ANTKIEWICZ ALEKSY, bokser, olimpijczyk
| < Poprzednie | Następne > |
ALEKSY ANTKIEWICZ (12 XI 1923 Katlewo koło Nowego Miasta Lubawskiego – 3 IV 2005 Gdańsk), pięściarz wagi piórkowej, od 1950 lekkiej, wicemistrz olimpijski, trener. Od 1926 mieszkał w Gdyni. Boksować rozpoczął w 1938 w zespole Błękitnych Gdynia, po rozwiązaniu klubu w 1939 walczył w zespole Floty Gdynia (bokserskiego mistrz Pomorza). Do 1939 stoczył 20 walk pokazowych (15 wygrał przez nokaut, jedną na punkty, trzy przegrał na punkty, jedną zremisował). Podczas II wojny światowej przebywał na przymusowych robotach, pracował w warsztatach naprawy taboru kolejowego, wyzwolony z obozu pracy w Burghausen (Bawaria) przez VIII Armię USA. Po powrocie do Polski zawodnik Gromu Gdynia (1945-1946), Kotwicy Gdynia (1946), Milicyjnego Klubu Sportowego Gdynia (1946-1948) z którym w 1946 był drużynowym mistrzem okręgu gdańskiego, a w 1947 i 1948 drużynowym wicemistrzem Polski. Po reorganizacji klubu (od początku rozgrywającego mecze w Gdańska) w 1949-1955 zawodnik tej samej sekcji bokserskiej pod nazwą Gwardii Gdańsk GKS Wybrzeże, z którą był drużynowym wicemistrzem Polski w 1950 i w sezonie 1952/1953. Do 1949 mieszkał w Gdyni-Oksywiu, następnie w Gdańsku.
Brązowy medalista na igrzysk olimpijskich ( olimpijczycy gdańscy) w 1948 roku (13 VIII, Londyn, pierwszy po II wojnie światowej polski medal olimpijski i jedyny dla Polski podczas tej olimpiady) i srebrny medalista igrzysk w 1952 (Helsinki). Brązowy medalista Mistrzostw Europy w 1953 (Warszawa) w wadze lekkiej. Startował też w Mistrzostwach Europy w 1947 (Dublin) i w 1949 (Oslo), dochodząc do ćwierćfinałów wagi piórkowej, podczas ME w 1951 (Mediolan) odpadł w eliminacjach wagi lekkiej. Pięciokrotny indywidualny mistrz Polski: 1947, 1948, 1949 i 1950 w wadze piórkowej i w 1951 w wadze lekkiej, w 1954 wicemistrz Polski w wadze lekkiej. Indywidualny mistrz Wybrzeża w wadze piórkowej w 1946, 1947, 1949, 1952, 1953 (w 1948 kontuzjowany, nie stanął do walki finałowej, w 1950 po wygraniu przez nokaut pierwszej walki zrezygnował z dalszego udziału, w 1951 jako członek Kadry Narodowej w mistrzostwach okręgu nie startował). W 1951 mistrz Zrzeszenia Gwardii w wadze lekkiej. Odnotował 13 występów w drużynie narodowej (sześć walk wygrał, siedem przegrał). Stoczył oficjalnie 250 walk: 215 zwycięstw ((w tym ponad 50 przed czasem), osiem remisów, 27 porażek. Karierę zakończył 6 II 1955. Wyróżniał się początkowo agresywnością w walkach i siłą ciosu, z czasem udoskonalił technikę. Elektrotechnik, uczył się w liceum spółdzielczym we Wrzeszczu (matura 1951), absolwent Szkoły Oficerskiej MO, major. Jeszcze jako zawodnik (od 1949) trenował drużynę Gwardii Gdańsk II i zespół juniorów, po otwarciu 22 XI 1953 pierwszej w Polsce trzyletniej Młodzieżowej Szkoły Sportowej Boksu Gwardii Gdańsk został wychowawcą i wykładowcą, w 1954 sprawował bezinteresownie opiekę nad sekcją bokserską LZS Osowa. Trener GKS Wybrzeże (1955-1973) i po przejściu na milicyjną emeryturę Czarnych Słupsk (1974–1989), ), z którą to drużyną dwukrotnie zdobył drużynowe wicemistrzostwo Polski. W 1955 wybrany w skład plenum Polskiego Komitetu Olimpijskiego. Nosił przydomek Bombardier z Wybrzeża. W roku 1948 laureat „Przeglądu Sportowego” w plebiscycie na najlepszego sportowca Polski, w 1952 uplasował się na drugim miejscu. W plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego” sklasyfikowany został na trzecim miejscu wśród najlepszych trenerów Wybrzeża za rok 1956. W rankingu 90-lecia Polskiego Związku Bokserskiego z 2013 roku sklasyfikowany na piątej pozycji wśród wszystkich polskich bokserów wagi papierowej i na 22 pozycji na ogólnej liście Top-100. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1953), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, medalem 10-lecia PRL (1955), medalem Europejskiej Federacji Boksu Amatorskiego, otrzymał tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu (1952). W 1989 odebrał Nagrodę im. Aleksandra Rekszy (nagroda wręczana od 1986 dla najbardziej zasłużonego polskiego pięściarza). W 2002 w Alei Gwizd w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich w Cetniewie odsłonięto poświęconą mu tablicę. Od 1999 roku honorowy obywatel Słupska ((od 2005 w tym mieście jego imię nosi rondo u zbiegu ul. Kaszubskiej, Madalińskiego i Kościuszki, corocznie rozgrywany jest międzynarodowy turniej jego imienia). Żonaty był (ślub w Rumii) od 1948 z Lidią Czubówną (zm. 1976), następnie z Zofią, miał trzy córki: Bożenę, Elżbietę, Katarzynę. Pochowany w Marysinie Wawerskim.
