TAYLOR KAROL (I), profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
KAROL TAYLOR (1 XI 1878 Kielce – 17 VI 1968 Gdańsk), konstruktor silników spalinowych, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). W 1897 ukończył gimnazjum humanistycznego w Kielcach, w 1904 absolwent Wydziału Budowy Maszyn politechniki w Darmstadzie. Do 1906 pracował we francuskiej wytwórni silników spalinowych Compagnie Duplex pod Maubeuge. Po powrocie do Polski był kierownikiem fabryki silników R. Machczyńskiego w Warszawie, w 1908 konstruktorem w fabryce sody Lubimow, Solvay w Pierejezdnoj w Zagłębiu Donieckim, do 1 VIII 1909 inżynierem montażu silników spalinowych w fabryce Bracia Koerting w Moskwie, następnie był kierownikiem działu silników spalinowych w fabryce Ortbwein i Karasiński.
Od 1915 do 1917 kierownik biura konstrukcyjnego w fabryce Ursus w Warszawie, wykładał w Wyższej Szkole Technicznej im. Wawelberga i Rotwanda oraz w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Jednocześnie od 1915 starszy asystent na Politechnice Warszawskiej (PW), od 1916 docent na Wydziale Inżynierii i Chemii, od 1 X 1918 profesor nadzwyczajny Katedry Silników Spalinowych. Od 1 V 1921 do 31 VIII 1923 był dziekanem Wydziału Mechanicznego PW, od 1923 profesor zwyczajny. Od 1930 był kierownikiem laboratorium silników lotniczych Instytutu Badań Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych. Był współzałożycielem „Polskiej Fabryki Samochodów" w Warszawie, członkiem zarządu Federation Internationale des Ingenieurs-Conseillers (FIDIC) w Paryżu, przewodniczącym Koła Mechaników Stowarzyszenia Techników Polskich w Warszawie, przewodniczącym Komisji Normalizacyjnej PKN Silników Spalinowych i Pożarnictwa. Od 1926 był sekretarzem generalnym Stałej Delegacji Zrzeszeń i Związków Profesorów i Docentów Szkół Akademickich w Polsce.
Podczas okupacji, w latach 1941–1944 był wykładowcą w Wyższej Szkole Politechnicznej, w Państwowej Szkole Mechaniczno-Technicznej i Państwowej Szkole Mechanicznej w Warszawie, zaangażowany w tajne nauczanie. Po powstaniu warszawskim zamieszkał w okolicach Miechowa. Od maju 1945 pracował w Katedrze Silników Spalinowych Politechniki Śląskiej, na semestr letni oddelegowany został do Lublina na Politechnikę Warszawską.
W Gdańsku od sierpnia 1945, jako profesor zwyczajny w latach 1945–1959 kierownik Katedry Silników Spalinowych Wydziału Mechanicznego PG, w latach 1945–1948 pierwszy dziekan Wydziału Mechanicznego, 1948–1951 prodziekan. Wykładał też w w Szkole Inżynierskiej i w Państwowym Liceum Budowy Okrętów, prowadził także zajęcia w Szkole Inżynierskiej w Szczecinie. W 1953 otrzymał stopień doktora nauk technicznych.
Pod jego kierunkiem opracowano na PG pierwsze polskie silniki wysokoprężne dla rybołówstwa. Ściśle współpracował z przemysłem okrętowym. Od 30 IX 1962 na emeryturze.
Członek Polskiej Akademii Nauk, odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (w 1938 i 1948) oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1958). Żonaty był z Marią z Więckowskich (26 IX 1882 – 26 VIII 1963 Gdańsk). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
