FUNDACJE DOBROCZYNNE
| < Poprzednie | Następne > |
FUNDACJE DOBROCZYNNE (milde Stiftungen), także kasy ubogich (Armenkassen), kasy pogrzebowe (Sterbekassen), stowarzyszenia (Vereine), związki (Verbände) – instytucje charytatywne ( dobroczynność) rozwijające się od średniowiecza, początkowo pod egidą Kościoła ( bractwa). Do najstarszych należały fundacje szpitalne ( szpitale). Funkcje charytatywne pełniły także cechy i gildie. Opiekę sprawowano w obrębie szpitali i poza nimi (tzw. Hausarmen); najczęściej dotyczyła ubogich, w tym dzieci i wdów, niezamożnych studentów, osób poszkodowanych w wypadkach, żołnierzy.
Znaczący rozwój nastąpił od XVI wieku, apogeum w XIX wieku. W 1903 roku zarejestrowanych było 461 fundacji dobroczynnych, pośród których najstarsze (pomijając szpitalne) to: Doroty Falk dla ubogich studentów (D. Falk-Stiftung z roku 1483), Margarethy Schilling dla ubogich (M. Schilling-Stiftung z roku 1538), von Suchtenów dla ubogich i dla studentów (Barbara und Corth von Suchten-Stiftung z roku 1564), Arendta Smita dla ubogich oraz dla studentów (A. Smit-Stiftung z roku 1592), Johanna Brandisa dla ubogich (J. Brandis-Stiftung z roku 1597), Hansa Wendelsdorffa dla studentów teologii (H. Wendelsdorff-Stiftung z roku 1597), Hansa Königa dla studentów i potrzebujących gminy ewangelicko-reformowanej (H. König-Stiftung z roku 1602), Kathariny Hildebrand dla ubogich studentów (C. Hildebrand-Stiftung z roku 1620), Eggerta Ehlera dla Urzędu Dobroczynności (E. Ehler-Stiftung z roku 1626).
Obok funkcji charytatywnych pełniły niekiedy funkcję religijne, jednoczącą daną społeczność, kulturotwórczą, a także memoratywną (w stosunku do fundatorów i osób zarządzających). Zob. też Jacob F. Arendt, Franz Ch. Brunatti, Johann Gottfried Diesseldorf.
