DYK TADEUSZ STEFAN, doktor habilitowany Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
TADEUSZ STEFAN DYK (13 II 1918 Kcynia – 12 III 2000 Gdańsk), lekarz ze specjalizacją w zakresie chorób wewnętrznych, doktor habilitowany Akademii Medycznej w Gdańsku. Syn kupca Maksymiliana oraz gospodyni domowej Klary z domu Ellmann, brat Henryka, Andrzeja, Celiny i Bożeny.
Edukację rozpoczął w 1924 w szkole powszechnej w Kcyni, od 1928 kontynuował w Gimnazjum Klasycznym w Wągrowcu, które ukończył z wyróżnieniem. Od 1936 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego, w chwili wybuchu II wojny światowej był studentem czwartego roku. Podjął pracę w Szpitalu Powiatowym w Mińsku Mazowieckim na stanowisku pomocnika lekarza i do końca wojny pracował na oddziałach chirurgicznym, zakaźnym, wewnętrznym, położniczo-ginekologicznym oraz dziecięcym. Zatrudniony był też w szpitalnym laboratorium chemiczno-analitycznym i pracowni RTG. Należał do Armii Krajowej, miał stopień porucznika. W 1945 roku wraz z rodziną powrócił do Kcyni, do lipca kontynuował studia medyczne w Poznaniu i pracował w Szpitalu Powiatowym w Inowrocławiu na stanowisku asystenta oddziałów Wewnętrznego i Zakaźnego.
W Gdańsku od końca 1945, podjął pracę w II Klinice Chorób Wewnętrznych Akademii Lekarskiej (AL) na stanowisku asystenta. W 1946 odbył dwa kilkumiesięczne staże naukowe w Klinice Karolonska Sjukhuset w Sztokholmie. W 1947 zmobilizowany, został ordynatorem Oddziału Wewnętrznego Szpitala Jednostki Wojskowej w Gdańsku, od 1949 w stopniu kapitana.
W 1948 uzyskał specjalizację w zakresie chorób wewnętrznych, a dwa lata później na podstawie rozprawy Próby leczenia ciężkich przypadków duru brzusznego za pomocą upustów krwi z następowymi przetoczeniami (promotor: Stanisław Wszelaki) doktor medycyny. W 1950 awansował w AL na stanowisko starszego asystenta, w tym samym roku został adiunktem i zastępcą kierownika. W 1951 na podstawie rozprawy Niewydolność krążenia w podostrym bakteryjnym zapaleniu wsierdzia doktor habilitowany. W 1951 podjął się kierowania ambulatorium internistycznego w Szpitalu Jednostki Wojskowej w Gdańsku. W 1958 przeniesiony do rezerwy.
Od 1963 prowadził prywatną praktykę lekarską. W 1964 przebywał dwukrotnie na stażu naukowym w Sztokholmie w Klinice Chorób Wewnętrznych, Klinice Endokrynologicznej i Reumatologicznej, szkolił się tam również w Klinice Torakochirurgicznej na Oddziale Kardiologicznym. W 1967 przebywał na dwumiesięcznym staż w Klinice Nefrologicznej Hospital Necker w Paryżu. W 1968 został ordynatorem Oddziału Wewnętrznego Szpitala imienia Józefa Brudzińskiego w Gdyni. Odwołany został w 1977 ze względy na sympatyzowanie z opozycją demokratyczną, jak również działalność opozycyjną syna Piotra, działacza Ruchu Młodej Polski.
W badaniach naukowym absorbowała go szeroko rozumiana tematyka chorób wewnętrznych. Interesował się kardiologią, hematologią, gastroenterologią, hipertensjologią, endokrynologią, nefrologią, immunologią i elektrokardiografią kliniczną. Był autorem między innymi Hiperkalcemia paraneoplastyczna w przebiegu raka nerki („Polski Tygodnik Lekarski” 1975), Znaczenie diagnostyczne splenektomii w przypadku naczyniaka śledziony i gorączkowej postaci choroby Hodgkina („Polski Tygodnik Lekarski” 1976), Trudności rozpoznawcze w erytrocytozie paraneoplastycznej w przebiegu raka nerek u chorego z przewlekłą niewydolnością oddechową („Wiadomości Lekarskie” 1976), Choroby tkanki łącznej. Kolagenozy (w: Choroby wewnętrzne, red. E. Szczeklik, Warszawa 1977). Był pionierem w leczeniu kolagenoz bardzo wysokimi dawkami glikokortykoidów (znane dziś jako „mega-dyki”). Zainicjował stosowanie w gdańskiej Klinice biopsji nerki. Z Włodzimierzem Ławkowiczem był współtwórcą pierwszej na Wybrzeżu pracowni EKG, otwartej w 1948, oraz Pracowni Endokrynologicznej.
Przez wiele lat był przewodniczącym Koła Naukowego Studentów AL i AMG oraz kierownikiem kształcenia podyplomowego lekarzy na AMG. Był członkiem Komisji Immunopatologii Polskiej Akademii Nauk oraz jednym z założycieli Gdańskiego Towarzystwa Lekarskiego. Ponadto należał do Towarzystwa Internistów Polskich, Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Odznaczony był między innymi Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Krajowej, Medalem 10-lecia Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, Medalem Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia.
Żonaty był z Marią Eweliną z domu Balcerzak, lekarzem-laryngologiem. Ojciec Hanny Marii, Ewy Krystyny i Piotra Tadeusza. Zmarł po ciężkiej i długiej chorobie. Pochowany został 17 III 2000 na cmentarzu Srebrzysko.
