ORZECHOWSKA PATRYCJA, artystka wizualna
| < Poprzednie | Następne > |
PATRYCJA ORZECHOWSKA (ur. 21 VI 1974 Bydgoszcz), artystka wizualna, trudni się fotografią, kolażem, grafiką użytkową, filmem oraz sztuką w przestrzeni publicznej. W 1994 roku ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni. W latach 1994–2000 studentka wydziału Malarstwa i Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Dyplom z wyróżnieniem uzyskała w roku 2000 w pracowni prof. Jerzego Krechowicza. Mieszka i pracuje w Gdańsku.
Wielokrotna stypendystka Ministerstwa Kultury (1997/1998, 2001/2002, 2004, 2010, 2014), Marszałka Województwa Pomorskiego (2004, 2008, 2009, 2010, 2011) oraz Prezydenta Miasta Gdańska (2005, 2009, 2012). Uczestniczka przeszło 40 wystaw zbiorowych i ponad 20 indywidualnych. Swoje prace prezentowała między innymi w Małej Galerii ZPAF – Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie (2003), Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie (2004), Instytucie Polskim w Sofii (2005), LEE Ka-sing Gallery w Toronto (2005), Centrum Sztuki Współczesnej w Wilnie (2008), Platán Galéria w Budapeszcie (2008), Higher Institute for Fine Arts w Gandawie (2009), Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia (2012), Muzeum Regionalnym Blekinge w Karlskronie (2012), Kunsthalle Rostock w Niemczech (2013), Gdańskiej Galerii Miejskiej (2013). Uczestniczka festiwali, między innymi Pierwszego Biennale Młodej Sztuki Europejskiej „Supermarket Sztuki” w Warszawie (2005), Transvizualia w Gdyni (2007), Miesiąca Fotografii w Krakowie (2008), Transphotographiques w Lille we Francji (2009) czy festiwalu Narracje w Gdańsku (2012).
Artystka inspiracje czerpie między innymi z surrealizmu, zestawiając często przeciwstawne rodzaje rekwizytów z figurą ludzką, która jest głównym motywem jej twórczości. W fotografii korzysta często z popularnej ikonografii, tworząc świat senny i oniryczny, jak to się dzieje w wypadku projektu Nos duo (2004). Chętnie sięga po formy zaczerpnięte z teatru, filmu czy kina, by za ich pomocą wywołać silne emocje w odbiorcy. Do swoich projektów o charakterze performatywnym często zatrudnia tancerzy, aktorów i gimnastyków. Interesuje ją choreografia ludzkiego ciała jako medium obrazowego. Poprzez ustawianie modeli tworzy kompozycje o niepokojących kształtach i nowych znaczeniach (Studia gimnastyczne, 2006; Sculptures just now!, 2010). Uważnie obserwuje najbliższe otoczenie, dzięki czemu powstają takie prace jak Antylalendarz (2010), do którego artystka wykorzystała zdjęcia opuszczonych i zdegradowanych gdańskich instytucji i biur.
W 2012 powołała do życia „książkę artystyczną” pt. Deadline. Never Ending Story – pracę zawierającą liczne kolaże, która początkowo miała charakter instalacji przestrzennej. W 2021 otrzymała Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury.
