ODYNIEC WACŁAW, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
WACŁAW ODYNIEC (17 II 1922 Wilno – 9 IV 1999 Tczew), historyk, profesor Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Do 1933 wychowywał się w majątku należącym do babki w Dorżach koło Oszmiany. Szkołę powszechną ukończył w Oszmianie, w 1939 w Wilnie uzyskał małą maturę, w 1941 zdał tam egzamin dojrzałości (w 1946 nostryfikowany w Toruniu). Podczas II wojny światowej pracował w majątku ojca, zagrożony wywozem do pracy przymusowej w Niemczech zatrudnił się w majątku Ostlandu. Żołnierz VIII Brygady Oszmiańskiej Armii Krajowej, w oddziałach leśnych od lutego 1944 do marca 1945, uczestnik walk o Wilno (lipiec 1944). Od 1945 w Polsce (Śląsk, Pomorze), od stycznia 1946 do 1949 studiował historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (UMK), od grudnia 1946 zastępca asystenta, od 1 IX 1948 młodszy asystent w Katedrze Historii Ziem Pomorza i Krajów Nadbałtyckich.
W Gdańsku od listopada 1948, podjął pracę jako asystent w Wyższej Szkole Pedagogicznej. Od maja 1949 magister, od 1960 doktor (promotor: Karol Górski, obrona na UMK), od 1967 doktor habilitowany (Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu). W latach 1948–1970 w gdańskiej WSP kierownik Katedry Historii Polski i Powszechnej XVI–XVIII wieku. Na WSP był m.in. przewodniczącym Rady Zakładowej Związku Nauczycielstwa Polskiego. Jednocześnie wykładał (1952–1970) w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie. Od 1970 pracownik UG, kierownik Pracowni Dziejów Pomorza i Krajów Nadbałtyckich. W latach 1970-1974 dyrektor Instytutu Historii UG, od 1974 profesor nadzwyczajny (tytularny), 1981–1984 dziekan Wydziału Humanistycznego UG, 1981–1986 członek Senatu UG. Od 1986 profesor zwyczajny. Od 1978 przewodniczący Rady Naukowej Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Wykładał również w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Olsztynie. Od 30 IX 1992 na emeryturze.
Badacz dziejów Prus Królewskich, morskich dziejów Polski i Kaszub (zwany „Kaszubą spod Oszmiany”), autor miedzy innymi Starostwo puckie w latach 1546–1678 (1961); Życie i obyczaje ludu pomorskiego w XVII i XVIII wieku (1966); Położenie ekonomiczne i społeczne chłopów województwa pomorskiego w XVIII w. (1967); Dzieje Prus Królewskich. Zarys monograficzny (1972), Polskie dominium maris Baltici. Zagadnienia geograficzne, ekonomiczne i społeczne X–XVIII wieku (1982), Kaszubskie obrzędy i obyczaje. Wstęp do etnografii historycznej Kaszub w XVI–XVIII w. (1985).
Członek Polskiego Towarzystwa Historycznego (od 1946), Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (od 1948, w latach 1994–1999 przewodniczący Sądu Honorowego), Towarzystwa Naukowego w Toruniu (od 1949), Ośrodka Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Olsztynie, Rady Naukowej Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej w Wejherowie (do 1991), Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego, w 1986 uhonorowany Medalem Stolema. Niezrównany gawędziarz i popularyzator historii, od 1997 honorowy obywatel Gniewu.
Żonaty był z Krystyną z domu Fiszer (9 XI 1923 – 24 IV 2004), ojciec Pawła (ur. 3 VII 1950) i Joanny Marii (ur. 1952), dziadek Pawła Piotra (ur. 31 V 1976), absolwenta filozofii na Universitat Autònoma de Barcelona (2008), filozofii i religii hinduskiej (Banaras Hindu University, Indie, 2009), doktora indologii (ze specjalizacją z sanskrytu, Uniwersytet w Uppsali, Szwecja, 2018), od 2019 adiunkta na Wydziale Religioznawstwa Uniwersytetu w Karlstad (Szwecja).
Zmarł nagle w szpitalu w Tczewie, pochowany 16 IV 1999 na cmentarzu Srebrzysko. Jego imię nosi jedna z sal wykładowych Instytutu Historii UG.
