IWASZKIEWICZ JAROSŁAW, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
JAROSŁAW IWASZKIEWICZ (3 V 1906 Sieniawka, obecnie Białoruś – 25 VII 1985 Gdańsk), lekarz laryngolog, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn Aleksandra i Apolonii z domu Wołożyńskiej, ojca utracił gdy miał pięć lat, matkę dwa lata później. W 1920 był ochotnikiem w wojnie polsko-rosyjskiej. W 1924 ukończył Gimnazjum Klasyczne w Nieświeżu, w latach 1924–1931 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego (UP), od 1931 doktor wszechnauk lekarskich. Jeszcze jako student podjął pracę w Klinice Otolaryngologicznej UP jako młodszy asystent, od 1 VII 1931 starszy asystent, od 1 I 1934 pierwszy asystent. W latach 1934-1938 przebywał na stażach w klinikach otolaryngologicznych w Wiedniu, Sztokholmie i Uppsali.
Zmobilizowany 3 IX 1939, przydzielony został do 110 Szpitala Wojennego, z którym 18 września przekroczył granice rumuńską. Do 19 II 1940 przebywał w obozie w Turgu Jiu, następnie przez Jugosławię i Grecję przedostał się do Francji. Skierowany został do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Combourgu, po jej ukończeniu przebywał na froncie z grupą sanitarną 10 Brygady Kawalerii gen. Maczka. Po upadku Francji ewakuowany został do Wielkiej Brytanii, w styczniu 1941 w drodze konkursu wybrany został wykładowcą otolaryngologii na Polskim Wydziale Lekarskim przy Uniwersytecie Edynburskim, pracował na tym stanowisku do 1947. Jednocześnie od 15 I 1941 do 1 XII 1942 pracował w Royal Infirmary w Edynburgu, od grudnia 1942 do marca 1946 był kierownikiem Oddziału Otolaryngologii Szpitala im. Ignacego Paderewskiego w Edynburgu. Był wiceprezesem (przez dwie kadencje) i od 1945 do 1947 prezesem Towarzystwa Naukowego Lekarzy Polskich Sił Zbrojnych, od maja 1942 Rady Zdrowia przy Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej rządu polskiego, od stycznia 1943 członkiem Rady Naukowej Lotniczo-Lekarskiej.
Po powrocie do Polski od grudnia 1947 do emerytury w 1976 pracował w gdańskiej Akademii Lekarskiej (od 1950 AMG), od 1 III 1948 był kierownikiem Kliniki Otolaryngologicznej. Od 1948 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1963 profesor zwyczajny. Od stycznia 1949 do lipca 1953 był prodziekanem Wydziału Lekarskiego, w latach 1948-1950 Kuratorem Bratniej Pomocy Studentów. Od kwietnia 1955 do maja 1958 był specjalistą z zakresu otolaryngologii na województwa gdańskie, olsztyńskie i koszalińskie, od maja 1958 do 1975 na województwo gdańskie. Od 1975 doktor honoris causa AMG.
Zajmował się zagadnieniami zapaleń ucha środkowego i jego powikłań wewnątrzczaszkowych; oparzeń przełyku i ich bliznowatych zwężeń oraz zagadnieniami onkologii rynolaryngologicznej, głównie rakiem krtani, jego przerzutami do węzłów chłonnych, nowotworami części nosowej gardła, guzów nosa i jego zatok. Jako pierwszy w Polsce podjął zagadnienia alergii górnych dróg oddechowych. Między innymi autor podręczników Zarys otiatrii (1953) i Zarys laryngologii (1954) oraz kilkakrotnie wznawianego Zarysu otolaryngologii.
Odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości, Medalem 40-lecia PRL, Medalem Zasłużony Akademii Medycznej w Gdańsku, Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku, odznakami „Za Zasługi dla Gdańska”, „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, „Za Wzorową Prace w Służbie Zdrowia”, otrzymał tytuły Zasłużony Lekarz PRL, Zasłużony Nauczyciel PRL.
Żonaty był z Danutą (28 IV 1913 - 7 VIII 2000 Gdańsk), ojciec Barbary Iwaszkiewicz-Bilikiewicz (5 II 1935 Poznań – 26 IV 2011 Słowacja), profesor okulistyki AMG (zob. Adam Bilikiewicz). Pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 5 (Łostowickim).
