SZABLEWSKI ALOJZY, inżynier, działacz opozycji demokratycznej
| < Poprzednie | Następne > |
ALOJZY SZABLEWSKI (4 VII 1925 Tczew – 30 IV 2017 Gdańsk), inżynier, działacz opozycji. Syn pracownika lokomotywowni w Zajączkowie Tczewskim. Po wybuchu wojny zamieszkał należącym do rodziny domu w Legionowie. W 1944 roku jako żołnierz Armii Krajowej brał udział w powstaniu warszawskim. W latach 1944–1945 zatrudniony w Fabryce Maszyn Rolniczych, od marca do maja 1945 w Starostwie Powiatowym w Tczewie, ukończył tamtejsze LO. W maju 1945 zgłosił się do zawodowej służby wojskowej, do września 1947 podchorąży w szkole oficerskiej Piechoty w Inowrocławiu, następnie Artylerii w Toruniu, od września 1947 do grudnia 1950 dowódca plutonu artylerii w Brzegu nad Odrą. Usunięty z wojska jako „fanatyk religijny”, wróg Polski Ludowej” z wojska w grudniu 1950 roku wobec wyrażanych sprzeciwów w sprawie zakazów odbywania przez żołnierzy praktyk religijnych. W od stycznia 1951 do czerwca 1952 pracownik w Powszechnej Spółdzielni Spożywców w Tczewie(referent bhp i ppoż.). Od września 1952 do grudnia 1990 projektant w Biurze Projektowo-Konstrukcyjnym Stoczni Gdańskiej im. Lenina (kreślarz, starszy konstruktor, kierownik zespołu). Chcąc podjąć studia zmuszony był ponownie zdawać egzamin maturalny (eksternistycznie). W 1963 roku ukończył Wydział Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej. W grudniu 1970, w czerwcu 1976 i w sierpniu 1980 uczestnik protestów w Stoczni Gdańskiej. Od września 1980 roku w Solidarności; członek Prezydium Komitetu Zakładowego, w marcu–kwietniu 1981 jeden z inicjatorów odwołania Anny Walentynowicz z Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego. Od listopada 1981 przewodniczący Komisji Zakładowej. Od 13 do 15 XII 1981 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej, przewodniczący Zakładowego Komitetu Strajkowego, powstrzymał stoczniowców przed użyciem siły wobec jednostek ZOMO zapobiegając rozlewowi krwi. 15 XII 1981 aresztowany, osadzony w gdańskim Areszcie Śledczym. 28 V 1982 skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku na dwa lata więzienia w zawieszeniu, po ogłoszeniu wyroku zwolniony, powrócił do pracy w Stoczni Gdańskiej na stanowisku robotnika. Po wyjściu współzałożyciel i szef Tajnej Komisji Zakładowej Solidarności w Stoczni Gdańskiej (współorganizator pomocy dla rodzin osób represjonowanych, zbierania składek, wydawania podziemnego pisma „Rozwaga i Solidarność”, dokumentów: Karta 84, Posłanie do ujarzmionych narodów Europy Środkowej, druków okolicznościowych). W maju i sierpniu 1988 roku przewodniczący Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej, w sierpniu 1988 członek Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Od 1990 roku na emeryturze.
W latach 1991–1995 w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym, 1996–2000 w Ruchu Odbudowy Polski. W okresie 1991–1993 poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej z listy Wyborczej Akcji Katolickiej. W latach 1991-1995 członek Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, w 1996-2000 Ruchu Odbudowy Polski (był zastępcą przewodniczącego okręgu gdańskiego). Od 1994 roku członek Stowarzyszenia Osób Represjonowanych „Godność” w Gdańsku, od 2003 członek Stowarzyszenia Solidarni z Kolebki.
Odznaczony między innymi: w 1981 odznaką „Zasłużony dla Stoczni Gdańskiej”, w 1999 roku za zasługi dla Polski medalem „Polonia Mater Nostra Est”, w 2006 Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, w 2016 Krzyżem Wolności i Solidarności. W latach 1970-1987 otrzymał 14 dyplomów uznania za prototypowe projekty statków. Mieszkał na Żabiance. Pochowany w asyście wojskowej na Cmentarzu Komunalnym w Oliwie.
