TEISSEYRE STANISŁAW, rektor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW TEISSEYRE (7 VI 1905 Lwów – 2 I 1988 Poznań), malarz, pedagog. W latach 1928–1932 studiował w grupie rysunkowej Wydziału Ogólnego politechniki we Lwowie, w 1936 w Paryżu. W 1934 był założycielem Związku Zawodowego Lwowskich Artystów Plastyków. W 1939–1941 należał do Związku Radzieckich Artystów Plastyków. W 1944 roku zakładał w Lublinie Związek Polskich Artystów Plastyków, od 1952 jego przewodniczący. Po 1945 roku pracował jako scenograf w Teatrze Wojska Polskiego w Lublinie i w Łodzi.
Od 1947 profesor. W 1947–1950 i w 1965 rektor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu (obecnie Akademia Sztuk Pięknych (ASP)). W 1950 prorektor, 1951–1962 rektor gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ( ASP w Gdańsku), 1952–1965 prowadził również pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa, 1962–1965 dziekan Wydziału Malarstwa. W okresie 1952–1956 poseł na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej I kadencji z okręgu Gdynia, od roku 1964 członek Komitetu do spraw UNESCO, od 1957 delegat Polski na kongresach Międzynarodowego Stowarzyszenia Sztuk Plastycznych (Association Internationale des Arts Plastiques, od 1960 członek Komitetu Wykonawczego) i komisarz polskich międzynarodowych wystaw (Biennale Młodych w Paryżu w 1959 i 1969; Biennale Sztuki w Wenecji w 1960 i 1962). W połowie lat 60 wyjechał do Poznania, by w tamtejszej PWSSP objąć stanowisko rektora.
Malował pejzaże marynistyczne, uprawiał malarstwo ścienne i scenografię. W okresie socrealizmu współtworzył szkołę sopocką; jeden z autorów zbiorowego obrazu Manifestacja 1-majowa 1905 r. (1951); malował kompozycje o tematyce pokojowej (Najważniejszą walką jest walka o pokój, 1950), wiejskiej (Pomoc wojska przy żniwach, W zagrodzie, 1951; Samopomoc chłopska przy zbiorze tytoniu, 1952) i socjalistycznej pracy (Sołdek ze stoczniowcami, 1954). Uczestniczył w renowacji i dekorowaniu kamienic Drogi Królewskiej, kierowany przez niego zespół opracowania fasady kamienic o nr. 21–23, 28, 38 na Długim Targu. W 2. połowie lat 50. i w latach 60. XX wieku tworzył głównie pejzaże, niekiedy bliskie abstrakcji, inspirowane krajobrazami z podróży, rysunki, gwasze, akwarele – notatki, szkice, impresje.
Od 1951 zzłonek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, między innymi delegat na III Zjazd Partii w 1959 roku. W 1952 roku wyróżniony Nagrodą Państwową III stopnia. W 1954 roku odznaczony Krzyżem Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, w 1958 otrzymał Nagrodę Plastyczną Przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku. W 1960 roku wyróżniony odznaką „Za Zasługi dla Gdańska”. Od 1958 żonaty był z Teresą Pągowską (rozwód).
