FENIKOWSKI FRANCISZEK, prozaik, poeta
| < Poprzednie | Następne > |
FRANCISZEK FENIKOWSKI (15 V 1922 Poznań – 15 XII 1982 Warszawa), prozaik, poeta, tłumacz, dramaturg, scenarzysta radiowy i telewizyjny. Syn nauczycieli Mariana (1896 – 3 I 1972 Gdynia), dr filologii klasycznej i Zofii z domu Buczyńskiej, promo voto Małkowskiej (1 IV 1901 Berlin – 13 III 1945 Kościan). Do 1939 roku, kiedy zdał do II klasy gimnazjum, kształcił się w Poznaniu. Podczas II wojny światowej pracował jako kreślarz, mierniczy, robotnik, pracownik biurowy (rodzice uwięzieni przez Gestapo).
W roku 1945 zdał maturę; debiutował wierszami w „Życiu Literackim”; podjął studia polonistyczne na uniwersytecie w Poznaniu. W 1946 roku wydał (z Leszkiem Golińskim) pierwszy tom wierszy. Magisterium uzyskał w 1948. Po studiach zamieszkał w Gdyni-Orłowie. Od 1948 roku kierował działem literackim „Dziennika Bałtyckiego” oraz redagował dodatek tygodniowy „Rejsy”. W 1950 był członkiem Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju w Gdańsku, w latach 1952–1953 przewodniczącym Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju w Gdyni. Od roku 1954 radny i członek komisji kultury Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Gdańsku. Członek Komitetu Wojewódzkiego Frontu Narodowego (później: Front Jedności Narodu). Prezes Oddziału Gdańskiego Związku Literatów Polskich w okresach 1953–1954 i 1956–1957, wcześniej (od 1949) skarbnik. W 1960 delegat gdańskiego środowiska na XI Walny Zjazd Związku Literatów Polskich. Od 1955 roku na rencie inwalidzkiej (choroba serca). W 1966 roku delegat województwa gdańskiego na Kongres Kultury Polskiej. W latach 1966–1970 członek Rady Kultury przy ministrze kultury i sztuki. W okresie 1968–1981 pisał felietony historyczne „Pigułki ze starej apteki” w „Głosie Wybrzeża”. W 1971 roku w dowód zasług dla kultury otrzymał od władz Gdańska mieszkanie-pracownię na Przymorzu.
Od 1974 członek Stowarzyszenia Marynistów. W roku 1976 przeniósł się do żony do Warszawy (w 1979 zwrócił mieszkanie władzom Gdańska). W ostatnich latach życia poważnie chorował. Autor licznych dramatów lalkowych dla dzieci (wystawianych między innymi w Teatrze Miniatura), scenariuszy dla Radia Gdańsk i TVP Gdańsk, szkiców literackich i historycznych oraz recenzji teatralnych w czasopismach całej Polski. Jego dorobek artystyczny jest niemal całkowicie związany z morzem, Gdańskiem i Kaszubami. W 1953 wygrał konkurs Wojewódzkiej Rady Narodowej na sztukę o charakterze marynistycznym (Ziemia jest okrągła). W 1955 napisał słowa (do muzyki A. Wiktorskiego) Piosenki o ulicy Ogarnej.
W 1950 otrzymał nagrodę literacką miasta Gdyni, w 1953 nagrodę literacką przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, w 1971 nagrodę przewodniczącego Prezydium WRN w dziedzinie upowszechniania kultury, w 1977 prezydenta miasta Gdyni w dziedzinie kultury. W 1964 roku wyróżniony nagrodą literacką im. Mariusza Zaruskiego. Odznaczony był między innymi Krzyżem Oficerskim OOP (1963), Medalem Stolema (1971). W 1949 roku zawarł związek małżeński z Teresą Zagórowską, dziennikarką „Dziennika Bałtyckiego”, od 1976 żonaty z Ireną Hozakowską Orzechowską.
