LEHNERT JOHANN, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN LEHNERT (Lehnhart, Leonhard; 1713 Gdańsk – 2 VI 1792 Gdańsk), złotnik. Od 1745 roku był czeladnikiem w warsztacie Johanna Schwarza. Pracę mistrzowską wykonał u Beniamina Berendta I w 1747 roku. Funkcję kompana gdańskiego cechu złotników pełnił w latach 1770, 1774, starszego cechu – 1771, 1775, 1779. Pracę mistrzowską w jego warsztacie wykonał Christian Tobias von Hausen. W 1757 roku zapisał na naukę syna Johanna Beniamina.
Używał znaku warsztatowego z monogramem IL w polu prostokątnym, znanym co najmniej w czterech wariantach. Jako probierz cechowy używał znaku z inicjałem L pisanym kursywą w polu o obrysie litery. W tym samym czasie działało w Gdańsku kilku złotników o inicjałach IL, dlatego powiązanie z Lehnertem konkretnych znaków (a tym samym wyrobów) jest utrudnione. Znakami tymi opatrzone są przede wszystkim argenteria sakralne: kielichy (Ostrowite, Pelplin, Piaseczno, Puck, Silno, Szynwałd), monstrancje ( kościół św. Walentego w Gdańsku, Puck, Wejherowo), krzyż (Szynwałd), lampa wieczna (dawniej Heiligenthal (Świątki)), aplikacje na obrazy (Siecień), plakiety wotywne (Dźwierzno), oraz nieliczne srebra świeckie: cukiernica ( Muzeum Narodowe w Gdańsku), tacka (Zamek Królewski na Wawelu).
Zob. też złotnicy.
