DYAKOWSKI PRZEMYSŁAW, muzyk, kompozytor
| < Poprzednie | Następne > |
PRZEMYSŁAW „PRZEMEK” DYAKOWSKI (ur. 1 VI 1935 Kraków), muzyk (głównie saksofonista) i kompozytor jazzowy, animator kultury, dziennikarz muzyczny. Syn Jana (23 X 1904 – 16 III 1971), absolwenta studiów rolniczych, ostatniego właściciela majątków Masłomiąca i Młodziejowice koło Krakowa oraz Zofii ze Skąpskich (7 I 1911 – 18 I 1980 Gdynia), absolwentki szkoły gospodarstwa wiejskiego dla kobiet w Snopkowie pod Lwowem, działaczki Sodalicji Mariańskiej. Brat artysty malarza Andrzeja Dyakowskiego, Elżbiety (ur. 1944), scenografki i Pawła (13 IX 1940 – 22 X 1945 Zakopane). W domu nauczył się grać ze słuchu na akordeonie i pianinie, lekcji udzielał mu mieszkający nieopodal koncertmistrz Filharmonii Krakowskiej.
W styczniu 1945 wraz z rodziną wysiedlony z Masłomiącej. Po krótkim pobycie w Krakowie, wraz z matką i rodzeństwem w Zakopanem, gdzie ukończył naukę w zakresie szkoły podstawowej. W wieku 14 lat (na początku 1949) otrzymał powołanie do kadry narodowej juniorów w skokach narciarskich, wobec sprzeciwu matki zrezygnował. W 1949 wraz z matką i siostrą przeniósł się do Bielska-Białej, gdzie (i w niedalekiej Pszczynie) kilkakrotnie zmieniał szkołę średnią. Od 1952 studiował w powstałym wówczas Technikum Wychowania Fizycznego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej w Stalinogrodzie (Katowicach) (obecnie Akademia Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki). Egzaminy sprawnościowe zdawał w Gdańsku, na stadionie Lechii. Specjalizował się w siatkówce, w reprezentacji Polski juniorów brał udział w spotkaniu z Jugosławią. Po maturze w 1954 nie dostał się na studia dziennikarskie w Warszawie. Od jesieni 1956 przez trzy miesiące uczył WF-u w Technikum Samochodowym w Mysłowicach, następnie był inspektorem do spraw odznaki „Sprawny do pracy i obrony” w Wojewódzkim Komitecie Kultury Fizycznej w Katowicach.
Od 1957 studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (nie ukończył). Podczas studiów grał w siatkówkę w Zrywie Katowice i w Koronie Kraków, przez 1,5 roku w I lidze, wskutek częstych kontuzji zakończył karierę sportową. Grał na akordeonie w klubie studenckim „Nawojka”, w październiku 1957 z muzykami tego klubu zaproszony został przez Piotra Skrzyneckiego do „Piwnicy pod Baranami”, gdzie w powstałym zespole jazzu tradycyjnego grał na pianinie. W połowie 1959, pod wpływem Wojciecha Karolaka, zainteresowania muzyczne przeniósł na saksofon, ucząc się początkowo samodzielnie, następnie w średniej szkole muzycznej (ukończonej), dodatkowo biorąc lekcje u solisty orkiestry radiowej w Krakowie Józefa Łysaka. Pod koniec lat 50. XX wieku, jako uczeń szkoły muzycznej, rozpoczął grę na saksofonie w zespole Zygmunta Koniecznego w „Piwnicy pod Baranami”, związany był też z klubem jazzowym na ul. św. Marka i klubem „Pod Jaszczurami”. To on zwrócił uwagę Piotra Skrzyneckiego na zdolną pieśniarkę kabaretu studentów medycyny "Cyrulik" Ewę Demarczyk.
Podążając za przyszłą żoną, nauczycielką rosyjskiego, która po skończonych w 1961 studiach na UJ otrzymała zatrudnienie w jednym z liceów w rodzinnej Gdyni, od jesieni 1963 zamieszkał u brata Andrzeja w Sopocie, po ślubie w Gdyni-Orłowie, następnie przy Skwerze Kościuszki w Gdyni. Grał w kabarecie „To Tu” Tadeusza Chyły, także w Klubie Studentów Wybrzeża Żak
i w „Rudym Kocie”. W 1965, między innymi z Helmutem Nadolskim założył w Żaku „Piwnicę Jazzową u Kuzynów”, w 1966 zespół „Rama 111” (liczba w nazwie była sumą ówczesnego wieku członków zespołu). Grał z tym zespołem po raz pierwszy poza granicami kraju, w Czechosłowacji, od lat 70. XX wieku grał na statkach pasażerskich (w sumie przez 17 lat), odwiedzając wszystkie części świata z wyjątkiem Antarktydy i Arktyki. Od 1968 przez 10 lat „Rama 111” była zespołem Radia Gdańsk, tam też dokonywała własnych nagrań. Od 1991 prowadzi w Gdyni Sax Club, do którego zaprasza na koncerty czołówkę polskich muzyków jazzowych i wiele znakomitości z zagranicy. Od 2005 zarządza projektem Take It Easy, w ramach którego między innymi do gry na koncertach w stylistyce nowoczesnego swingu zapraszając muzyków młodszego pokolenia jak Joanna Knitter, Janusz „Macek” Mackiewicz, Dominik Bukowski, Wojciech Staroniewicz. Koncertował przez wiele lat z zespołem „Swing Old Stars” Jerzego „Dudusia” Matuszkiewicza (wraz z Wojciechem Karolakiem, Andrzejem Dąbrowskim i Januszem Kozłowskim).
Brał udział w Jazz Jamboree (1965), dawał koncerty z cyklu Jazz w Filharmonii (między innymi w Filharmonii Narodowej 2019), Gdynia Summer Jazz Days (1993-2000) i podczas licznych festiwali. Akompaniował między innymi: Caby Calloway, Shirley Jones, Stevovi
Steve’owi Allenowi, Bobbiemu Shortowi oraz Elaine Delmar, nagrał płyty między innymi z Marianną Wróblewską Byle bym się zakochała (1973), Niebiesko-Czarnymi Koncert dla Ady (1993), Rama 111 W Gdyni gra… (1997), Piotrem Lemańczykiem Follow the soul (2003), Tymon & The Transistors Wesele (2004), Larry Ugwu & Ikenga Drummers Lustereczko (2006). Nagrał także płyty solowe, między innymi Take it easy! (2005), Take It Easy III (2012) i projekty wspólne jak album Melisa (2007) z Leszkiem Możdżerem i Sławomirem Jaskułke, który w 2008 osiągnął status „Złotej Płyty”. Członek powstałej (z okazji 80. urodzin Güntera Grassa) orkiestry Mikołaj Trzaska Mottlau River Band”, w składzie której – wraz z tytułowym pomysłodawcą oraz Johannesem Bauerem, Wacławem Zimplem, Tomaszem Ziętkiem, Christophem Winckelem, Marcinem Dymiterem, Adamem Witkowskim, Olem Walickim, Kubą Staruszkiewiczem, Michałem Gossem i Pawłem Nowickim – wykonał 5 X 2007 w kościele św. Jana suitę poświęconą pisarzowi.
Bohater wywiadu-rzeki: Kamil Wicik, Mariusz Nowaczyński Sax Club Pana Dyakowskiego (Gdańsk 2018). Laureat Medalu im. Eugeniusza Kwiatkowskiego „Za wybitne zasługi dla Gdyni” (2006), Pomorskiej Nagrody Artystycznej (2007, 2015), Nagrody Muzycznej „Fryderyk” Związku Producentów Audio-Video Akademii Fonograficznej za całokształt działalności artystycznej (2019), nagrody „Grand Prix Jazz Melomani” łódzkiego Stowarzyszenia Jazzowego „Melomani” za całokształt twórczości (2019), oraz Wielkiej Pomorskiej Nagrody Artystycznej („Gryfa Pomorskiego”, 2021). Od 1963 mąż Ludmiły (Luby) z domu Kubale, bezdzietny.
