Chirurgicznej; od 1962 profesor zwyczajny. Rozwinął na terenie Polski północnej nowoczesną anestezjologię, torakochirurgię, angio- i kardiochirurgię. Autor prac z zakresu chirurgii klatki piersiowej, chirurgii sercowo-naczyniowej oraz chirurgii dróg żółciowych i raka żołądka, między innymi artykułów ''Leczenie ran wojennych oparte na doświadczeniu z frontu zachodniego'' ("Polski Przegląd Chirurgiczny", 1949), ''Rany postrzałowe głowy'' ("Pamiętnik XXXVI Zjazdu Chirurgów Polskich we Wrocławiu, 1953). Był autorem rozdziałów o chorobach szyi, kręgosłupa i rdzenia kręgowego w podręczniku ''Zarysie chirurgii'' (Warszawa 1954 wydania kolejne), rozdziałów o tężcu i zgorzeli gazowej w podręczniku ''Ostre choroby zakaźne'' (Warszawa 1954), rozdziały o chirurgii śródpiersia i chirurgii płuc w ''Chirurgii klinicznej'' (Warszawa 1967).<br/><br/> |
| + | Był członkiem honorowym Towarzystwa Chirurgów Polskich, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Europejskiego Towarzystwa Chirurgii Sercowo-Naczyniowej, Międzynarodowego Towarzystwa Proktologicznego. W latach 1960–1962 był prezesem Zarządu Głównego Towarzystwa Chirurgów Polskich, przez dwie kadencje członkiem Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia i Opieki Społecznej. Zasiadał w redakcji "Polskiego Przeglądu Chirurgicznego". W latach 1956–1962 reprezentował Polskę w Europejskim Towarzystwie Chirurgii Sercowo-Naczyniowej, 1961–1966 delegat Polski w Międzynarodowym Towarzystwie Chirurgicznym.<br/><br/> | ||
| + | Odznaczony był między innymi Krzyżem Oficerskimi i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Złotą Odznaką Polskiego Czerwonego Krzyża, odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], Medalem Za Zasługi dla Akademii Medycznej w Gdańsku. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: ZM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 15:18, 11 maj 2022
KAZIMIERZ DĘBICKI (28 X 1900 Iwaszkowice, Podole – 18 VIII 1977 Gdańsk), chirurg, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). W 1926 ukończył studia i uzyskał doktorat na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (UW). W latach 1926–1934 pracował w Oddziale Chirurgicznym Szpitala Przemienienia Pańskiego w Warszawie, w 1933–1939 w Klinice Chirurgicznej UW. Przebywał na stażach w klinikach we Francji, Szwajcarii, Niemiec, Anglii i Szwecji. W kampanii wrześniowej 1939 był starszym ordynatorem chirurgii 21. Szpitala Ewakuacyjnego. Internowany w Rumunii, przedostał się do armii polskiej we Francji, w kampanii 1940 stał na czele szpitala w Wersalu i szpitala wojskowym w Dieuze, w grupie chirurgicznej przy I Dywizji Grenadierów. Po upadku Francji przez Hiszpanię i Portugalię przedostał się do Wielkiej Brytanii. W latach 1941–1946 był ordynatorem chirurgii w szpitalach wojennych nr 1, 4 11.
W Polsce od czerwca 1947, objął stanowisko ordynatora oddziałów chirurgicznych w zespole Sanatoriów Przeciwgruźliczych Ubezpieczalni Społecznej w Bukowcu i w Kamiennej Górze. Od 1 X 1948 do 1970 (do przejścia na emeryturę) pracował w Akademii Lekarskiej w Gdańsku (od 1950 AMG) jako profesor nadzwyczajny i kierownik II Katedry i Kliniki Chirurgicznej; od 1962 profesor zwyczajny. Rozwinął na terenie Polski północnej nowoczesną anestezjologię, torakochirurgię, angio- i kardiochirurgię. Autor prac z zakresu chirurgii klatki piersiowej, chirurgii sercowo-naczyniowej oraz chirurgii dróg żółciowych i raka żołądka, między innymi artykułów Leczenie ran wojennych oparte na doświadczeniu z frontu zachodniego ("Polski Przegląd Chirurgiczny", 1949), Rany postrzałowe głowy ("Pamiętnik XXXVI Zjazdu Chirurgów Polskich we Wrocławiu, 1953). Był autorem rozdziałów o chorobach szyi, kręgosłupa i rdzenia kręgowego w podręczniku Zarysie chirurgii (Warszawa 1954 wydania kolejne), rozdziałów o tężcu i zgorzeli gazowej w podręczniku Ostre choroby zakaźne (Warszawa 1954), rozdziały o chirurgii śródpiersia i chirurgii płuc w Chirurgii klinicznej (Warszawa 1967).
Był członkiem honorowym Towarzystwa Chirurgów Polskich, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Europejskiego Towarzystwa Chirurgii Sercowo-Naczyniowej, Międzynarodowego Towarzystwa Proktologicznego. W latach 1960–1962 był prezesem Zarządu Głównego Towarzystwa Chirurgów Polskich, przez dwie kadencje członkiem Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia i Opieki Społecznej. Zasiadał w redakcji "Polskiego Przeglądu Chirurgicznego". W latach 1956–1962 reprezentował Polskę w Europejskim Towarzystwie Chirurgii Sercowo-Naczyniowej, 1961–1966 delegat Polski w Międzynarodowym Towarzystwie Chirurgicznym.
Odznaczony był między innymi Krzyżem Oficerskimi i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Złotą Odznaką Polskiego Czerwonego Krzyża, odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, Medalem Za Zasługi dla Akademii Medycznej w Gdańsku. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
