HAUPT ADAM, rektor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| < Poprzednie | Następne > |
ADAM HAUPT (12 X 1920 Kraków – 19 II 2006 Sopot), architekt, pedagog. Od 1938 do 1943 roku studiował architekturę na wydziałach architektury Politechniki Lwowskiej. Po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną w 1944 roku przeniósł się na Politechnikę Krakowską, gdzie w trakcie kończenia studiów został asystentem w Katedrze Architektury Monumentalnej. Rozpoczął także studia na Wydziale Malarstwa krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (ASP). Dyplom Politechniki Krakowskiej otrzymał w 1946 roku.
W Gdańsku od 1947, podjął pracę jako starszy asystent w Pracowni Kompozycji Brył i Płaszczyzn na Wydziale Malarstwa i Architektury Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (PWSSP). Od 1949 roku prowadził projektowanie form architektury okolicznościowej na Wydziale Architektury Wnętrz, potem pracownię projektowania rzeźbiarsko-architektonicznego. Od 1950 do 1951 roku adiunkt, w okresie 1951–1955 zastępca profesora, 1956–1966 docent. W latach 1954–1956, 1961–1962 i 1969–1971 był dziekanem Wydziału Architektury Wnętrz, od 1971 kierownikiem Katedry Projektowania Architektury Okrętów i Form Przemysłowych, prowadził również jedną z pracowni na Wydziale Projektowania Plastycznego, w latach 1979–1992 kierownik Katedry Podstaw i Metodyki Projektowania Wzornictwa Przemysłowego (i pracowni) na Wydziale Architektury Wnętrz i Wzornictwa Przemysłowego. Od 1976 do 1979 był profesorem wzornictwa przemysłowego ASP w Bagdadzie. Kilkakrotnie pełnił funkcję prorektora (1952–1954, 1981–1984 i 1984–1987), a od 1962 do 1965 roku był rektorem PWSSP.
W 1952 roku z zespołem uczestniczył w konkursie na projekt stacji metra na pl. Teatralnym w Warszawie (III nagroda). Wspólnie z Adamem Matoniem był twórcą wielkich portretów Karola Marksa, Fryderyka Engelsa, Włodzimierza Lenina, Józefa Stalina i Bolesława Bieruta, od 1952 roku przez wiele lat zdobiących plac przed dworcem Gdańsk Główny podczas pochodów pierwszomajowych (po 1956 bez dwóch ostatnich). Autor między innymi pomnika Stanisława Staszica w Pile (1964), z realistyczną całopostaciową sylwetą ustawioną na wysokim obelisku. Współautor otwartego w 1964 roku Mauzoleum Ofiar Zagłady w Treblince (z Franciszkiem Duszeńką i Franciszkiem Strynkiewiczem), zaprojektowanego jako rozległe założenie przestrzenne, w którym – unikając dosłowności – odwołano się do wyciszonej i tym bardziej dramatycznej symboliki (rampy kolejowej, drogi, architektonicznego pomnika ze szczeliną, paleniska wypełnionego bazaltem i tysięcy rozłupanych kamieni). Następną realizacją rzeźbiarsko-przestrzenną był odsłonięty w październiku 1966 roku pomnik Obrońców Wybrzeża na Westerplatte (z Franciszkiem Duszeńką i Henrykiem Kitowskim). Realizacją wspólną (z architektem Wiesławem Gruszkowskim) był także Wojskowy Cmentarz Francuski na Suchaninie.
Od 1945 roku członek Związku Polskich Artystów Plastyków (ZPAP), w latach 1951–1953 prezes Okręgu Gdańskiego ZPAP, 1961–1965 członek jego Rady Artystycznej. Od 1947 członek Stowarzyszenia Architektów Polskich. W latach 1966–1973 radny Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, przewodniczący Komisji Kultury. Członek założyciel Towarzystwa Przyjaciół Sopotu, od 1990 do 1994 roku jego prezes.
Laureat wielu nagród, w tym państwowych, za pomniki w Treblince i na Westerplatte oraz za pracę pedagogiczną. Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1953), odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1960). Za udział w realizacji pomnika na Westerplatte w 1966 roku otrzymał nagrodę I stopnia Ministra Obrony Narodowej, w 1987 laureat Nagrody Miasta Gdańska w dziedzinie kultury.
Był żonaty ze Sławą z domu Skłodowską. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie.
