TOMASZEWSKA-SOBKO GRAŻYNA, rzeźbiarka, kuratorka
| < Poprzednie | Następne > |
GRAŻYNA TOMASZEWSKA-SOBKO (ur. 9 VIII 1966 Gdańsk), rzeźbiarka, kuratorka, animatorka i koordynatorka działań artystycznych. W latach 1986–1991 studiowała na Wydziale Rzeźby w pracowni prof. Edwarda Sitka w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku ( Akademia Sztuk Pięknych). Dyplom w pracowni prof. Mariusza Kulpy uzyskała w 1991 roku. Prócz rzeźby zajmuje się także malarstwem, rysunkiem i fotografią.
W 1992 roku założyła Galerię Żak w Klubie Studentów Wybrzeża Żak, którą prowadziła do 2009, promując młodych artystów trójmiejskich, a także organizując twórcze konfrontacje z artystami starszego pokolenia. W latach 2006–2009 jako kierownik artystyczny przewodziła takim przedsięwzięciom jak „Gdańsk Druskiennikom”, „Obraz Gdański” oraz „Bramy i portale Gdańska”, podczas których również współtworzyła powstające obrazy zbiorowe. Od 2009 roku pracuje jako kurator w Gdańskiej Galerii Miejskiej, gdzie w roku 2011 założyła Pracownię Artystyczną Gdańskiej Galerii Miejskiej, w której prowadzi warsztaty i zajęcia plastyczne (między innymi z technik graficznych i ceramiki) dla dzieci i dorosłych. Jest pomysłodawczynią i kuratorką Gdańskiego Biennale Sztuki, którego pierwsza edycja odbyła się w 2010 roku.
Autorka felietonów, wstępów do katalogów, tekstów o sztuce. Publikowała między innymi w „Autografie”, „Literach”, „Gazecie Świętojańskiej”. Brała udział w wielu plenerach rzeźbiarskich i sympozjach, między innymi w Wesołowie (1993), Rodowie (1994), Elblągu (1997), Zakopanem (2007). Swoje prace prezentowała na wystawach indywidualnych między innymi w Galerii 78 w Gdyni (1999), Domu Sztuki w Gdańsku (2002), Składnicy Sztuk w Olsztynie (2005), Galerii Sofa w Druskiennikach na Litwie (2005) i Galerii EL w Elblągu (z Martą Branicką, 2006) oraz blisko 50 ekspozycjach zbiorowych.
Tworzy jednorodne i spójne tematycznie cykle, posługując się organicznymi kształtami. Wśród nich należy wymienić cykle Labirynty (1993–1997), Kokony (1998–2003), Archeologia mityczna (2002–2005), Hybrydy (2005–2010). W obiektach pt. Latacz, Monster czy Syrena odwołuje się do zdjęć rentgenowskich, tworząc wizerunki mitycznych, odrealnionych stworzeń, które niepokoją i zaciekawiają swoją biologiczną formą. Rzeźby pt. Gryf czy Epitafium nasuwają odbiorcy skojarzenia z archeologią i wykopaliskami, odkrywając przed nim zachowane w skałach fragmenty żywych organizmów.
