BILIKIEWICZ ADAM WITOLD, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
ADAM WITOLD BILIKIEWICZ (2 IV 1933 Kraków – 3 VI 2007 Gdańsk), lekarz, naukowiec. Syn Tadeusza Antoniego Bilikiewicza. W 1957 ukończył Akademię Medyczną w Gdańsku (AMG; Gdański Uniwersytet Medyczny), pracując w niej od października 1956 jako wolontariusz i stażysta. W 1959 uzyskał I stopień specjalizacji, w 1963 II stopień. Odbył staże naukowe w Uniwersyteckiej Klinice Psychiatrii w Bazylei (1964–1965) oraz w Klinice Psychiatrycznej Uniwersytetu Karola w Pilźnie (1970).
Od 1964 doktor, od 1969 doktor habilitowany, od 1979 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 9 VI 1989 profesor zwyczajny. Od 1957 pracownik Kliniki Psychiatrycznej AMG. W latach 1975–1984 (oddelegowany przez AMG) organizator i kierownik Kliniki Psychiatrii w filii AMG z siedzibą w Bydgoszczy, po 1979 samodzielnej uczelni im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy (obecne Collegium Medicum Uniwersytetu Mikołaja Kopernika (UMK) w Toruniu), w latach 1979–1981 prodziekan, 1981–1984 dziekan jej Wydziału Lekarskiego. W 1984 ponownie w Gdańsku, kierował II Kliniką Chorób Psychicznych i Katedrą Chorób Psychicznych, w latach 1984–1987 był prorektorem AMG do spraw nauki. Twórca i kierownik (1995–2003) Kliniki Psychiatrii Wieku Rozwojowego, Zaburzeń Psychicznych i Wieku Podeszłego. Od 2003 na emeryturze.
Członek Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Od 1959 należał do Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (PTP), w latach 1979–2003 członek jego Prezydium, 1981–1984 przewodniczący Oddziału Bydgosko-Toruńskiego, 1992–2001 (przez trzy kadencje) prezes PTP, później członek honorowy. W latach 1991–1995 pierwszy zastępca sekretarza generalnego Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. Członek Państwowej Komisji do spraw Tytułów i Stopni Naukowych (od 1996), Komisji Badań nad Padaczką Komitetu Nauk Neurologicznych PAN (od 1971), Komisji Psychiatrycznej Komitetu Patofizjologii Klinicznej PAN (od 1976), Rady Naukowej Instytutu Psychoneurologicznego w Warszawie (od 1981), College of Psychosomatic Medicine (od 1977), European Sleep Research Society (od 1974). Od 1976 do 1992 redaktor naczelny „Psychiatrii Polskiej”. W 2001 bezskutecznie ubiegał się o mandat posła na Sejm RP z ramienia Unii Wolności (otrzymał 293 głosy). Od 27 IX 2004 doktor honoris causa Collegium Medicum UMK w Bydgoszczy.
Zajmował się głównie badaniami nowych metod terapii biologicznej w psychiatrii ze szczególnym uwzględnieniem psychofarmakoterapii, psychopatologią padaczki, aspektami psychiatrycznymi guzów wewnątrzczaszkowych, udarami mózgu oraz zespołami otępiennymi ze szczególnym uwzględnieniem choroby Alzheimera. W dorobku naukowym znajdują się też prace dotyczące chorób afektywnych (depresji, zaburzeń schizoafektywnych) i wielostronnie pojętej psychogeriatrii. Autor między innymi prac Podstawy lecznictwa psychiatrycznego (1974), Podstawy psychiatrii (1988, 2009); współautor Psychiatrii (2002).
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1977), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1984), Medalem „Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku” (1975, 1987), Medalami 30-lecia (1975), 40-lecia (1989) i 50-lecia (1995) AMG, Medalem 40-lecia PRL (1986), Medalem Jana Ewangelisty Purkynego (nadanym przez Czechosłowackie Towarzystwo Lekarskie), Medalem 40-lecia Szpitala Marynarki Wojennej w Gdańsku-Oliwie (1986), Medalem Gloria Medicinae Polskiego Towarzystwa Lekarskiego (1991), odznakami „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” (1979), „Za zasługi dla miasta Bydgoszczy” (1984). W 2000 uzyskał nominację i wpis do Złotej Księgi Nauki Polskiej – Naukowcy Przełomu Wieków.
Żonaty był z Barbarą Iwaszkiewicz–Bilikiewicz profesorem AMG, ojciec Marka (ur. 1964), historyka i archiwisty. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim.
