PNIEWSKI WŁADYSŁAW, nauczyciel w Gimnazjum Polskim
| < Poprzednie | Następne > |
WŁADYSŁAW PNIEWSKI (3 II 1893 Gostyń województwo poznańskie – 22 III 1940 Stutthof, rozstrzelany), nauczyciel. W latach 1913–1914 studiował filozofię i teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim, 1918–1920 filozofię i polonistykę w uniwersytecie we Wrocławiu i Poznaniu, od 26 X 1925 roku doktor (tytuł uzyskał na Uniwersytecie Poznańskim). W okresie 1924–1939 nauczał języka polskiego w Gimnazjum Polskim, w którym założył Koło Miłośników Języka Ojczystego i zorganizował bibliotekę (przekształconą z czasem w publiczną).
W latach 1927–1936 wiceprezes Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki (od 1937 członek honorowy), członek komitetu redakcyjnego „Rocznika Gdańskiego” i „Straży Gdańskiej” (organu Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku). Pisał o miejscu Gdańska i Pomorza w polskiej literaturze. Znawca problematyki kaszubskiej, w latach 1931–1934 redaktor „Gryfa”, między innymi autor Przeglądu literatury kaszubskiej (Gdańsk 1926). Redaktor tomu Krzysztof Celestyn Mrongowiusz 1764–1855. Księga pamiątkowa (1933), autor monografii, między innymi Akademja Poznańska. Szkic historyczny (Poznań 1919), Łużyce. Przeszłość i teraźniejszość (Poznań 1924), Gdańsk w polskiej literaturze pięknej (Gdańsk 1931), Antoni Abraham (1869–1923) wielki patrjota ludu kaszubskiego (Warszawa 1936), Język polski w dawnych szkołach gdańskich (1938), redaktor i wydawca Morze polskie i Pomorze w pieśni (Gdańsk 1931).
Po przyjeździe do Gdańska mieszkał w baraku przy Gimnazjum Polskim, następnie przy Hundegasse (ul. Ogarna), w Oliwie i we Wrzeszczu, przy Hauptstrasse (al. Grunwaldzka). Żonaty był z Heleną (rozwiódł się), miał syna Włodzisława (30 VIII 1926 Gdańsk – 2 VIII 1932 Gdańsk) i córki Julię (1924 – 2005) zamężną Andrulewicz i Eugenię (ur. 1929) zamężną Kosińską.
W sierpniu 1939 roku mimo namów nie opuścił Gdańska. Osadzony w obozie Stutthof, rozstrzelany. Jego imieniem nazwano II Liceum Ogólnokształcące i ulicę w Gdańsku-Wrzeszczu (do 1945: Neue Sorge).
