KURPIS KAZIMIERZ, rektor Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERZ KURPIS (1 II 1929 Wilno – 15 XII 1985 Gdańsk), rektor Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego (WSWF) i Akademii Wychowania Fizycznego w Gdańsku. Syn robotnika Kazimierza i Janiny z domu Jundziłł. Brat Janiny (ur. 1939). Po nauce w latach 1936–1942 w szkole podstawowej w Wilnie był uczniem w zakładzie fryzjerskim. W 1945 z rodziną osiadł w Łodzi, od 1946 w Olsztynie, gdzie początkowo pracował jako kancelista w Wydziale Ogólnym Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego i uczył się w gimnazjum dla dorosłych (ukończył cztery klasy). Od maja do października 1949 pracował jako referent w Mazurskim Zjednoczeniu Przemysłu Drzewnego. Od 1947 członek PPR, od 1949 PZPR. Skierowany na studia pedagogiczne do Torunia, po ukończeniu w tym mieście gimnazjum dla dorosłych, skierowany został i od 1950 do 1954 studiował w Państwowym Instytucie Pedagogicznym w Leningradzie (ob. St. Petersburg).
Po powrocie do kraju z nakazu pracy podjął zatrudnienie jako asystent kontraktowy w Katedrze Pedagogiki gdańskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej. W 1955–1957 był nauczycielem języka rosyjskiego w Szkole Rybołówstwa Morskiego w Gdyni. Od 1957 ponownie na gdańskiej WSP, początkowo starszy asystent, od 1963 doktor na podstawie rozprawy Rola młodzieżowych domów kultury w systemie wychowania socjalistycznego. Pracował na stanowisku adiunkta, od 1968 docenta. W 1968 powołany został przez Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego na organizatora Wyższego Studium Nauczycielskiego przy WSP. Po powstaniu w 1970 Uniwersytetu Gdańskiego mianowany został przez ministra początkowo prorektorem tego Studium, a po jego rozwiązaniu w 1973-1975 prorektorem UG do spraw ogólnych.
W latach 1976-1981 na polecenie Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego został rektorem WSWF. Za jego kadencji powstał akademicki ośrodek żeglarski w Górkach Zachodnich (dziś Narodowe Centrum Żeglarstwa), ustanowiono honorowy medal im. Leonida Teligi. W 1981 na własną prośbę powrócił na stanowisko docenta w Instytucie Pedagogiki UG. Po dłuższej chorobie, od 19 II 1982 na emeryturze. Zajmował się pedagogika opiekuńczą i wychowaniem seksualnym młodzieży.
Był przewodniczącym Komisji Nauki i Oświaty Wojewódzkiej Rady Narodowej oraz przewodniczącym Komisji Inwestycyjnej Kolegium Rektorów Wybrzeża. Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1970), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1981), Medalem 30-lecia PRL (1974), odznaką Tysiąclecia państwa polskiego (1966), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1969).
Żonaty był z Genowefą z domu Koncewicz (24 XII 1930 Nouzonville, Francja – 25 IV 1999 Gdańsk) (po raz drugi zamężną za Stanisława Mikosa), absolwentką studiów historycznych w Instytucie Hercena w Leningradzie (St. Petersburg), doc. dr w Instytucie Historii UG, miał córkę Iwonę (30 V 1955 – 13 III 1976), studentkę Instytutu Psychologii UG. Pochowany na cmentarzu Łostowickim.
