MAJEWSKA ZOFIA, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
ZOFIA MAJEWSKA (13 I 1907 Warszawa – 19 XI 1997 Gdańsk), lekarz, pracownik naukowy. Urodziła się jako Aniela Gelbard w żydowskiej rodzinie o lekarskich tradycjach, ojciec Henryk był chirurgiem szczękowym, matka Helena z domu Lichtenfeld była dentystką. W 1915 roku wyjechała do Rosji razem ze szpitalem Czerwonego Krzyża, którego lekarzem naczelnym był jej ojciec. Po powrocie do Polski w 1918, ukończyła (1924) Szkołę Średnią Związku Zawodowego Nauczycieli w Warszawie. W 1930 roku absolwentka studiów medycznych na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (UW). Do 1932 pracowała jako wolontariuszka w warszawskim Szpitalu Ujazdowskim na oddziale wewnętrznym i neurologii. Od 1932 współpracowała w Klinice Neurologicznej UW z prof. Kazimierzem Orzechowskim specjalizując się w neurologii, od 1935 na etacie młodszego asystenta. Podczas II wojny światowej w roku 1942 asystentka dr. Jakuba Pensona, w 1943 pracowała w Szpitalu Zakaźnym w Czystem. Od 1943 ukrywała się (rodzina wymordowana w 1944 przez hitlerowców) i zmieniła nazwisko. Po Powstaniu Warszawskim wywieziona do Berlina.
.
Po powrocie do Polski w maju 1945 roku pracowała w Klinice Neurologicznej w Lublinie, od września 1946 jako starszy asystent w Akademii Lekarskiej w Gdańsku ( następnie Akademia Medyczna). W 1948 uzyskała habilitację (jako pierwsza kobieta tej gdańskiej uczelni). W 1949 odbyła studia aspiranckie w ZSRR, w Państwowym Instytucie Pediatrii w Leningradzie (ob. St. Petersburg), po powrocie w 1950 była adiunktem AMG. Od 1950 była docentem i kierownikiem oddziału dziecięcego w Klinice Neurologicznej, od 1951 kierownikiem tej Kliniki. Od 1954 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1960 profesor zwyczajny (jako pierwsza kobieta gdańskiej uczelni). Odbyła staże naukowe we Francji (1959 w Garches i Paryżu) oraz Moskwie (1960). W latach 1970-1977 (do emerytury) była kierownikiem utworzonej przez siebie Katedry Neurologii Rozwojowej. Pierwszy w Polsce lekarz neurologii dziecięcej, uważana za twórcę polskiej szkoły tej specjalności.
Wykształciła na studiach doktoranckich wielu lekarzy neurologów wieku dziecięcego, autorka licznych publikacji. Była przewodniczącą Sekcji Zdrowia Okręgowej Komisji Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia, organizatorką i przewodniczącą oddziału gdańskiego Towarzystwa do Walki z Kalectwem. Od 1957 była członkiem Komisji Rehabilitacji PAN, od 1971 przewodniczącą Komisji Neurologii Rozwojowej PAN. Była członkiem Polskiego Towarzystwa Neurologicznego (przyznano jej tytuł członka honorowego i honorowego prezesa Sekcji Neurologii Rozwojowej). Od 1975 członek honorowy Czechosłowackiego Towarzystwa Neurologicznego im. Purkinyego. Od 1948 członkini PZPR, w latach 1952-1953 zastępca posła na Sejm PRL. 4 II 1988 doktor honoris causa AMG (jako pierwsza kobiet w dziejach uczelni).
Odznaczona m.in. Złotym Krzyże Zasługi (1953), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954), Krzyżem Oficerskim OOP (1956), Medalem 10-lecia PRL, Medalem 40-lecia PRL, Medalem Zasłużony dla Akademii Medycznej, Medalem 30-lecia Akademii Medycznej, Medalem 50-lcia Akademii Medycznej (1996), odznakami „Za zasługi dla Gdańska” i „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”. Ustanowiono Medal im. Zofii Majewskiej „Za pracę i wielki wkład w rozwój neurologii dziecięcej w Polsce”. Pochowana w Jedlnie-Letnisko pod Radomiem.
