PESCHWITZ GOTTFRIED von, rajca, poeta
| < Poprzednie | Następne > |
GOTTFRIED von PESCHWITZ (6 II 1631 Gdańsk – 10 X 1696 Gdańsk), rajca, poeta. Syn Heinricha i jego od 1628 roku drugiej żony Florentyny (5 IV 1612 – 1631), córki burmistrza Adriana von der Linde. Początkowo uczył się w Gimnazjum Akademickim. W 1650 roku rozpoczął studia prawnicze we Franeker, następnie podróżował po Europie, między innymi po Francji i Włoszech.
W Gdańsku od roku 1658, w 1660 sekretarz Rady Miejskiej, od 1681 ławnik Głównego Miasta, od 1689 rajca, w 1692 sędzia. Oprócz działalności politycznej zajmował się twórczością literacką. Tworzył utwory okolicznościowe, między innymi sonety, panegiryki itp. w kilku językach: łacińskim, włoskim, niemieckim i francuskim. Zamawiającymi były głównie osoby z kręgu gdańskiego patrycjatu, choć wiele razy w utworach występują postaci z grona dworu królewskiego. W roku 1663 wydał podręcznik poetyki. Specjalizował się też w emblematach, tworząc rysunki wraz z tekstami. Jego emblematy stanowiły ozdobę koronacji króla polskiego Michała Korybuta Wiśniowieckiego w roku 1669, a rok później królewskiego ślubu. Zaprojektował również ten rodzaj dekoracji na jego katafalk. W 1677 roku wykonał malowidła emblematyczne, które stanowiły część bramy triumfalnej wzniesionej na cześć wjazdu do Gdańska króla polskiego Jana III Sobieskiego.
Żonaty był od 4 II 1674 z Anne Marie, córką Thomasa Wolfferama. Ojciec zmarłych w niemowlęctwie i dzieciństwie rocznego Maurycego Gottfrieda (zm. 1679) i czteroletniego Johanna Gottfrieda (zm. zm. 1689), a także córki Rosamundy Marii (1675– 1714), Blandiny Eleonory (1676–1737) i syna Adriana Ernsta (2 XI 1680 Gdańsk – 21 X 1725), kawaler, od 1719 ławnika Starego Miasta.
Pochowany w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.
