PIEKAREK-JANKOWSKA HALINA, prorektor Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
HALINA PIEKAREK-JANKOWSKA (8 III 1948 Rawa Mazowiecka – 26 V 2011 Rumia), prorektor Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Córka Wacława i Stanisławy. W 1965 w szkole w rodzinnej miejscowości uzyskała świadectwo dojrzałości. W latach 1965–1970 studiowała na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego, magister geologii w zakresie hydrogeologii.
Od 1970 żona hydrologa Marka Jankowskiego, skierowanego do pracy na Wybrzeżu. Podjęła pracę w Zakładzie Geologii i Kartografii w Instytucie Geografii Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi UG, po rekonstrukcji Wydziału w 1975 w Zakładzie Geologii Ogólnej i Morskiej (obecnie Zakład Geologii Morza) w Instytucie Oceanografii. W latach 1970–1971 asystent stażysta, w 1971–1974 asystent, w 1974–1979 starszy asystent. Od 1979 doktor na podstawie monografii Związki wód podziemnych z jeziorami rynnowymi górnego dorzecza Raduni (promotor: doc. dr Leonard Bohdziewicz), dysertacja została wyróżniona nagrodą naukową Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (GTN) w dziedzinie nauk o Ziemi.
W latach 1981–1987 wicedyrektor Instytutu Oceanografii UG. Od 1995 doktor habilitowana na podstawie rozprawy Zatoka Pucka jako obszar drenażu wód podziemnych, od 1996 profesor UG. W latach 1996–2002 dziekan Wydziału Biologii, Geografii i Oceanologii. Od 2002 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 2008 profesor zwyczajny. W latach 2002–2004 prorektor UG do spraw kształcenia. Była inicjatorką uruchomionego w 2004 na UG Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Jednocześnie od 1998 pracowała w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Elblągu, będąc prorektorem do spraw rozwoju i od 2007 (do śmierci) rektorem. Pracowała także w Kaszubsko-Pomorskiej Szkole Wyższej w Wejherowie.
Prowadziła badania dotyczące problematyki geologii morza, ze szczególnym uwzględnieniem hydrogeologii morskiej. Autorka i współautorka publikacji z zakresu geologii i hydrogeologii pojezierzy, podmorskiego drenażu wód podziemnych i współczesnych procesów geologicznych w morzu, zarówno artykułów jak i kartograficznych opracowań hydrologicznych w postaci map i obszernych tekstów objaśniających. W 1986 wraz z zespołem za opracowanie Mapy hydrogeologicznej Polski. Arkusz Gdański otrzymała nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego. Szczególnie zajmowały ją problemy charakterystyki osadów dennych Zatoki Puckiej, procesów mineralizacji materii organicznej w toni wodnej i osadach dennych oraz występowania metali ciężkich pochodzenia antropogenicznego w osadach dennych. Między innymi przy zastosowaniu technik izotopowych wykazała zjawisko podmorskiego dopływu wód słodkich do Zatoki Puckiej. Odbyła staże naukowe w Uniwersytecie Moskiewskim, Instytutach Geologicznych w Wilnie i Tallinie, Instytucie Badań Morza w Rostoku, Instytucie Hydraulicznym w Delft oraz Uniwersytecie w Kopenhadze.
Była członkinią komitetu redakcyjnego czasopisma GTN-u „Peribalticum” (1999–2002) i „Oceanologia” (od 2003). W latach 1996–2002 pełniła funkcję redaktora naczelnego „Oceanological Studies”. Od 2002 była członkinią Sekcji Geologii i Geofizyki Komitetu Badań Morza PAN, od 2002 zasiadała w prezydium, pełniąc funkcję przewodniczącej Sekcji Geologii Morza. W latach 1995–1998 przewodnicząca Wydziału V, Nauk o Ziemi, w 1998–2001 pierwsza, w 2001–2004 druga wiceprezes GTN, w 2010–2013 przewodnicząca Sądu Honorowego. Od 2010 była prezesem Elbląskiego Towarzystwa Naukowego.
W latach 2006–2010 z ramienia Platformy Obywatelskiej była radną Sejmiku Województwa Pomorskiego (w wyborach z okręgu Gdynia–Sopot–powiaty pucki i wejherowski uzyskała 6482 głosy). Odznaczona była między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1997) i Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1998). Matka Wojciecha, absolwenta studiów prawniczych, oraz Marcina, oceanografa i geologa morza. Pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Rumi. W latach 2011–2021 funkcjonowało stypendium jej imienia, przyznawane najlepszemu studentowi III roku geologii UG.
