LANGER HALINA, lekarz
| < Poprzednie | Następne > |
HALINA LANGER (7 I 1936 Michałówka, Wołyń – 3 III 1980 Tatry, Polska) lekarka ze specjalizacją I i II stopnia z pediatrii.
Była córką Kazimierza i Heleny, z domu Bereśniewicz. W 1943 ukończyła szkołę podstawową w Michałówkach na Wołyniu. Następnie do 1945 mieszkała wraz z rodziną w Pruszkowie pod Warszawą.
Po zakończeniu II wojny światowej – w 1945 rodzina przeniosła się do Gdańska, gdzie Halina Langer kontynuowała naukę. W 1952 ukończyła II Liceum Ogólnokształcące w Gdańsku i po zdaniu egzaminu dojrzałości podjęła studia w Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). W 1958 ukończyła studia medyczne i otrzymała dyplom lekarza. Zaraz po studiach rozpoczęła staż na tejże uczelni, który zakończyła w 1960. W tym samym czasie pracowała na stanowisku lekarza higieny szkolnej przy Miejskiej Radzie Naukowej w Gdańsku. Od 1960 była kierownikiem wydziału „Nieprzetarte Szlaki”, który zajmował się opieką nad dziećmi z nizin społecznych. Pod koniec tegoż roku podjęła pracę w II Katedrze i Klinice Chorób Dzieci. W 1963 zrobiła specjalizację I stopnia z zakresu pediatrii i zaangażowała się w organizację pobytów sanatoryjnych dla dzieci z chorobami nerek w Rymanowie-Zdroju. W 1964 otrzymała stanowisko asystenta w II Katedrze i Klinice Chorób Dzieci w Gdańsku. W 1965 otwarto jej pierwszy przewód doktorski, jednakże z powodu śmierci promotora został on decyzją Rady Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Gdańsku zamknięty. Od 1965 była członkiem Zespołu Zdrowia przy Wojewódzkiej Komisji Ochotniczego Hufcu Pracy Związku Młodzieży Wiejskiej. W 1966 ukończyła specjalizację pediatryczną II stopnia. W 1967 była koordynatorem i kierownikiem ogólnopolskiego obozu eksperymentalnego dla dzieci chorych na cukrzycę. W czasie tego obozu dzieci miały nabyć umiejętności samokontroli i samoopieki w chorobie cukrzycowej. W 1969 awansowała na stanowisko starszego asystenta i została przeniesiona na etat tak zwanych „obcych łóżek”, przy których pracowała do 1975. W 1972 otrzymała stopień doktora nauk medycznych, po obronie pracy doktorskiej noszącej tytuł Badania nad zachowaniem się niektórych wskaźników gospodarki żelazem u dzieci w przebiegu niedokrwistości towarzyszącej ostrym stanom infekcyjnym, której promotorką była Klementyna Świcowa.
Od 1974 była członkiem Zarządu Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego. Na przełomie 1975/1976 została adiunktem w Klinice Chorób Dzieci w Gdańsku. Stanowisko to piastowała do swojej śmierci w 1980. W tym samym okresie pełniła funkcję konsultanta przychodni pediatrycznych w Gdańsku.
Była autorką i współautorką dwudziestu ośmiu prac naukowych, do ważniejszych można zaliczyć: Wchłanianie żelaza z przewodu pokarmowego u dzieci z chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy („Polski Tygodnik Lekarski”, 1979); Dziecko maltretowane i jego środowisko rodzinne („Pediatria Polska”, 1978); Niektóre wskaźniki gospodarki żelazem w przebiegu niedokrwistości towarzyszącej ostrym stanom infekcyjnym u dzieci („Polski Tygodnik Lekarski”, 1974).
Od 1956 była czynnym członkiem Związku Harcerstwa Polskiego. Pełniła w nim funkcje drużynowej (1956), instruktora (1957), zastępcy kierownika Wydziału Młodzieży Starszej, członka Komisji Rewizyjnej Komendy Chorągwi oraz Komisji Rekrutacyjnej Komendy Chorągwi (1964). Została odznaczona Srebrną Odznaką imienia Janka Krasickiego (1976) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1977).
Żona Adama Langera, inżyniera. Mieli dwójkę dzieci: Jana Grzegorza i Marcina Wojciecha. Poza językiem polskim biegle posługiwała się też angielskim i rosyjskim. Zginęła tragicznie w polskich Tatrach. Pochowana została na cmentarzu komunalnym w Sopocie.
