MACIEJEWSKI ALOJZY JÓZEF, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
ALOJZY JÓZEF MACIEJEWSKI (15 VI 1904 Łódź – 7 III 1984 Łódź) lekarz ze specjalizacją II stopnia z chirurgii i ortopedii, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku. Syn Tomasza Maciejewskiego, urzędnika państwowego i Reginy z domu Kozińskiej. Absolwent Gimnazjum Realnego im. Adama Mickiewicza w Łęczycy. Od 1925 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (UW). W 1931 ukończył studia i w tym samym roku, w oparciu o rozprawę Zagadnienia walki z rakiem na terenie miasta Wiednia otrzymał na Akademii Medycznej w Warszawie stopień doktora nauk medycznych.
W latach 1932–1933 był asystentem i lekarzem oddziału chirurgicznego Szpitala Sióstr Elżbietanek w Warszawie i wolontariuszem na Oddziale Chirurgicznym w Szpitalu Przemienienia Pańskiego. Od 1933 asystent na Oddziale Chirurgiczno–Ortopedycznym Kliniki Pediatrycznej UW, od 1935 starszy asystent i krótko kierownik tego Oddziału. W latach 1934–1936 był sekretarzem Warszawskiego Towarzystwa Ortopedów i Traumatologów. W 1939 otrzymał stypendium Fundacji Kultury Narodowej, wyjazd do Francji celem pogłębiania wiedzy w zakresie chirurgii i ortopedii dziecięcej uniemożliwił mu wybuch II wojny światowej. W 1939 był komendantem czołówki chirurgicznej Szpitala Ewakuacyjnego. W 1942 odbył staż w Szpitalu Karola i Marii na oddziale ortopedycznym, od tego roku do 1944 był kierownikiem II Chirurgicznej Kostno-Stawowej Poradni Przeciwgruźliczej. Należał do Armii Krajowej, brał udział w tajnym nauczaniu. Po wybuchu powstania warszawskiego został komendantem szpitala polowego w budynku urzędowania Sióstr Zmartwychwstania przy ul. Mokotowskiej 57.
W 1945, decyzją Ministerstwa Zdrowia, został służbowo przeniesiony do Gdańska, do pracy w powstającej Akademii Lekarskiej (od 1950 AMG). Zorganizował Akademicką Brygadę Pracy, składającą się z kandydatów na studia na Wydziale Lekarskim, prowadzącą prace porządkowe i remontowe w zniszczonych pomieszczeniach przeznaczonych do celów dydaktyczno-naukowych. Został też kierownikiem Oddziału Chirurgiczno–Ortopedycznego przy Klinice Pediatrycznej. W 1948 uczestniczył w kursach w Poznaniu, zorganizowanych przez Unitarian Service Committee, Światową Organizację Zdrowia (WHO) i Ministerstwo Zdrowia. Od 1948 prowadził zajęcia z chirurgii ortopedycznej dla studentów Wydziału Lekarskiego i w oparciu o rozprawę Czynnościowe leczenie wrodzonych zwichnięć stawów biodrowych u dzieci docent. W 1949 uzyskał specjalizację II stopnia z chirurgii i ortopedii, wspólnie z Henrykiem Brokmanem utworzył przykliniczne przedszkole i pierwszą w kraju przy podmiocie leczniczym szkołę podstawową (zob. Szkoła Podstawowa nr 90). W 1950 został członkiem Senatu i Rady Wydziału Lekarskiego AMG. W 1951 przebywał na sześciotygodniowym stażu naukowym w Wiedniu, od 1953 profesor nadzwyczajny i kierownik Katedry i Kliniki Ortopedycznej AMG.
W październiku 1954 przeniesiony został służbowo do Łodzi, objął stanowisko kierownika Oddziału Chirurgiczno-Ortopedycznego przy I Klinice Pediatrii AM. W 1955 został kierownikiem powstałej wówczas Katedry i Kliniki Chirurgii Dziecięcej tejże uczelni i był nim do emerytury w 1974.
Badacz problemów chirurgii i ortopedii dziecięcej. Zajmował się leczeniem wrodzonych zwichnięć stawu biodrowego, stóp oraz gruźlicą kostno–stawową. Do ważniejszych jego publikacji należą: Próba zastosowania mrożenia oraz suszenia w próżni w przygotowaniu tkanki kostnej heterogennej do potrzeb klinicznych („Chirurgia Narządu Ruchu i Ortopedia Polska”, 1953); Ogólne wskazania do postępowania ortopedycznego w chorobie Heinego–Medina (Warszawa, 1954); Gruźlica kości i stawów (Warszawa, 1955). Wspólnie ze Stanisławem Sokołem autor pracy Leczenie przewlekłego zapalenia szpiku kostnego u dzieci przy pomocy uszypułowanego płata mięśniowego i penicyliny („Chirurgia Narządu Ruchu i Ortopedia Polska” 1948).
Był członkiem redakcji czasopisma „Chirurgia Narządu Ruchu i Ortopedia Polska”, Polskiego Komitetu Do Zwalczania Raka, Komisji Naukowej Komitetu Przeciwrakowego, Międzynarodowego Tygodnika Przeciwrakowego (1927–1939), Zarządu i Rady Izby Lekarskiej (od 1948), Brytyjskiego Towarzystwa Chirurgów Dziecięcych, Społecznego Komitetu do Walki z Urazami wśród Dzieci, Towarzystwa Przyjaciół Młodzieży, Gdańskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, Polskiego Towarzystwa Ortopedii i Traumatologii, Międzynarodowego Towarzystwa Chirurgicznego, Naukowego Komitetu Przetaczania Krwi przy Polskim Czerwonym Krzyżu. Kierował Organizacją Pomocy Lekarskiej dla Młodzieży Studiującej na Wybrzeżu. Pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Zdrowia Zarządu Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Młodzieży Akademickiej, oraz kierownika Półsanatorium Readaptacyjnego dla chorych na gruźlicę studentów. W 1950 otrzymał stanowisko konsultanta lekarskiego z zakresu ortopedii i chirurgii dziecięcej w województwach: gdańskim, olsztyńskim i pomorskim.
W latach 1944 –1945 należał do Stronnictwa Pracy. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasług (1939), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Armii Krajowej. Był żonaty z Elżbietą z domu Mieczkowską, ojciec Elżbiety Joanny i Anny Józefy.
