DÖRING CARL GOTTLIEB, burmistrz Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
CARL GOTTLIEB DÖRING (Carl Gottfried) (14 V 1761 Gdańsk – 21 V 1827 Gdańsk), burmistrz Gdańska. Pochodził z rodziny wywodzącej się z Leszna w Wielkopolsce, osiadłej w połowie XVIII wieku w Gdańsku. Był synem Johanna Georga Döringa (10 XII 1711 Leszno – 23 II 1792 Gdańsk), gdańskiego ławnika (od 1757) i rajcy (od 1761, w 1767 sędziego), oraz jego drugiej żony, Marii Luizy Wessel (1729 Gdańsk – 9 II 1769 Gdańsk), którą poślubił około 1752. Miał liczne rodzeństwo, w tym braci Johanna Wilhelma (ur. 1754), Johanna Samuela (1759–1806), właściciela majątku Borzęcin w powiecie gdańskim, Ernsta Friedricha (ur. 1763), w 1803 właściciela majątku Maćkowy.
Od 1776 był uczniem Gimnazjum Akademickiego. Studia prawnicze odbył na uniwersytetach w Getyndze (1782–1785) i Lipsku (w 1785). Po powrocie do Gdańska od 1786 był sekretarzem miejskim i 12 października tego roku otrzymał kupieckie obywatelstwo Gdańska jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli). Po 1793, w czasach pruskich, pracował jako urzędnik miejski, początkowo asesor, w 1794 radca.
W 1807 został jednym z 14 senatorów (rajców) I Wolnego Miasta Gdańska (WMG), wybrany w pierwszej kolejności w gronie ośmiu najbogatszych gdańszczan. Od 1807 przebywał w Dreźnie i Paryżu jako delegat Senatu I WMG przy cesarzu Napoleonie I. Z racji pełnionej funkcji brał udział w misjach dyplomatycznych, których celem było zabezpieczenie niezależności politycznej miasta. 31 VIII 1808 z ramienia władz Gdańska podpisał z przedstawicielami króla pruskiego akt ustalający granice WMG. Od 1808 przewodniczył gdańskiej Deputacji (Komisji) Zapasów Żywnościowych i Rezerwy Pieniężnej. Dbał o aprowizację wojsk garnizonu miejskiego w czasie pokoju oraz przygotowanie rezerw na wypadek oblężenia miasta. W 1813 w tajnej instrukcji dla gdańskiego rezydenta w Paryżu opowiedział się za ścisłym związkiem z ziemiami polskimi, naturalnym zapleczem gdańskiego handlu, i statusem miasta niezależnego od Prus.
W 1814 został radcą w Zarządzie Miasta w Gdańsku. Odegrał dużą rolę w przeprowadzeniu zmian w statusie prawnym miasta w 1817, wprowadzając pruską Ordynację Miejską z 10 XI 1808, która uregulowała sprawy samorządu, i powołując w październiku 1817 pochodzącą z wyboru Radę Miejską. W latach 1820–1827 był burmistrzem Gdańska, zastępcą nadburmistrza Joachima Heinricha Weickhmanna. Sprawował urząd w trudnych dla miasta czasach, a na jego działalność rzutowały problemy finansowe, które wynikały z konieczności spłaty pożyczek zaciągniętych w czasach I WMG w holenderskich bankach na spłatę francuskich kontrybucji. Sytuację komplikowało również to, że w tym czasie eksport zboża i drewna do Europy Zachodniej dopiero zaczynał się odradzać. Miało to znaczący wpływ na ograniczenie miejskich inwestycji. Ponadto władze miasta musiały łagodzić konflikty, do których dochodziło między dawnymi gdańskimi kupcami a dość liczną grupą kupców żydowskiego pochodzenia osiadłych w Gdańsku po 1814. Nowi mieszkańcy dość często dysponowali środkami, które pozwalały na przejęcie kontroli nad częścią intratnego handlu towarami masowymi. Kapitały kupców żydowskich oraz osiedlających się mieście kupców innych wyznań, w tym licznych menonitów, którzy wchodzili w spółki z właścicielami miejscowych firm, miały duży wpływ na odrodzenie się gdańskiego handlu po 1820 zarówno w eksporcie, jak imporcie.
W latach 1797–1817 mieszkał we własnym domu przy Hundegasse 349 (ul. Ogarna 122). W 1796 należał do niego również majątek Maćkowy. Od 6 III 1787 był żonaty z Renatą Henriettą Schmidt (24 X 1763 Gdańsk – 19 IX 1846 Gdańsk), córką gdańskiego rajcy Johanna Beniamina Schmidta (1737 Gdańsk – 1774 Gdańsk), syna ławnika Johanna Daniela Schmidta (1701–1761) i bratanka burmistrza Michaela Schmidta. W chwili jego śmierci żyła córka Julianna oraz synowie: Johann Michael Heinrich i Dionisius Ferdinand (1794–1845), pracujący w straży granicznej w miejscowości Elsterwerda w Brandenburgii. Córka Alberta Louisa Mathilda była żoną Karla Adolpha Blecha.
