WIŁKOMIRSKI KAZIMIERZ, wiolonczelista, pedagog, patron gdańskiej ulicy
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERZ WIŁKOMIRSKI (1 IX 1900 Moskwa – 7 III 1995 Warszawa), wiolonczelista, pedagog. Studiował w konserwatoriach w Moskwie i Warszawie, gdzie od 1927 roku był dyrygentem filharmonii, a od roku 1933 Teatru Wielkiego. W latach 1934–1939 dyrektor Polskiego Konserwatorium w II Wolnego Miasta Gdańska. Prezes i wiceprezes Polskiego Towarzystwa Muzycznego; animator polskiego życia muzycznego, organizował koncerty, odczyty, pomoc instruktażową dla amatorskich chórów, komponował (m.in. Pozdrowienie Gdańska i Kantata gdańska do słów Stanisławy Fleszarowej-Muskat). W latach 1952–1955 kierownik artystyczny, dyrygent Państwowej Opery i Filharmonii Bałtyckiej, solista; profesor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Sopocie ( Akademia Muzyczna); prowadził klasę wiolonczeli. Jego uczniami byli m.in. Henryk Jabłoński i Roman Suchecki. Po wyjeździe z Trójmiasta pracował we Wrocławiu i Warszawie. W 1953 otrzymał Nagrodę Artystyczną Gdańska Miejskiej Rady Narodowej. Jego imię nosi obecnie ulica w Matarni.
