VOLMAR ERICH, architekt, konserwator miejski
| < Poprzednie | Następne > |
ERICH VOLMAR (13 III 1887 Gdańsk – 19 V 1975 Würzburg), inżynier architekt, konserwator miejski. Pochodził z rodziny kupieckiej, w latach 1906–1913 studiował architekturę w Monachium i na Technische Hochschule Danzig. Podczas I wojny światowej walczył na froncie, następnie – po zdaniu egzaminu państwowego z budownictwa – pracował jako konserwator zabytków.
Od roku 1926 kierownik Stelle für Bauberatung und Denkmalpflege, urzędu doradztwa budowlanego i konserwacji zabytków, placówki podległej Senatowi II Wolnego Miasta Gdańska. Od 1929 roku radca budowlany (Baurat), od roku 1939 starszy radca (Oberbaurat). Kierował ukończeniem renowacji kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (NMP), podobnymi pracami przy kościele św. Bartłomieja. W latach 1934–1941 stał na czele zespołu realizującego na zamówienie Senatu renowację i przywrócenie oryginalnego wyglądu gdańskim kamieniczkom. Przebudowano wówczas fasady kamienic przy obecnych ul. Mariackiej, Kaletniczej 3, Św. Ducha 77, Chlebnickiej 36, przy Długim Pobrzeżu 13 i Garbary 1. Prace prowadzono i przy innych obiektach (np. fontanna Neptuna), połączonych z likwidacją śladów polskości (np. usunięcie orłów z fontanny). Od roku 1939 konserwator zabytków w Okręgu Rzeszy Gdańsk–Prusy Zachodnie.
Pod koniec II wojny światowej, z Willim Drostem, zabezpieczał i ewakuował przed nadchodzącym frontem gdańskie zbiory muzealne i zabytkowe wyposażenia wnętrz. Pozostał w Gdańsku, współpracował z polskimi konserwatorami, wskazując miejsca ukrycia zbiorów (między innymi przy jego pomocy odnaleziono zamurowaną w ścianie kościoła NMP „Piękną Madonnę”, wyposażenie Sali Czerwonej Ratusza Głównego Miasta, Dworu Artusa, Domu Uphagena). Zatrudniony w Zarządzie Miasta, wyjechał z Gdańska jesienią 1946 roku , pracował jako konserwator zabytków w Berlinie. 30 I 2015 roku jego imię otrzymał gdańskich tramwaj Pesa Jazz Duo 128NG nr 1052.
