ADAMKIEWICZ KAZIMIERZ, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERZ ADAMKIEWICZ (4 III 1928 Chorzele, powiat Przasnysz – 26 VIII 2004 Kościerzyna), lekarz ze specjalizacją I i II stopnia z chirurgii ogólnej i urologii, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn Adama, urzędnika i księgowego, oraz Alfonsy z domu Łazickiej, gospodyni domowej.
Edukację rozpoczął w Szkole Podstawowej w Horochowie na Wołyniu. W 1941 uczęszczał do Ukraińskiej Szkoły Handlowej, zamkniętej w 1942. W 1944, w okresie prześladowań Polaków na Wołyniu, spłonął jego dom rodzinny, wraz z rodzicami zmuszony był szukać schronienia w Lublinie, gdzie podjął naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Tadeusza Kościuszki. Po zdaniu z wyróżnieniem matury – w 1947 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W latach 1949–1957 pracował w Zakładzie Chemii Fizjologicznej Akademii Medycznej (AM) w Lublinie. W 1952 ukończył studia medyczne z wyróżnieniem i odbył kurs podchorążych rezerwy. W stopniu oficera został skierowany do zawodowej służby wojskowej. W styczniu 1955 został wysłany przez Wojskowe Centrum Wykształcenia Kadr Medycznych do odbycia specjalizacji z urologii w II Klinice Chirurgicznej Śląskiej AM w Zabrzu. Pracował tam na stanowisku asystenta, a od 1956 – starszego asystenta. W 1956 odbył pięciomiesięczny kurs przeszkolenia oficerów. W maju został przeniesiony do jednostki wojskowej w Szczecinie, rozwiązanej już w grudniu tegoż roku. Służbę wojskową zakończył w stopniu majora rezerwy lekarza w 1957.
W 1960, na podstawie rozprawy Zapobieganie zakrzepowym zatorom tętnic płucnych po prostatektomii, uzyskał stopień doktora nauk medycznych. W 1964 przeniósł się do I Kliniki Chirurgii Śląskiej AM w Zabrzu. Od lutego do października 1964 pracował na stanowisku starszego asystenta, następnie do listopada 1967 na stanowisku adiunkta. W 1967, na podstawie dorobku naukowego i pracy Analiza dziedziczenia spodziectwa u mężczyzn na podstawie badań cytogenetycznych rodowodów, otrzymał stopień docenta nauk medycznych, a w 1968 awansował na stanowisko starszego docenta etatowego i ordynatora Oddziału Urologii Kliniki Chirurgii Śląskiej AM w Zabrzu.
W Gdańsku zatrudniony od 1 XX 1971, do 1990 pracował jako kierownik Kliniki Urologii Instytutu Chirurgii AMG w Szpitalu Klinicznym nr 3 przy ul. Śluza 9/10. W 1976 przebywał na stypendium w Klinice Urologii w Innsbrucku, następnie w podobnym ośrodku w Bonn. Wyjeżdżał również na staże do klinik urologicznych między innymi w Londynie, Wiedniu, Hamburgu, Bremie, Moguncji, Wuppertalu, Pradze i Budapeszcie. Od 8 IV 1978 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1 XII 1988 profesor zwyczajny. Interesował się głównie przyczynami powstawania wad wrodzonych układu moczowo-płciowego. Poszukiwał nowych metod leczenia nowotworów jądra, prostaty, nerek, kamicy nerkowej, nadciśnienia tętniczego pochodzenia nerkowego. Zajmował się powikłaniami urologicznymi po operacjach ginekologicznych i w następstwie chorób ginekologicznych. Upowszechnił takie zabiegi, jak limfadenektomia zaostrzeniowa (1979), chemioterapia systemowa guza jądra (1979), elektroresekcja przezcewkowa stercza i guzów pęcherza, ureterotomia optyczna wewnętrzna, przezskórna nefrotomia i nefrolitolapaksja PCNL (1985), cystolitotrypsja EHL, URAT, leczenie odpływów pęcherzowo-moczowodowych iniekcjami krwi, kolagenu i teflonu (1986). Jedną z bardziej znaczących operacji przez niego wykonanych była reinplantacja nerki 13 IV 1979, asystentem był Jerzy Pryczkowski.
Był autorem oraz współautorem prac naukowych i rozdziałów w podręcznikach akademickich, między innymi: Interseksualizm i narządy płciowe męskie (w: „Urologia operacyjna”, Warszawa 1975); Urologia operacyjna (Warszawa 1975); Operacyjne uszkodzenie narządów i dróg moczowych oraz Podstawowe operacje urologiczne (w: Urologia. Podręcznik dla studentów, Warszawa 1982). Brał udział w licznych zjazdach i kongresach urologicznych, między innymi w Budziszynie (1974), Bonn (1977 i 1983), Paryżu (1979), Berlinie Zachodnim (1980), Magdeburgu (1981), Kolonii (1984), Rostoku (1985), Moguncji (1985), Halle (1986), Kilonii (1987), Magdeburgu, Czeskich Budziejowicach i Amsterdamie. Był członkiem senackiej Komisji do Spraw Klinicznych i Kształcenia Podyplomowego AMG. W gdańskim Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego organizował kursy dla urologów, chirurgów i ginekologów. W okresie pracy w Zabrzu był mężem zaufania w Związku Zawodowym Pracowników Służby Zdrowia.
Członek Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Towarzystwa Chirurgów Polskich (1957). Od 1969 wiceprezes, a od 1970 członek zarządu Oddziału Śląskiego Polskiego Towarzystwa Urologicznego. W latach 1978–1984 był wiceprezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Urologicznego i następnie prezesem. W latach 1987–1988 prezes Oddziału Północno-Zachodniego. Od 1970 również członek Międzynarodowego Towarzystwa Urologicznego. W latach 1970–1971 przewodniczący Senackiej Komisji do Spraw Wynalazczości przy AMG. Od 1972 członek Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego. W latach 1975–1988 pełnił funkcję wojewódzkiego specjalisty do spraw urologii. Od 1976 należał do Europejskiego Towarzystwa Urologicznego, w 1978 był zastępcą delegata narodowego do Zarządu Głównego. Od 1979 członek Komitetu Redakcyjnego „Urologii Polskiej”. Był przewodniczącym Komisji Urologicznej Polskiej Akademii Nauk, członkiem Komitetu Wydawniczego „International Urology and Nephrology”. W latach 1983–1988 przewodniczący zespołu do spraw urologii przy ministrze zdrowia i opieki społecznej, od 1987 do 1988 członek Rady Naukowej przy ministrze zdrowia i opieki społecznej. Był też członkiem Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej i Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia. W latach 1980–1981 należał do NSZZ „Solidarność”.
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979), Medalami 5-lecia (1950) i 50-lecia AMG (1995), Medalem 10-lecia (1955) i 40-lecia (1985) Polski Ludowej, odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” (1970). Od 1953 żonaty z Ireną Marią z domu Bensch (1930 – 20 III 2022 Gdańsk). Ojciec Elżbiety i Piotra, doktorów nauk medycznych.
W 1988 przeszedł krwotok śródmózgowy, ze względu na zły stan zdrowia od stycznia 1989 do stycznia 1990 przebywał na urlopie leczniczym. Jeszcze w styczniu 1989 AMG rozwiązała z nim stosunek pracy, od maja 1989 przebywał na rencie. Przyznano mu I grupę inwalidzką, uznając chorobę za wypadek przy pracy. Zmarł 26 VIII 2004 w szpitalu, wskutek ponownego udaru mózgu. Pochowany 31 VIII 2004 w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Łostowickim. W 2005 jego imię nadano oddziałowi urologicznemu Szpitala Specjalistycznego w Kościerzynie.
