BOGUSŁAWSKI TOMASZ, rektor Akademii Sztuk Pięknych
| < Poprzednie | Następne > |
TOMASZ BOGUSŁAWSKI (ur. 12 II 1958 Gdańsk), grafik, pedagog. Studiował w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ( Akademia Sztuk Pięknych (ASP)) w pracowni Marka Fredenreicha, dyplom w dziedzinie grafiki uzyskał w roku 1982 w pracowni Witolda Janowskiego. W 1985/1986 prowadził pracownię projektowania graficznego na Wydziale Malarstwa i Grafiki, w latach 1987–2003 pracownię podstaw projektowania graficznego, 1989–1991 równolegle pracownie projektowania literniczego i typografii. Od roku 2004 prowadzi pracownię podstaw grafiki projektowej i struktur wizualnych, początkowo w Katedrze Projektowania Graficznego na Wydziale Malarstwa i Grafiki, od 2007 w Katedrze Grafiki Projektowej na Wydziale Grafiki. W latach 1990–1993 prodziekan, 1999–2002 dziekan Wydziału Malarstwa, 2002–2008 rektor ASP. Autor projektów plakatów, zwłaszcza wystaw i spektakli teatralnych, okładek książek, edycji filatelistycznych (np. serie na igrzyska w Atlancie 1996, millenium Gdańska 1997, 20-lecie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”), graficznych znaków identyfikacyjnych oraz zespołów prac graficznych (np. logo, plakaty i projekty typograficzne dla Teatru Miejskiego w Gdyni, do serii dzieł Hemingwaya wydawnictwa Muza SA i innych). W plakatach i okładkach książek wykorzystuje fotograficzne obrazy przedmiotów, często – w nawiązaniu do repertuaru dada, popartu i nowego realizmu – rekwizytów pospolitych, codziennego użytku: kuchennych (Ubu król, Odejście głodomora), biurowych (Proces, 1993; plakat wystawy autorskiej; Obciach; Akt personalny – okładka książki), gospodarczych (Szewcy, Bracia K., Noc Walpurgii) czy rozrywkowych (Mąż i żona, 2003). Oszczędność i uporządkowanie nierzadko osiowych i symetrycznych układów podkreślają surrealistyczną paradoksalność związków przedmiotów oraz połączeń z elementami plastycznymi – barwną plamą, światłocieniem, subtelną, wyrafinowaną linią (Nie igra się z miłością, 2004) lub prymitywizującą kreską (Wariat i zakonnica, 2003). Liternictwo informacyjnego napisu i nierzadko odautorskiego komentarza pełni funkcję zarazem semantyczną i ikoniczną. Ekspresję i metaforyczny sens ewokuje kulturowe, znaczeniowe nacechowanie takich materii jak skóra, mięso, papier, drewno, tkaniny, kamień, gatunki roślin (laur, róża), owoce itp. Przeniesienie symboliki na wykonane z nich formy lub dekonstrukcje odwraca i problematyzuje archetypy i mitologie. Znaki graficzne cechuje konstruktywistyczna ekonomia, geometryzacja i symetria, a warstwa skojarzeniowa nadaje im walor ideogramów.
