KUŁAKOWSKI PAWEŁ, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
PAWEŁ KUŁAKOWSKI (7 XII 1904 Pawłowicze, obecnie Białoruś – 4 III 1959 Sopot), specjalista w dziedzinie geodezji i kartografii, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Justyna, podpułkownika armii carskiej, oficera podczas wojny polsko-bolszewickiej (1920), i Elżbiety z domu Wasilkowskiej. W 1922 roku zakończył naukę w gimnazjum matematyczno-przyrodniczym w Grodnie, w 1924 uzyskał maturę w Państwowym Gimnazjum Humanistycznym w Chełmży. Od tego roku mieszkał w Warszawie. Studia wyższe na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej ukończył w 1929 jako inżynier geodeta. W 1934 roku ukończył eksternistycznie Państwowe Liceum Miernicze w Warszawie z tytułem mierniczego I klasy.
W latach 1928–1929 był rewidentem technicznym w Zarządzie Miejskim w Warszawie, 1926–1944 nauczycielem w Zawodowej Szkole Budowlanej, ponadto w latach 1934–1944 pracował jako nauczyciel prowadzący kursy w Instytucie Naukowo-Rzemieślniczym w Warszawie. Jednocześnie od 1934 do 1939 roku był zatrudniony w biurze mierniczym inż. Stanisława Kluźniaka, gdzie wykonywał zlecenia geodezyjne między innymi dla Ministerstwa Obrony Narodowej i Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie. Dokonywał pomiarów geodezyjnych do parcelacji terenów pod nowe budownictwo w Warszawie: tzw. dzielnicę ambasad (Aleje Ujazdowskie) i osiedle Górki Grochowskie (ul. Ostrobramska). Był kierownikiem wielu prac geodezyjnych związanych z regulacją Bzury oraz jej dopływów Utraty i Pisy, a także z odwodnieniem terenów wzdłuż Utraty, autorem projektów urbanistycznych, realizowanych między innymi w Komorowie, Raszynie i Radzyminku w województwie warszawskim. W latach 1940–1944 brał udział w tajnym nauczaniu w szkołach średnich (Państwowe Liceum Miernicze) i na Politechnice Warszawskiej, był też nauczycielem w zawodowej Państwowej Szkole Budownictwa Lądowego i Wodnego. Po upadku powstania warszawskiego został wysiedlony z rodziną ze stolicy.
Od czerwca 1945 roku mieszkał w Gdańsku. W 1945 został delegatem ministra przemysłu organizującym szkolnictwo zawodowe w Gdańsku, w latach 1945–1948 wykonał wiele pomiarów geodezyjnych obiektów wojskowych dla Ministerstwa Obrony Narodowej. Od października 1945 do marca 1959 roku pracował na PG. Od 1946 zastępca profesora, od 1949 profesor nadzwyczajny. W latach 1945–1949 kierował Katedrą Miernictwa i Kartografii, 1949–1956 Katedrą Miernictwa i Geodezji, 1956–1959 Katedrą i Zakładem Geodezji. W okresie 1948–1950 był założycielem i pierwszym dziekanem Wydziału Inżynierii Rolnej, 1950–1951 dziekanem Wydziału Agrotechnicznego. Jednocześnie w latach 1946–1953 pracował jako nauczyciel akademicki w Szkole Inżynierskiej w Szczecinie, 1949–1952 w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, 1949–1952 w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej Naczelnej Organizacji Technicznej w Gdańsku, 1949–1953 na Politechnice Warszawskiej. W okresie międzywojennym i po 1945 roku przeprowadził pomiary geodezyjne portu gdyńskiego, w 1947 pomiary geodezyjne dla miasta Nowy Dwór Gdański (na zlecenie Urzędu Wojewódzkiego). Był rzeczoznawcą przysięgłym do spraw miernictwa Sądu Okręgowego w Gdańsku (1945–1950) oraz autorem kilkunastu artykułów dotyczących geodezji.
Członek Komitetu Geodezyjnego Polskiej Akademii Nauk i Naczelnej Organizacji Technicznej, Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej (w latach 1946–1948 przewodniczący oddziału gdańskiego), Stowarzyszenia Geodetów Polskich (1953–1959).
Był żonaty z Zofią Wiktorią z domu Kalinowską (10 III 1903 – 9 V 1969 Sopot), miał córkę Zofię Rostworowską (1934–2005). Został pochowany na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie.
