KOBYLIŃSKI LECH KONRAD, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
LECH KONRAD KOBYLIŃSKI (ur. 1 V 1923 Wilno), naukowiec, współtwórca polskiego okrętownictwa, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Absolwent gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie, podczas II wojny światowej pod pseudonimem „Konrad” organizator i dowódca wchodzącego w skład Gwardii Ludowej, a następnie Armii Ludowej, batalionu szturmowego im. Czwartaków. Główny uczestnik (drugiego) zamachu (11 VII 1943) na Café Club w Warszawie, porucznik. Uczestnik powstania warszawskiego, awansowany do stopnia kapitana, następnie służył w Wojsku Polskim.
Absolwent Wydziału Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej (PG). Od 1961 roku doktor (w zakresie budowy i eksploatacji maszyn), 1963 doktor habilitowany, 1969 profesor tytularny, 1976 członek korespondent Polskiej Akademii Nauk (PAN). Od roku 1961 początkowo pełniący obowiązki kierownika Katedry Hydromechaniki Okrętu, następnie do emerytury w 1993 kierownik. W latach 1963–1975 i 1983–1990 dyrektor Instytutu Okrętowego PG, w 1976–1983 jako członek sekretariatu Międzynarodowej Organizacji Morskiej przebywał w Londynie.
Specjalista w zakresie hydromechaniki okrętu i bezpieczeństwa ruchu morskiego. Twórca Ośrodka Badań Modelowych na Jeziorze Jeziorak w Iławie, w którym testowano zachowanie się modeli statków w warunkach rzeczywistego falowania (przebadano około 200 modeli statków). Konstruktor wodolotów i poduszkowców (zob. Stocznia Wisła), inicjator szkolenia kapitanów statków na modelach załogowych w zakresie manewrowania (w powstałym w okresie 1985–1989 ośrodku szkoleniowo-badawczym na Jeziorze Slim koło Iławy, obecna Fundacja Bezpieczeństwa Żeglugi i Ochrony Środowiska). Autor między innymi: Śruby okrętowe (1955), Teoria oporu i badania modelowe (1961), Słownik budowy okrętów: teoria okrętu (współautor, 1972, także w wersji angielskiej i rosyjskiej), Freeboard Calculation – Traditional and Future Approach. Marine Technology and Transportation (1995), Safety and Stability of Ships (z S. Kastnerem, 2003).
W latach 1960–2008 przewodniczący Rady Technicznej Polskiego Rejestru Statków, 1985–2007 przewodniczący Rady Naukowej Centrum Techniki Morskiej, od 1990 przewodniczący Rady Fundacji Bezpieczeństwa Żeglugi i Ochrony Środowiska. Od 1985 roku przewodniczący Komisji Morskiej przy Oddziale PAN w Gdańsku, 1986–1990 sekretarz naukowy tego Oddziału, 1972–1976 redaktor naczelny czasopisma „Budownictwo Okrętowe”, 1991–2008 „Marine Technology”, 1976–1997 członek International Maritime Organisation IMO, 1986–1990 członek założyciel International Stability Forum; członek honorowy Royal Institution of Naval Architects (Londyn).
W 1989 roku doktor honoris causa Uniwersytetu Morskiego w Leningradzie (Sankt Petersburg), w 1990 Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni, w 2004 PG. W 1957–1987 członek PZPR, w 1958 wchodził w skład Miejskiego Komitetu Obchodów 40-lecia Komunistycznej Partii Polski, w 1964 był delegatem gdańskim na IV Zjazd PZPR, w 1986–1989 członek Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa Wojciechu Jaruzelskim. W roku 1994 był członkiem honorowym Komitetu Obchodów 50. Rocznicy Powstania Warszawskiego. Odznaczony między innymi Krzyżem Walecznych, w 1946 Orderem Virtuti Militari IV klasy, w 1969 Orderem Budowniczego Polski Ludowej, w 1981 Warszawskim Krzyżem Powstańczym i w 2003 Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
