WÓJTOWIE ŻEBRACZY
| < Poprzednie | Następne > |
WÓJTOWIE ŻEBRACZY (Bettelvögte, Gassenvögte), urząd powołany przez Radę Miejską w początku XVI wieku., by ograniczyć działalność żebraków. Według ordynacji z lat 1525 i 1551 wójtowie żebraczy ochraniali żebraków wziętych w opiekę przez miasto i sprawowali dozór policyjny nad żebrakami spoza Gdańskiem lub niespełniającymi kryteriów stawianych przez miasto. Do obowiązków wójtów żebraczych należało m.in. wyszukiwanie i doprowadzanie do szpitali chorych żebraków, grzebanie zmarłych ubogich, wykonywanie kary chłosty na żebrakach zachowujących się nieobyczajnie, wykonywanie kary toczenia w beczce żebraków wydalanych z miasta, zapobieganie żebraniu przez nieletnich, doprowadzanie do więzienia obcych lub krnąbrnych żebraków. Zaleceniom, aby do ubogich odnosili się z chrześcijańskim miłosierdziem, towarzyszyło uprawnienie do stosowania środków przymusu bezpośredniego (kajdany, drewniane pałki, korbacz) w czasie doprowadzania ich do Urzędu Dobroczynności lub w czasie relegowania żebraków z Gdańska. W 1551 roku powołano 8 wójtów żebraczych, utrzymywanych przez szpitale: św. Ducha, św. Elżbiety, św. Jakuba (wójtowie dla Głównego Miasta), Wszystkich Aniołów Bożych, Lazaret (wójtowie dla Starego Miasta) oraz św. Gertrudy i św. Barbary (wójtowie dla Przedmieścia). W połowie XVII wieku na Głównym Mieście pracowało 8 wójtów żebraczych, po 3 na Starym Mieście i Starym Przedmieściu oraz 4 w pozostałych dzielnicach. Urząd przestał być sprawowany pod koniec XVIII wieku.
