PAZDRO OLGA, docent Politechniki Gdańskiej, radna
| < Poprzednie | Następne > |
OLGA PAZDRO (8 VI 1905 Jasło – 16 VI 1984 Warszawa), naukowiec, specjalistka w dziedzinie geologii i mikropaleontologii. Córka doktora praw, adwokata Feliksa Warchałowskiego (11 X 1875 – 2 X 1950 Jasło) i Julii z domu Stylińskiej (1870–1926). W 1924 roku zdała maturę w Prywatnym Gimnazjum Żeńskim im. Błogosławionej Jolanty w Jaśle. Studia wyższe na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie ukończyła w 1929 roku jako doktor filozofii w zakresie geologii i paleontologii. W latach 1929–1932 pracowała na Politechnice Lwowskiej w charakterze wolontariuszki, następnie, po wyjściu za mąż za Zdzisława Pazdrę, nie udzielała się zawodowo (1932–1945). W latach 1937–1939 mieszkała w Katowicach, 1939–1945 we Lwowie, Jaśle, Krakowie i Zakopanem. Od 1945 do 1946 pracowała na Wydziale Leśnym Uniwersytetu Jagiellońskiego i w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.
Od 1946 roku przebywała w Gdańsku. W latach 1946–1955 pracowała na Politechnice Gdańskiej (PG). Od 1954 była zastępcą profesora, od 1955 docentem. W 1955 roku zorganizowała Studium Zaoczne Budownictwa Wodnego PG (w zakresie budownictwa wodnego, śródlądowego i morskiego). W latach 1949–1951 była zatrudniona także w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Gdańsku, 1951–1952 w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku. Między 1954 a 1956 rokiem zasiadała w Miejskiej Radzie Narodowej w Gdańsku.
W 1956 roku przeniosła się do Warszawy. Tam pracowała w Zakładzie (od 1979 Instytucie) Nauk Geologicznych Polskiej Akademii Nauk (PAN), najpierw jako docent, następnie profesor (od 1966 była profesorem nadzwyczajnym); w latach 1963–1975 pełniła funkcję kierownika tamtejszej Pracowni Mikropaleontologicznej. Od 1975 na emeryturze, pozostała aktywna zawodowo do 1984 roku.
Autorka kilkudziesięciu publikacji na temat mikropaleontologii, geologii, hydrogeologii, między innymi Epistominidae (Foraminifera) środkowej jury Polski (w serii „Studia Geologica Polonica”, 1969). Już w latach pięćdziesiątych XX wieku zastosowała nowatorskie metody matematyczne do badań mikropaleontologicznych w Polsce. Współpracowała z mikropaleontologami i geologami ze służb geologicznych przedsiębiorstw naftowych w kraju i za granicą. Wraz z mężem współtworzyła gdańskie środowisko naukowe nauk o ziemi.
Była członkiem Rady Naukowej Zakładu (Instytutu) Nauk Geologicznych PAN, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Geologicznego, Polskiego Towarzystwa Geograficznego, Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Mikołaja Kopernika, Polskiego Towarzystwa Hydrologiczno-Meteorologicznego. Została odznaczona między innymi Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955).
Miała syna Przemysława (ur. 1932 Lwów). Pochowana na Cmentarzu Komunalnym Północnym (Wólka Węglowa) w Warszawie.
