TYMIŃSKI WITOLD WIKTOR, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
WITOLD WIKTOR TYMIŃSKI (19 VIII 1919 Kijów – 6 V 1996 Gdynia), lekarz ze specjalizacją I i II stopnia z chorób wewnętrznych oraz podspecjalizacjami z krwiodawstwa i hematologii, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Pochodził z rodziny inteligenckiej. Syn Józefa Tymińskiego, lekarza, i Zenobii z domu Obuchowskiej, gospodyni domowej. Brat Anny, która została lekarzem radiologiem. Edukację rozpoczął w Szkole Podstawowej w Wilnie. Następnie uczęszczał do Gimnazjum im. Zygmunta Augusta w Wilnie. W 1937 zdał tam egzamin dojrzałości i podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.
Wybuch II wojny światowej przerwał jego studia, ale w 1940 podjął studia medyczne na III roku na Uniwersytecie im. Witolda Wielkiego w Kownie. W 1941 okupacja niemiecka Litwy była powodem przerwania studiów po raz drugi. Podjął wówczas pracę w II Poliklinice w Wilnie, w charakterze asystenta lekarza. Jeszcze w 1941 został członkiem ruchu oporu, w którym działał do 1944. Walczył w stopniu podchorążego, a z czasem – podporucznika Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej (AK, I pluton Garnizonu Wilno, pseudonim „Lis”). W 1944 został aresztowany przez Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych i wywieziony do obozu pracy w Kałudzie, w którym przebywał do 1946.
W 1946 powrócił do Polski i osiedlił się w Zielonej Górze. Powrócił na studia lekarskie, które kontynuował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. W Zielonej Górze podjął również pracę na Oddziale Chirurgii Szpitala Wojewódzkiego. W 1948 ukończył studia medyczne i otrzymał tytuł lekarza. Następnie – do 1956 pracował na Oddziale Wewnętrznym Wojewódzkiego Szpitala w Zielonej Górze. Tam też przemierzył całą ścieżkę awansu zawodowego od asystenta do ordynatora oddziału. W 1951 pełnił funkcję pełnomocnika do spraw budowy i organizacji Wojewódzkiej Stacji Krwiodawstwa w Zielonej Górze, której z czasem został kierownikiem. Kierował również zielonogórską Poradnią Hematologiczną i Specjalistyczną. W 1955 ukończył specjalizację II stopnia z chorób wewnętrznych oraz podspecjalizacje z krwiodawstwa i hematologii.
Na przełomie 1957/1958 przeniósł się do Gdańska i podjął pracę w III Klinice Chorób Wewnętrznych w Gdańsku, na stanowisku starszego asystenta. W 1961, na podstawie pracy doktorskiej noszącej tytuł Badania nad wpływem bromku sodu, luminalu i hydroksydialu na erytropoezę zwierząt doświadczalnych (promotor: prof. Mieczysław Gamski), uzyskał stopień doktora nauk medycznych i awansował na stanowisko adiunkta. W 1965, na podstawie rozprawy Badania własne nad zjawiskiem zmętnienia i przejaśnienia osocza krwi, uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk medycznych. Od 1967 był członkiem Rady Oddziału Stomatologicznego AMG i konsultantem Polikliniki Ministerstwa Spraw Wojskowych w Olsztynie. W 1971 otrzymał tytuł docenta. Rok później został kierownikiem międzyklinicznego Zespołu Hematologicznego AMG. W 1977 został ordynatorem Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Miejskiego im. Józefa Brudzińskiego w Gdyni. W 1979 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1981–1984 pełnił funkcję prorektora do spraw klinicznych i kształcenia podyplomowego w AMG. W 1984 zorganizował II Sympozjum Naukowe Sekcji Hematologicznej Towarzystwa Internistów Polskich. Z kolei w 1985 był głównym organizatorem Regionalnej Konferencji Naukowo-Szkoleniowej dotyczącej immunoglobulin. W 1985 został kierownikiem Poradni Hematologicznej w Gdyni, a w latach 1985–1992 piastował stanowisko kierownika IV Kliniki Chorób Wewnętrznych AMG. W 1985 został członkiem Rady Wyższego Szkolnictwa Medycznego. W 1988 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Był również kierownikiem specjalizacji I i II stopnia z chorób wewnętrznych. W 1991 przeszedł na emeryturę.
Był przewodniczącym Komisji Kształcenia Podyplomowego i Rady Programowej Wojewódzkiego Ośrodka Doskonalenia Kadr Medycznych. Ponadto był członkiem Senackiej Komisji do spraw Klinicznych i Kształcenia Podyplomowego AMG. Prowadzone przez niego badania dotyczyły przede wszystkim zagadnień hematologicznych, ze szczególnym uwzględnieniem koagulologii. Badał wpływ lipidów osoczowych na zjawisko fibrynolizy, zaburzenia homeostazy w różnych rodzajach wstrząsów, między innymi w zespole wykrzepiania śródnaczyniowego, w chorobach nowotworowych, zakrzepach żylnych, chorobie niedokrwiennej serca. Wiele czasu poświęcił badaniom homeostazy we wstrząsach i w zespole wykrzepiania śródnaczyniowego. Brał udział w ogólnopolskich badaniach nad przydatnością leków trombolitycznych i przeciwzakrzepowych w profilaktyce i leczeniu zakrzepicy żylnej.
Pracując w IV Klinice Chorób Wewnętrznych w Gdańsku, koordynował trzy ogólnopolskie programy badawcze: Wpływ leków fibrynolitycznych na przewlekłą chorobę wieńcową, Choroby krwi i transplantologia oraz Zwalczanie chorób układu krążenia, a także dwa programy badawcze międzynarodowe: GUSITO trial i Inject trial. Zorganizował pierwszy w AMG Ośrodek Koagulologiczny.
Był autorem oraz współautorem licznych prac i publikacji naukowych. Do ważniejszych można zaliczyć: Jawna i utajona hemoliza krwi konserwowanej („Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej” 1959), Badania własne nad kryterium oceny zjawiska przejaśnienia osocza krwi („Problemy Kardiologiczne” 1964), Aktywność fibrynolityczna krwinek czerwonych („Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej” 1965), Aktywacja płytek krwi w chorobie niedokrwiennej serca („Kardiologia Polska” 1984).
Członek Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia (od 1946), Komisji Homeostazy Polskiej Akademii Nauk (od 1985), Rady Naukowej przy ministrze zdrowia, Rady Głównej Szkolnictwa Medycznego, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (1969–1971 drugi zastępca sekretarza generalnego, 1981–1983 przewodniczący Wydziału II Nauk Biologicznych i Medycznych), Towarzystwa Internistów Polskich, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Otrzymał liczne medale, odznaczenia i wyróżnienia, między innymi: Złoty Krzyż Zasługi (1977), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1980), Medal Komisji Edukacji Narodowej, Krzyż Armii Krajowej, Medal „Zasłużonemu AMG” (1985), Medal 40-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1985), Medal 40-lecia Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (1986), Medal 50-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1995), odznakę honorową Polskiego Czerwonego Krzyża.
Od 1942 żonaty był z Martą z domu Aleksandrowicz (10 VII 1919 – 8 XII 2000), bibliotekarką. Ojciec Jerzego i Andrzeja, architektów. Pochowany został na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie.
