ARENDT CHRISTIAN EPHRAIM, fortepianmistrz
| < Poprzednie | Następne > |
CHRISTIAN EPHRAIM ARENDT (Ahrendt; 1766 – 9 XI 1830 Gdańsk, zmarł na gruźlicę), organmistrz, fortepianmistrz. Notowany w Gdańsku od około 1798 roku, w 1804 przy Heilige-Geist-Gasse (ul. św. Ducha), od 1 maja przy Johannisgasse 1322 (ul. Świętojańska) w domu własnym (jego posesja wraz z zabudowaniami, oszacowana w 1821 roku na 1165 talarów, została sprzedana na licytacji 26 II 1822), następnie przy Wollwebergasse 1996 (ul. Tkacka), od około 1828 przy Kleine Krämergasse 802 (ul. Podkramarska). Uczeń gdańskiego organmistrza Friedricha Rudolpha Dalitza, którego kontrakt na naprawę organów Hildebrandta w kościele Zbawiciela w Gdańsku ukończył po śmierci mistrza (na licytacji pośmiertnej zakupił też jego dom i warsztat przy Johannisgasse 1322). Ojciec i nauczyciel Ottona Ephraima Arendta.
Do udokumentowanych wczesnych prac należy budowa nowych organów w 1798 roku w kościele w Stegnie i remont instrumentu w Steblewie. Zbudował też m.in. w 1805/1806 organy w świątyni menonitów na Zaroślaku (zniszczone w 1813) i następne, 31-głosowe w 1819 roku (naprawiał je w latach 1826–1827); 18-głosowe w kościele ewangelickim w Dierzgoniu w 1818 roku; w kościele św. Mikołaja (?) w Elblągu około 1820 roku. Przebudował i naprawiał m.in. organy w Steblewie w 1811 roku, w kościele św. Piotra i Pawła w Gdańsku w 1815, w kościele Najświętszej Marii Panny w Elblągu w 1816, w kościele św. Bartłomieja w Gdańsku w 1817, w nowym kościele św. Jerzego na Oruni w latach 1823–1824 (organy przeniesione z kościoła św. Jakuba), w kościele Zbawiciela w Gdańsku w latach 1826–1827, a także w kościele św. Ignacego w Starych Szkotach. Działał też w mieście i okolicy jako stroiciel. W 1822 roku był stroicielem organów kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Gdańsku. W 1805 roku oferował fortepian stołowy, w 1826 takiż sześciooktawowy za 89 talarów i trzy podobne w 1828 roku.
Ożeniony z Johanną Julianą Elisabeth z domu Langer (ok. 1774 – 10 VIII 1817), miał synów Ottona Ephraima, Alberta Juliusa (ur. 26 VII 1817, w 1837 czeladnik kupiecki), córki Johannę Juliannę Wiszniewski (1808 – 15 I 1881) oraz Mathildę Emilię Wiszniewski (19 IV 1811 – 22 XII 1873). Ożeniony ponownie 4 I 1820 z wdową Doroteą Burmeister z domu Götz (ur. ok. 1764). Jego pracownikami (i najprawdopodobniej uczniami), a później zięciami, byli m.in. bracia Jacob Bernhard i Friedrich Benjamin Wiszniewscy.
