KARWOWSKI JÓZEF, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
JÓZEF KARWOWSKI (15 III 1905 Warszawa – 3 VI 1989 Mińsk Mazowiecki) specjalista z dziedziny hydrotechniki morskiej, oceanografii, profesor Politechniki Gdańskiej (PG) i Instytutu Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk (IBW PAN). Syn Michała i Anny z domu Cabaj. Od 1914 mieszkał w Mińsku Mazowieckim, gdzie w 1924 ukończył gimnazjum. W 1929 absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Warszawskiej, hydrotechnik sekcji budownictwa wodnego i melioracji. Od stycznia do lipca 1929 pracował w Biurze Projektów i Melioracji Polesia w Mińsku Mazowieckim, od lipca do października 1929 w Okręgowym Urzędzie Ziemskim w Lublinie i Brześciu, od października 1929 do marca 1936 w Państwowym Zarządzie Wodnym w Koninie, Przemyślu oraz Augustowie, gdzie jako referendarz wykonał pomiary rzek i prace nad melioracjami Kanału Augustowskiego. Od marca 1936 do marca 1939 pracował w Urzędzie Wojewódzkim Poleskim w Brześciu, od kwietnia do 1 IX 1939 w starostwie w Brześciu na stanowisku radcy.
Podczas II wojny światowej od lipca 1940 do lutego 1944 przebywał w Mińsku Mazowieckim, pracował jako technik w zakładzie Prądkowskiego, następnie jako majster w fabryce Kruchmana, od lipca 1941 do lutego 1944 w własnej firmie wodno–melioracyjnej. Od marca do sierpnia 1944 był kierownikiem octowni w Mińsku Mazowieckim.
Po zakończeniu działań wojennych na Wybrzeżu. W latach 1945–1947 zatrudniony był w Głównym Urzędzie Morskim, gdzie pełnił funkcję wicenaczelnika Wydziału Administracji Wybrzeża oraz kierownika Oddziału Hydrotechnicznego. W 1947 doradca w Biurze Odbudowy Portów, po jego likwidacji w grudniu tego roku do 1950 kierownik Działu Technicznego w Przedsiębiorstwie Robót Czerpalnych i Podwodnych. Od lutego do maja 1951 był kierownikiem laboratorium hydrotechnicznego w Morskim Instytucie Technicznym w Gdańsku.
Jednocześnie od 1946 (do emerytury w 1975) był pracownikiem PG. Od 1958 doktor, od 1964 profesor nadzwyczajny, od 1971 profesor zwyczajny. W latach 1952–1953 prodziekan, w 1954–1955 i 1964–1969 dziekan Wydziału Budownictwa Wodnego, w 1969–1971 dyrektor Instytutu Hydrotechniki, w 1956–1965 kierownik Katedry Dróg Wodnych Wydziału Budownictwa Wodnego, w 1969–1973 kierownik Zakładu Dróg Wodnych i Melioracyjnych w Instytucie Hydrotechniki. W latach 1951–1960 pracował także w Instytucie Budownictwa Wodnego PAN, gdzie od 1953 do 1957 był wicedyrektorem do spraw naukowych oraz kierownikiem Pracowni Dynamiki Morza. Od 30 IX 1975 na emeryturze.
Specjalista w dziedzinie falowania morskiego, wód śródlądowych i rzek. Kierował pionierskimi w Polsce przestrzennymi badaniami modelowymi falowania w gdyńskim porcie z wykorzystaniem energii fal wodnych. Autor publikacji na temat hydrotechniki, falowania morskiego, oceanografii, między innymi monografii Drogi wodne (Warszawa 1962) i Najkorzystniejszy przekrój sztucznej drogi wodnej (Warszawa 1969). Publikował między innymi w „Technice Morza i Wybrzeża”, „Inżynierii i Budownictwie”, „Zeszytach Naukowych Politechniki Gdańskiej” (w serii „Budownictwo Wodne”), twórca sześciu norm dla Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Przetłumaczył z języka rosyjskiego pracę W. Nikiforowa, Porty rzeczne (Warszawa 1951).
Do 1939 należał do Polskiego Towarzystwa Politechnicznego. Po II wojnie światowej był członkiem Komisji Gospodarki Wodnej w Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Gdańsku, Komitetu Badań Morza PAN, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. W latach 1947–1957 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej (PPR) i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR).
Odznaczony między innymi Srebrnym Krzyżem Zasługi (1969), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1960). Żonaty był z Alfredą z domu Dąbrowską (10 V 1913 – 29 III 1991). Pochowany na cmentarzu parafialnym Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Mińsku Mazowieckim.
