MICHALAK STEFAN JACEK, fizyk, inżynier, podróżnik
| < Poprzednie | Następne > |
STEFAN JACEK MICHALAK (ur. 25 IX 1943 Warszawa), fizyk, inżynier, podróżnik. Honorowy Ambasador Miasta Gdańska w Kanadzie od 2010 roku, syn Stefana Stanisława Michalaka. W kwietniu 1945 przyjechał z rodziną do Gdańska. Po śmierci ojca, w 1950 roku władze zakazały jego matce i jemu mieszkania w strefie przygranicznej. Przeniósł się do Poznania, gdzie w 1961 roku w IX Liceum Ogólnokształcącym uzyskał maturę. Studiował elektronikę na Politechnice Gdańskiej (1961–1963) i Politechnice Warszawskiej (1963–1967). Dzięki dobrym wynikom na studiach zakwalifikował się na praktykę studencką w firmie Siemens w Brunszwiku w RFN (lipiec–wrzesień 1966). Po praktyce zaciągnął się do niemieckiej marynarki handlowej w Hamburgu jako marynarz mechanik (m/s „Gran Canaria”, wrzesień–październik 1966), potem asystent elektryk (m/s „Ilri” październik–grudzień 1966). W styczniu 1967 wrócił do Polski i rozpoczął pisanie pracy magisterskiej na Politechnice Warszawskiej (w dziedzinie radiowych urządzeń mikrofalowych). Nie kończąc jej, wyjechał w styczniu 1968 do Francji, stamtąd do RFN do Hildesheim, gdzie pracował w firmie Blaupunkt jako radiotechnik w dziedzinie projektowania radioodbiorników samochodowych (marzec 1968 – czerwiec 1969), następnie pływał jako marynarz mechanik na m/s „Lisboa” (lipiec–sierpień 1969). W sierpniu 1969 przybył do Kanady. W latach 1969–1972 pracował jako Member of Scientific Staff w laboratoriach naukowo-badawczych Bell-Northern Research w Bramalea koło Toronto. W roku 1972 opublikował w „IEEE Transactions on Communications” pracę A theoretical analysis of telephone dial pulse sygnaling. Od września 1972 do czerwca 1974 studiował na wydziale fizyki University of Waterloo (stopień Master of Science, tytuł pracy dyplomowej: A Study of the Fermi Surface of Platinum Using the Induced-Torque Technique). Od lipca do grudnia 1974 był studentem Alliance Française w Paryżu. W 1975 przyjęty w poczet członków L’Ordre des ingénieurs du Québec (Izba Inżynierów Quebecu). Od marca 1975 do marca 1976 pracował w firmie International Systcoms w Montrealu jako menadżer projektów urządzeń radiotelefonicznych VHF, w 1976 w firmie Bell w Montrealu jako inżynier projektant systemów transmisji mikrofalowej, w 1977 w firmie Sotel jako menadżer projektów radia mikrofalowego point-to-point dla Dalekiej Północy Kanady, w okresie 1977–1978 w firmie Bell jako menadżer planowania rozwoju systemu transmisji mikrofalowej. W latach 1978–1980 pracował w firmie Saudi Telephone w Arabii Saudyjskiej jako menadżer dystryktu Taif. Od 1980 do 2008 w firmie Bell, menadżer planowania rozwoju sieci.
Dużo podróżował: 1966 – Niemcy, Holandia, Wyspy Kanaryjskie, Finlandia, Anglia, Francja; Sierra Leone, Ghana, Nigeria, Wybrzeże Kości Słoniowej; 1968 – Włochy, Francja, 1977 – Labrador, 1978 – piramidy Majów i Monkey River w Belize; 1978–1980 – rafy koralowe i pustynie Arabii Saudyjskiej, Egipt, Sudan, Kenia, Dżibuti, Grecja; 1982 – Paramaribo, Wodospady Raleigha, rzeka Coppename i góra Voltzberg w Surinamie, Kourou i Wyspa Diabła w Gujanie Francuskiej; 1984 – Anglia i fiordy Norwegii.
Od 1991 odwiedzał co roku Polskę, głównie Gdańsk. W 2001 kupił od skarbu państwa zabytkową, zniszczoną latarnię morską w Nowym Porcie. Po przeprowadzeniu niezbędnych prac remontowych i konserwatorskich w 2004 udostępnił ją publiczności jako muzeum latarnictwa. W 2008 zrekonstruował na latarni jej dziewiętnastowieczną kulę czasu. W 2009 kanadyjski minister obrony Greg Thompson i ambasador David Preston przekazali mu słowa uznania i podziękowania „w imieniu narodu kanadyjskiego”.
Odznaczony 6 IV 2010 Złotym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego „za zasługi w działalności na rzecz kultywowania tradycji i kultury polskiej”. Autor książki Rub al Chali (1999). Dzieli swój czas między Montrealem i Gdańskiem. Włada biegle trzema językami obcymi: francuskim, angielskim i niemieckim.
