HAUPT ADAM, rektor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| < Poprzednie | Następne > |
ADAM HAUPT (12 X 1920 Kraków – 19 II 2006 Sopot), architekt, pedagog. Studiował architekturę na wydziałach architektury Politechniki Lwowskiej, następnie politechniki w Krakowie; w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych rozpoczął także studia malarstwa, przerwane wybuchem II wojny światowej. Dyplom politechniki w Krakowie otrzymał w 1946 roku. Od 1948 związany jako pedagog z gdańską Państwową Wyższą Szkołą Sztuk Plastycznych (PWSSP). Początkowo asystent Aleksandra Kobzdeja w pracowni kompozycji płaskiej i przestrzennej na Wydziale Malarstwa i Architektury, od roku 1949 prowadził projektowanie form architektury okolicznościowej na Wydziale Architektury Wnętrz; potem pracownię projektowania rzeźbiarsko-architektonicznego. W latach 1951–1956 i 1981–1985 pełnił funkcję prorektora uczelni, 1954–1956 dziekana Wydziału Architektury i Studium Rzeźby. W okresie 1958–1971 prowadził pracownię projektowania wnętrz okrętowych i form przemysłowych na Wydziale Architektury Wnętrz, 1961–1962 i 1969–1971 dziekan tego wydziału. W latach 1962–1965 rektor PWSSP. Od 1971 do 1976 kierował Katedrą Projektowania Form Przemysłowych i prowadził jedną z pracowni na Wydziale Projektowania Plastycznego; w latach 1979–1992 kierownik Katedry Podstaw i Metodyki Projektowania Wzornictwa Przemysłowego (i pracowni) na Wydziale Architektury Wnętrz i Wzornictwa Przemysłowego. W 1952 roku z zespołem uczestniczył w konkursie na projekt stacji metra na pl. Teatralnym w Warszawie (III nagroda).
Wspólnie z Adamem Matoniem był twórcą wielkich portretów Karola Marksa, Fryderyka Engelsa, Włodzimierza Lenina, Józefa Stalina i Bolesława Bieruta, od 1952 roku przez wiele lat zdobiących plac przed dworcem Gdańsk Główny podczas pochodów pierwszomajowych (po 1956 bez dwóch ostatnich). Autor między innymi pomnika Stanisława Staszica w Pile (1964), z realistyczną całopostaciową sylwetą, ustawioną na wysokim obelisku. Współautor otwartego w 1964 roku Mauzoleum Ofiar Zagłady w Treblince (z Franciszkiem Duszeńką i Franciszkiem Strynkiewiczem), zaprojektowanego jako rozległe założenie przestrzenne, w którym unikając dosłowności, odwołano się do wyciszonej i tym bardziej dramatycznej symboliki (rampy kolejowej, drogi, architektonicznego pomnika ze szczeliną, paleniska wypełnionego bazaltem i tysięcy rozłupanych kamieni). Następną realizacją rzeźbiarsko-przestrzenną był odsłonięty w październiku 1966 roku pomnik Obrońców Wybrzeża na Westerplatte (z Franciszkiem Duszeńką i Henrykiem Kitowskim). Realizacją wspólną (z architektem Wiesławem Gruszkowskim) był także Wojskowy Cmentarz Francuski na Suchaninie. Laureat wielu nagród, w tym państwowych, za pomniki w Treblince i na Westerplatte oraz za pracę pedagogiczną.
W latach 1965–1973 radny Wojewódzkiej Rady Narodowej, przewodniczący Komisji Kultury. Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1953), odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1960). Za udział w realizacji pomnika na Westerplatte w 1966 roku otrzymał nagrodę I stopnia Ministra Obrony Narodowej, w 1987 laureat Nagrody Miasta Gdańska w dziedzinie kultury. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie.
