LEGUT LUCYNA, aktorka, pisarka, malarka
| < Poprzednie | Następne > |
LUCYNA LEGUT (27 III 1926 Sucha Beskidzka – 4 III 2011 Gdańsk), aktorka, pisarka, malarka. W latach 1945–1947 studiowała malarstwo na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W Krakowie ukończyła w 1950 roku Państwową Wyższą Szkołę Aktorską (obecnie Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna). W okresie 1950–1951 aktorka krakowskiego Teatru Młodego Widza, w 1951–1956 Teatru Ziemi Pomorskiej w Toruniu.
Od 1956 związana z Trójmiastem. Na scenie Teatru Wybrzeże wykreowała około 80 ról. Występowała w adaptacjach greckich klasyków, rolach szekspirowskich, romantycznych i współczesnych. U Zygmunta Hübnera zagrała Księżniczkę Irinę w zdjętej przez cenzurę adaptacji Szewców Stanisława Witkacego (1957). Wystąpiła w Królu Gastona Caillaveta, Roberta Flersa i Emmanuela Arène’a w reżyserii Zbigniewa Cybulskiego i Bogumiła Kobieli (premiera 15 VIII 1959). Za jedną z jej najwybitniejszych kreacji uważa się rolę Marty w adaptacji Kto się boi Virginii Woolf Edwarda Albeego (premiera 14 II 1965) w reżyserii Jerzego Golińskiego.
Autorka kostiumów do adaptacji własnej sztuki Złodziej serc, wystawionej premierowo 5 I 1961 na Scenie Kameralnej w Sopocie, współreżyserka tej sztuki w adaptacji z 21 II 1988. Wspólnie z Janem Sieradzińskim wyreżyserowała swoje sztuki Planeta bajka (19 II 1984) i Jacek Rozróba (1 VI 1991). W Teatrze Wybrzeże pracowała do roku 1991.
Była autorką 22 książek dla dzieci i dorosłych, kilkunastu utworów scenicznych, kilkudziesięciu słuchowisk radiowych i scenariuszy. Debiutowała książką Świerszcze mają sklep z instrumentami (1960). Pierwszą książką skierowaną do dorosłych było opowiadanie Życie artystki Kingi Kidney (1966). Jej powieść Piotrek zgubił dziadka oko, a Jasiek chce dożyć spokojnej starości (1976) w 2001 w plebiscycie „Przekroju” i radiowego Programu III została uznana „drugą najśmieszniejszą książką świata”.
Prezentowała swoje obrazy – począwszy od lat 60. XX wieku, miała ponad 20 wystaw indywidualnych. Pisała monologi, między innymi dla Hanki Bielickiej i „Podwieczorku przy mikrofonie”, publikowała artykuły w prasie, między innymi w „Dzienniku Bałtyckim” i „Głosie Wybrzeża”. W roku 2000 została wybrana Radiową Osobowością Roku Radia Gdańsk.
W 1968 roku otrzymała odznakę honorową „Za Zasługi dla Gdańska”, w 1975 odznakę „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, w 2000 Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. W latach 2000, 2005 i 2009 została uhonorowana Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury. Benefis artystki z okazji 50-lecia pracy odbył się w Ratuszu Starego Miasta 13 V 2000.
W 2021, w dziesięć lat po śmierci, wydano jej książkę Ptak Srebrnopióry zawierający listy do i od reżysera Wojciecha Jerzego Hasa i opis ich związku w latach 50. XX wieku (mieszkali wówczas w Sopocie przy ul. Czyżewskiego 7).
