HAASE JAKOB, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
JAKOB HAASE (Hase; 26 III 1704 Gdańsk – 19 V 1762 Gdańsk), złotnik. Syn złotnika Johanna Jacoba Haasego I. Mistrzem został w 1730 roku, wykonując pracę mistrzowską u Lorenza Dietricha. Funkcję starszego cechu złotników pełnił w latach 1745, 1749, 1759. Prowadził dużą pracownię, przyjmując licznych uczniów. Terminowali u niego Abraham Schröder oraz Friedrich Ephraim Siebert, a pracę mistrzowską wykonali Johann Adam Imler, Abraham Arentz i Simon Gottlieb Unger. Ojciec Christiana Arnoldta i Johanna Jacoba, którzy również kształcili się w zawodzie złotniczym i z których drugi został mistrzem w Gdańsku. Wdowa po Haasem prowadziła warsztat jeszcze w 1774 roku.
Używał znaku warsztatowego z monogramem IH w prostokątnym polu. Wykonywał elementy zastawy stołowej, takie jak cukiernice, łopatka do potraw (Muzeum Narodowe w Poznaniu), dzbanek (Zamek Królewski na Wawelu). Znane są jego liczne sprzęty liturgiczne: kielichy (Deptułczyce, Gniezno, Lembarg, Lubieszewo, Nowa Cerkiew, Pieniążkowo, Radzyń Chełmiński, Wałdowo), relikwiarze (Biała; dawniej kościół św. Brygidy w Gdańsku), plakiety wotywne (Lembarg, Śliwice), aplikacje na obrazy (Pogódki, Subkowy), umbraculum (Topolno). Ponadto na uwagę zasługuje kufel z figurami Minerwy, Junony i Diany, o silnie rozczłonkowanej, rzeźbiarskiej bryle.
Zob. też złotnictwo.
